พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 920

อี้ จิ่นหลีเพียงนุ่งผ้าเช็ดตัวปิดบังท่อนล่าง ในขณะที่เปลือยท่อนจนเห็นกล้ามเนื้อแกร่ง ผมของเขาเปียกโชกและมีน้ำหยดลงมาประปราย

เมื่อเขาเห็นหลิงอี้หรานอยู่ในห้อง เขาก็ส่งยิ้มให้เธอ “มาแล้วเหรอ”

“อืม” เธอมองออกไปอย่างไม่สบายใจ

“เป็นอะไรไป? เขินเหรอ” เขาเดินเข้ามาหาเธอ “พี่จะไม่ช่วยเช็ดผมให้แห้งหน่อยหรือไง? ผมจำได้ว่าครั้งแรกที่พี่พาผมไปห้องเช่า พี่ยังเช็ดผมให้ผมเลย พี่สาว”

“คุณอยู่สูงเกินไปที่ฉันจะเช็ดผมให้คุณได้ ทำไมคุณไม่...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขาก็โน้มตัวลง “แล้วตอนนี้จะเช็ดผมได้หรือยัง?”

การโน้มตัวเข้ามาอย่างกะทันหันทำให้เธอตกใจ และเมื่อเธอเอียงหน้าเพียงเล็กน้อย ดวงตาของเธอก็สบเข้ากับดวงตาคู่สวยของเขา

ดวงตาของเขาเหมือนมนต์สะกดบางอย่างที่ทำให้เธอไม่สามารถหยุดจ้องมองได้

จากนั้นเขาก็เอาผ้าขนหนูมายัดใส่มือของเธอ “ผมชอบเวลาที่พี่ช่วยเช็ดผม”

หลิง อี้หรานถือผ้าเช็ดตัวไว้ในมือ เธอวางมันไว้เหนือศีรษะของเขาและเริ่มเช็ดผมเปียกปอนของเขาให้แห้ง

เมื่อเธอเห็นว่าผ้าเช็ดตัวบังตาของเขาเอาไว้ เธอก็รู้สึกโล่งใจ

เธอไม่ได้ช่วยเช็ดผมให้แห้งแค่ตอนที่พวกเขาอยู่ในบ้านเช่าเท่านั้น แต่เธอก็ยังทำแบบเดียวกันในช่วงที่เธออาศัยอยู่ที่คฤหาสน์อี้

ทว่า ตอนนี้เธอกำลังทำสิ่งที่คุ้นเคยในอารมณ์ที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงใช้หวีธรรมดาและกรรไกรสำหรับตัดผมของเขา

เธอรู้สึกแปลก ๆ ขณะใช้นิ้วลูบผมเปียกของเขา จากนั้นเธอก็เริ่มเล็มมันด้วยกรรไกร

ราวกับว่าพวกเขาย้อนเวลากลับไปตอนที่เธอจะเช็ดผมและเล็มผมของเขาในห้องเช่า ขณะที่เขานั่งบนเก้าอี้อย่างเชื่อฟัง

เธอตกอยู่ในภวังค์จนกรรไกรหลุดออกจากมือ มันกำลังจะทิ่มลงไปที่คอของอี้ จิ่นหลี แต่สองนิ้วของเขากลับคว้ามันไว้ทัน

“มีอะไรหรือเปล่า? พี่พยายามจะฆ่าผมเหรอ พี่สาว?” อี้ จิ่นหลีถามขณะที่เขามองดูหลิง อี้หรานผ่านกระจกตรงหน้าเขา

“ฉัน… ขอโทษ ฉันเหม่อลอยไปหน่อย” เธอบอก