พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 905

คุณนายโจวรู้สึกขมขื่นเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

เมื่อเปรียบเทียบกับสิ่งที่คง จื่ออินได้รับ เธอพบว่าลูกสาวของของเธอนั้นน่าสงสารเกินไป

“แม่ หยุด!” โจว เชียนหยุนโพล่งขึ้น เธอไม่ต้องการให้ลูกชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ได้ยินเกี่ยวกับความแค้นของผู้ใหญ่

คุณนายโจวดึงสติของตัวเองกลับมาและนั่งเงียบในทันที

โชคดีที่อาหยันน้อยจดจ่ออยู่กับทิวทัศน์รอบ ๆ ตัวเขา

ในแต่ละวันที่ผ่านไป โจว เชียนหยุนรู้สึกว่าความไม่สบายใจของเธอได้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เธอทนรอให้ทั้งสามคนขึ้นไปบนรถไฟความเร็วสูงไม่ไหว

ในที่สุด เสียงประกาศก็ดังขึ้นให้ผู้คนเริ่มเช็กอินเพื่อขึ้นไปยังรถไฟ

ทว่า อาหยันน้อยต้องการไปห้องน้ำ ดังนั้น โจว เชียนหยุนจึงหันไปหาคุณนายโจวและพูดว่า “แม่ ดูแลสัมภาระของเราไว้นะ ฉันจะพาอาหยันน้อยไปห้องน้ำ”

“รีบไปรีบมาล่ะ พวกเขาจะต้องตรวจตั๋วก่อนขึ้นรถไฟ” คุณนายโจวบอก

“ค่ะ” โจว เชียนหยุนตอบขณะจูงมือลูกชายไปห้องน้ำ

เธอพาลูกชายไปห้องน้ำหญิงเพราะเขาเด็กเกินไปที่จะไปห้องน้ำชายคนเดียว

โชคดีที่ห้องน้ำหญิงมีประตูทุกบานซึ่งค่อนข้างเป็นส่วนตัว และไม่มีใครมีปัญหากับประตูนี้เหล่านี้

หลังจากที่เด็กน้อยทำธุรระของเขาเสร็จ โจว เชียนหยุนก็อุ้มเขาขึ้นมาที่อ่างล้างหน้าเพื่อให้เขาได้ล้างมือก่อนที่เธอจะพาเขาออกไป

“แม่ฮะ กลัวเหรอ?” เด็กชายถามขึ้น

เธอเดินออกมาจากห้องน้ำได้เพียงไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นเธอก็หยุดชะงัก ร่างกายของเธอสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ในขณะที่ใบหน้าของเธอซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด

‘ไม่มีทาง! เย่ เหวินหมิงมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?’ เธอรู้สึกหวาดกลัวมากจนอยากวิ่งหนี

แต่... เท้าของเธอกลับติดอยู่กับที่จนเธอไม่สามารถขยับไปไหนได้

“แม่ฮะ ผมเคยเจอลุงคนนี้ เขาช่วยผมหาเครื่องช่วยฟัง” อาหยันน้อยพูดขึ้นขณะสะบัดมือของเขาออกจากมือของโจว เชียนหยุน เขาวิ่งไปหาเย่ เหวินหมิงที่กำลังจ้องมองมาทางเขา เขาพูดอย่างสุภาพว่า “สวัสดีฮะคุณลุง”

เย่ เหวินหมิงคิดว่าเขาประหลาดใจพอแล้ว แต่เขากลับรู้สึกประหลาดใจครั้งแล้วครั้งเล่า

ตอนที่เขาได้ยินว่าเธอมีลูกอายุสามหรือสี่ขวบ เขาตกใจมากจนลืมทุกอย่างและวิ่งออกมาจากงานเลี้ยง เมื่อเขารู้สึกตัวอีกที เขาก็กลับรถจากเมืองเอสมาถึงเมืองเฉินแล้ว