พลาด นิยาย บท 54

“หวานหมดแรงแล้วค่ะ”

เขายิ้มเบา ๆ ก่อนจับสะโพกฉันยกขึ้น เมื่อมังกรหลุดจากถ้ำ น้ำขุ่น ๆ ข้างในก็ไหลตามออกมา เขาใช้มือลูบเบา ๆ ตามร่องสวาท ลูบทำไม โอ้ย... อื้อ~

ฉันหน้านิ่วคิ้วขมวด มันเสียวอีกแล้ว

“ล้าง... ทำความสะอาด ทนหน่อยนะ” ฉันลืมตามองหน้าเขา บ้างก็เผลอครางกระเส่าออกมาเบา ๆ ในลำคอ

“อื้อ หมอคะ น้องสาวหวานเป็นปอดบวมแล้ว” เขาหัวเราะ ก่อนจะลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้ และอุ้มฉันไปนอนที่เตียง

คราวนี้ไม่มีการสนทนาภาษากายใด ๆ เกิดขึ้นอีก หลับกันทั้งคู่ หมดแรง... จนถึงเช้า

หมอสูตินารีหน้าหวานยังหลับอยู่ เขาทำงานกี่โมงนะ?

“คุณหมอคะ ทำงานกี่โมง”

“อื้ม ดึกครับ” อื้ม เวลาเหลือเฟือ เพิ่งเก้าโมงเช้า

ฉันลุกขึ้นมาเดินสำรวจห้องเขา ห้องครัว ห้องนั่งเล่น ห้องนอนอีกห้อง

ไม่มีร่องรอยผู้หญิงให้คิดมาก

ขอให้เขาไม่เจ้าชู้ แค่นี้ก็พอแล้ว

ฉันกดกาแฟ และทำอาหารเช้าง่าย ๆ เบคอน ไข่ดาว แฮม เตรียมไว้ให้เขา

ฉันไม่เคยอยากทำให้ใคร แต่อยากทำให้คุณหมอคนของประชาชนคนนี้ อยากดูแลเขา เขาจะได้มีกำลังใจ และมีแรงรักษาคนไข้

“หอมจัง”

เขาตื่นมาตอนไหนไม่รู้ เดินมาสวมกอดฉันจากด้านหลัง เขินชะมัด

“ค่า ทานก่อนนะ” ฉันตีแขนเขาเบา ๆ จนเขาเดินไปเลื่อนเก้าอี้นั่ง

“เดี๋ยวเสร็จงานแต่งณีเวีย และแตงโม หวานต้องไปดูงานที่ฮ่องกง สิบวันนะคะ” เขาเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

“เข้าสู่วัยทำงานแล้วสินะตัวแสบ”

“เจ้าค่ะ แต่หวานทำงานเดือนละสิบวัน สบายไหมล่ะ คิด ๆ อยู่ว่าจะหาอะไรทำเพิ่มอีก” เขายิ้ม และจ้องหน้าฉัน

“ขยันนะเนี่ย แฟนใครไม่รู้” ฉันได้แต่ยิ้มแก้มแทบปริ

วันนี้เราไปเที่ยวกันทั้งวัน กินข้าวดูหนัง มุ้งมิ้งตามประสาคนเป็นแฟนกัน

เดินจับมือ ป้อนขนม ป้อนน้ำ ฉันมีความสุข สุขจนลืมความเศร้าที่ผ่านมาจนหมดสิ้น

ตกเย็นหมอนายก็ขับรถมาส่งฉันที่บ้าน รถฉันจอดเน่าที่โรงพยาบาลเหมือนเดิม เขาจะทิ้งรถตัวเองไว้กับฉัน และค่อยขับรถฉันมาให้ทีหลัง ดีไหมล่ะ แฟนฉันเอง แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดกำลังจะเกิดขึ้น

“สวัสดีครับ คุณพ่อคุณแม่” เมื่อเดินเข้ามาบ้าน พ่อกับแม่ฉันก็นั่งคุยกันอยู่พอดี น่าจะรู้ว่า... เมื่อคืน ฉันไม่ได้กลับบ้าน

“อ้าว สวัสดีหมอ นั่ง ๆ” พ่อฉันเอง ส่วนแม่ฉันลุกจากโซฟามาควงแขนหมอนายแล้ว

“กินอะไรกันมายังลูก” แม่ฉันถามหมอนาย ลูกอยู่นี่นะแม่ และเขาก็กินลูกแม่มาเมื่อคืน คงอิ่มแล้วล่ะ อุ๊บ!

“ครับ เรียบร้อยแล้ว คุณพ่อคุณแม่ล่ะครับ” ความสุภาพอ่อนโยนเขา เอาชนะใจพ่อแม่ฉันเต็ม ๆ

“เรียบร้อยแล้วลูก”

“ครับ เอ่อ... ผมมีเรื่องจะขอโทษคุณพ่อกับคุณแม่ครับ” ขอโทษ? อะไร? พ่อกับแม่ฉันหยุดทำทุกอย่าง หันมามองหน้าหมอนายพร้อมกัน

“ขอโทษอะไร” พ่อฉันถามสงสัย

‘ตึก ตึก ตึก’ อะไรของเขา ใจฉันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะแล้ว

“เมื่อคืน... ผมล่วงเกินน้องไปครับ ผมกราบขอโทษคุณพ่อ คุณแม่ด้วย

นะครับ” หมอนายยกมือไหว้ขอโทษพ่อกับแม่ฉัน พ่อฉันนั่งเงียบ ตกใจ แม่ฉันก็ดู

อึ้ง ๆ หันมามองหน้าฉัน

“หวาน...” ฉันเม้มปากแน่น รอฟังคำตัดสินประหารชีวิต

“ค่ะแม่ เอ่อ... ที่จริงหมอนายเขาพยายามอดทนแล้ว หนูเองค่ะ หนูเอ่อ” พ่อฉันกุมหัว นวดเบา ๆ

“ผมเริ่มเองครับ”

“...”

“ผมจะให้ทางคุณพ่อ คุณแม่มาสู่ขอน้องครับ” เสียตัวครั้งเดียวจะมีเป็นตัวเป็นตนเลยเหรอเนี่ย

“หมอ พ่อแม่หมอรู้จัก ยัยน้ำหวานเหรอ” หมอพยักหน้า

“ผมบอกท่านแล้วครับว่าจีบน้อง” ฉันหันไปมองพ่อที่นั่งเงียบอยู่ โกรธอีกแล้วแน่ ๆ เฮ้อ

“เอาหล่ะ นับถือความเป็นลูกผู้ชายของหมอ เรื่องมันเกิดไปแล้ว นี่ก็สมัยไหนแล้ว” พ่อฉันพูด

“เรื่องนั้น พ่อกับแม่ไม่ได้ว่าอะไรลูก เพราะมันเป็นสิทธิของลูก เรียนจบแล้ว ไม่ใช่เด็ก ๆ พ่อแม่ห้ามไม่ได้หรอก ทำอะไรให้คิดถึงผลที่จะตามมาด้วย”

ฉันได้แต่นั่งหน้าเจื่อน ฉันไม่คิดว่าหมอจะกล้ามาสารภาพกับพ่อแม่

ฉันขนาดนี้

“ผมต้องขอโทษจริง ๆ ครับ” โถ่... แฟนฉัน ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเขาจะมาบอกโต้ง ๆ แบบนี้มั้ย

“ก็ดูแลกันดี ๆ แล้วกัน ส่วนเรื่องนั้นก็ให้พ่อกับแม่คุณหมอมาคุย”

“ครับ ขอบคุณมากครับ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด