พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 998

ขณะที่บรรยากาศในห้องโถงไว้ทุกข์เงียบสงัด โทรศัพท์ของอี้ จิ่นหลีก็ดังขึ้น เขาหยิบมันออกมาก่อนจะตอบว่า “โอเค เข้าใจแล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

เขาเก็บโทรศัพท์ก่อนจะมองไปที่แผ่นจารึกอีกครั้ง “ถึงผมจะเป็นลูกชายของพ่อและเคยให้ผู้หญิงอยู่เหนือการควบคุมชีวิตของตัวเองก็ตาม ถึงผมจะรู้สึกสูญเสียที่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งผมไป แต่ผมจะไม่มีวันจบลงแบบพ่อ ไม่มีวัน!”

ด้วยเหตุนี้ อี้ จิ่นหลีจึงเดินออกไปจากห้องโถง

เกา ฉงหมิงที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกรู้สึกดีใจทันทีที่เห็นอี้ จิ่นหลีออกมา

“นายน้อยอี้!”

“ไปเตรียมรถ ฉันจะไปหาปู่ที่โรงพยาบาล” อี้ จิ่นหลีสั่ง

“ครับ” เกา ฉงหมิงตอบ

ครู่ต่อมา รถยนต์ซีดานคันสีดำก็ค่อย ๆ ขับออกมาจากคฤหาสน์อี้และมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล

ณ ตึกผู้ป่วยที่โรงพยาบาล ชายชราผู้อ่อนแอคนหนึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงขณะฟังหมอพูดถึงอาการที่เป็นอยู่ของเขา เขาโบกมืออย่างเหลืออดและพูดว่า “บอกฉันมาสิว่าฉันจะอยู่ได้นานแค่ไหน”

หมอตอบคำถามดังกล่าวออกไปอย่างลำบากใจ “หากทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ท่านจะอยู่ได้ถึงหกเดือนครับ”

“แล้วถ้าไม่เป็นไปตามนั้นล่ะ?” นายท่านอี้ถาม

“ถ้าอย่างนั้นก็จะเหลือสี่เดือนครับ” หมอพูด

“เอาล่ะ ออกไปได้แล้ว แค่ให้การรักษาตามที่ฉันต้องการ แล้วฉันจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่” นายท่านอี้พูด