พลาด นิยาย บท 60

ฉัน ณีเวีย เมย์ สายฝน กำลังเก็บศพแฟนตัวเอง

“เราขอปล่อยไว้ตรงนี้แล้วกัน” เมย์ปล่อยพี่ทีนอนที่เก้าอี้ ทำหน้าเซ็ง ๆ

เมาสุดพี่เอสเจ้าบ่าว คุณเซ็น พี่ที พี่ไวท์... รวมถึงหมอนายก็เมา!

พี่เอสบังคับให้กิน โถ่... ฉันจะบ้า!

“ไม่รู้เอาอะไรคิด แฟนก็ท้องอยู่ไหม แล้วรถคุณเนี่ยขับยังไงวะ” ณีเวียบ่นหัวเสีย ที่ต้องขับรถสปอร์ทของคุณเซ็นกลับ มันชื่อลัมโบร์กินีอะไรสักอย่าง

“เมีย อย่า ด่า ผัว” คุณเซ็นพยายามลุกขึ้นยืนไปโอบแก้มณีเวีย จนณีเวียตีแขนไปที

“อะไร ช่วยรักษามาดนักธุรกิจหน่อยได้ไหมคุณเซ็น! ลูกสองแล้วนะ!”

ณีเวียเริ่มด่าหลัวรัว ทุกคนเมาหมด แฟนฉันด้วย โอ้ย ยิ่งไม่เคยกินอะไรแบบนี้ พอได้กินมันก็ไม่รอดสิ ไม่ต้องโทษใคร โทษเจ้าบ่าวคนเดียวเลยงานนี้

“หมอไหวไหม” เขาพยายามปรือตานวดคิ้วตัวเอง

คงจะไม่ไหวจริง ๆ

“เอาไง จะโทรหาคนขับรถแล้ว รถคุณเซ็นขับไม่เป็นจริง ๆ ซื้อรถอะไรมาก็ไม่รู้” ณีเวียหัวเสียมาก จะฆ่าหลัวแล้ว

“เมียอย่าบ่นได้ไหมก็ขับปกติ เอ้ออย่าไปกด” ณีเวียถอนหายใจเอามือ

เท้าเอว

“เงียบ!”

“ครับ” ฉิบหาย คุณเซ็นกลัวเมีย คุณเซ็นกลัวเมียจริง ๆ

“ทิ้งไว้นี่ล่ะ ปล่อยให้กลับกันเอง” เมย์เสนอ เป็นข้อเสนอที่โหดใช้ได้

แล้วใครจะไปกล้าทิ้งแฟนสุดที่รักได้ลง แฟนคนอื่นทิ้งไปเถอะ ใครจะไปกล้าทิ้ง

คุณหมอ สงสาร

“เปิดโรงแรมเลย คนละห้องจบ” สายฝนเสนอ ใช่สิทุกคนท้อง มีแค่สายฝนคนเดียวที่ไม่ท้อง

เราสี่คนไปเปิดโรงแรมคนละห้อง ซึ่งมันก็สบายมาก เพราะเจ้าของโรงแรมอย่างพี่ทีก็เมาอยู่ตรงนี้ พนักงานผู้ชายช่วยกันพยุงหนุ่ม ๆ ทั้งหลายขึ้นห้องให้ด้วย พี่เอสนะพี่เอส มอมเหล้าหมอสูติทำไม!

พอถึงห้อง ฉากที่คุณหมออุ้มฉันเมา ๆ ไปนอนบนเตียงก็ผุดขึ้นมา

วันนี้ต้องสลับกันแล้วเหรอ

ฉันเดินไปถอดรองเท้า ถุงเท้า นาฬิกา หาผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก ๆ ชุบน้ำ เช็ดหน้าและ เช็ดตัวให้เขา

“หวาน... ไม่ต้องก็ได้ นอนเถอะ ๆ” ฉันส่ายหัวเบา ๆ และเช็ดต่อ

“ไม่เป็นไร คุณหมอจะได้ดีขึ้น” มือนุ่ม ๆ เริ่มขยับมาบีบมือฉัน แหนะ...

“ถ้าอยากให้ดีขึ้น ทำอย่างอื่นดีไหม” อย่างอื่น?

“อะไรคะ?” ฉันถามสงสัย มีอะไรกันก็ไม่ได้ ฉันท้องอ่อนเกินไปเศร้า

และแล้วสมองที่ไวต่อเรื่องลามก ก็ประมวลผลให้ฉันทันที คุณหมอผู้เมาครั้งแรกคนนี้ หน้าขาว ๆ ของเขากำลังแดงระเรื่อ เมาหรือเงี่-น

ฉันถอดเข็มขัดเขาออก ก่อนจะรูดซิปกางเกงลงช้า ๆ

“หวานทำอะไร” เขาพยายามก้มลงมาถามฉัน แต่เหมือนจะยกหัว

ตัวเองไม่ขึ้น

“หวานอยากคุยกับน้องชายคุณหมอค่ะ ว่าทำไมเดี๋ยวนี้ถึงได้ซนนัก”

เขาหัวเราะเบา ๆ เอามือกายหน้าผาก ตาชั้นเดียวที่ปรือ ๆ พยายามมองลงมาที่ฉันตลอดเวลา

พอปลดเปลื้องกางเกงออก ฉันเริ่มจับมังกรใหญ่ ๆ ขึ้นมา มันแข็งและปลายสีชมพูนั้น ช่ำไปด้วยน้ำใส ๆ น่ากิน

ฉันเริ่มรูดขึ้นรูดลงช้า ๆ

“อื้ม...” สูตินารีแพทย์เริ่มส่งเสียงครางออกมาแล้ว ครางได้น่ารักจัง

เห็นแบบนั้นแล้ว ฉันจึงตัดสินใจ ก้มลงไปกินมังกรใหญ่ช้า ๆ กิน

ลงไปจนสุด

“อื้ม... หวาน” เขาครางเบา ๆ ฉันรู้สึกดีที่เขาชอบ เลยเริ่มขยับปากขึ้นลงช้า ๆ เม้มปากแน่น ๆ กดขึ้นกดลง

“อื้ม...” สูตินารีแพทย์เหมือนถูกทรมาน เขาเริ่มอยู่ไม่นิ่ง เอื้อมมือมาลูบผมฉัน

ฉันเริ่มลงลิ้นตวัดแก่นแข็ง ๆ จากล่างขึ้นบน จากบนลงล่าง

“อื้ม... หวาน” เขาเริ่มครางกระเส่าจริงจัง เขาคงรู้สึกดี ดีจนตัวสูตินารีแพทย์คนนี้เริ่มกระสับกระส่ายอยู่ไม่นิ่ง

ฉันทั้งดูดมันทั้งเลีย มันอร่อยเหมือนได้กินไอติมแท่งโปรด

ฉันทำมันอยู่ชั่วครู มือไม้หยอกล้อพวงหรรษาของเขาไปด้วย น่ารักจัง

“หวาน ผมจะไม่ไหวแล้ว อื้ม!” เขาเริ่มกดหัวฉันลงเบา ๆ ก่อนจะลุก

ขึ้นมานั่ง

เมื่อเห็นแบบนั้น ฉันจึงเร่งปากเร็วขึ้นไปอีก

สูตินารีแพทย์เงยหน้ามองเพดาน ส่งเสียงครางกระเส่าแสนยั่วยวนออกมา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เซ็กซี่ชะมัด

“อื้ม อื้ม... หวาน” เขาหลับตาพริ้ม ก่อนที่มังกรใหญ่ในปากฉันมันจะเกร็งกระตุก และฉีดน้ำรักอุ่น ๆ เข้ามา

เขายิ้มชอบใจ แต่ตาชั้นเดียวคู่นั้นยังหลับตาอยู่

ฉันกลืนกินมันจนหมด เสียดาย

เข้าล้มลงไปนอนอีกครั้ง

“อร่อยใช่ไหม” เขาหลับตา ถามฉันเบา ๆ ริมฝีปากสวยคู่นั้นเผยยิ้มออกมาด้วย

หื่นขึ้นทุกวัน น้ำหวานเลยต้องสนอง

“ไม่อร่อย แต่เสียดาย มีตั้งหลายชีวิตในนั้น” หมอสูติหัวเราะลั่น

ฉันล้มตัวนอนข้าง ๆ เขา มือนุ่ม ๆ นั้นดึงฉันไปกอดแนบอก

“ลูกเกาะแน่นเมื่อไหร่ จะจัดให้นะ หรือว่าตอนนี้เลย” ต๊าย... คุณหมอ! อย่าพูดแบบนี้เดี๋ยวก็อดใจไม่ไหวหรอก...

มือนุ่ม ๆ ของเขาเริ่มบีบหน้าอกฉันเบา ๆ

“โน ๆ ไม่ค่ะ นอนเถอะนะ” ฉันรีบปราม ก่อนที่มันจะเกินเลยไปมากกว่านี้

ฉันเริ่มจะหลับตานอน จนได้ยินเสียง ใคร... คราง... อยู่ห้องข้าง ๆ

‘อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ’ ฉันลืมตาตื่น และไม่ใช่แค่ฉัน คุณหมอก็ลืมตาขึ้นมาด้วย

เราหันมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย เครื่องหมายคำถามดีดขึ้นมาตรงกลางระหว่างเรา

ห้องข้าง ๆ ฉันคือใคร? ณีเวีย? สายฝน? เมย์? ใครสักคนแน่ ๆ อะไรจะแซ่บขนาดนี้ ฉันหลับตาปี๋ พลิกไปพลิกมา จนคนข้าง ๆ สงสัย

“หวาน... ไหวไหม” ตายเถอะ กูจำศีลอยู่นะเว้ย!

“ไหวค่ะ ใครกัน ร้ายกาจมาก” หมอนายหัวเราะเบา ๆ และ ลูบผมฉัน

พรุ่งนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าใคร และฉันจะประจานมันเสีย

ฉันทนไม่ไหวแล้ว มันดังไม่หยุดเลย!

ฉันตัดสินใจลุกขึ้น ก่อนจะเอาหูแนบฟังที่กำแพงชัด ๆ

“หวานทำอะไร ฮ่า ๆ” หมอนายถึงกับหัวเราะลั่น ฉันไม่สนใจ อยากฟัง

ให้รู้เว้ย

ณีเวียเหรอ? เอ๊ะ... สายฝน? เมย์? เสียงแบบเมย์จะครางยังไง?

“ไม่เคยได้ยินเสียงณีเวียคราง แต่น่าจะไม่ใช่เสียงมัน คุณเซ็นเมามากขนาดนั้น สายฝน ไม่ใช่อ่ะ เสียงสายฝนไม่น่าแหลมขนาดนี้ เมย์ เมย์ชัวร์!” สูตินารีแพทย์เอามือกุมขมับ และหัวเราะกับพฤติกรรมของฉัน

“หวาน... จริงจังไปไหม” ฉันขมวดคิ้ว เรื่องแบบนี้ต้องจริงจัง มารบกวนเวลานอนคนอื่น! ไม่ยอม

“ก็หวานไม่ได้นอนสักที”

‘อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!’ อีกแล้ว ฉันนั่งหลับตาปี๋! หมอนายพยายามดึงฉันลงไป

นอนกอด

“อยากทำบ้างเหรอ” ถามไม่พอ ยังเอาจมูกมาถูแก้มฉันด้วย

“ฮือ อย่าแกล้งหวาน หวานต้องทนอีกกี่เดือนเนี่ย จะไม่ไหวแล้วนะ ฮือ” ฉันซุกหน้าลงแผงอกเขา

“น่าจะคลอดเลย” ฉันเงยหน้าไปจ้องเขาตาโต ตาย ๆ ฉันทนไม่ได้

ให้ทนถึงตอนนั้นฉันอาจจะตายก่อน

ฉันค่อย ๆ ปล่อยมือจากผมเขา ปล่อยแขนสองข้างนอนแผ่หลาบนเตียง ทั้งหายใจเหนื่อยหอบ เขายันตัวขึ้น จับเข่าสองข้างฉันแยกออกจากกัน เอาหละลูกทั้งสามคน จับแน่น ๆ นะคะ

ฉันลูบท้องตัวเองเบา ๆ มองสูตินารีแพทย์ผู้เป็นพ่อ เข้ายิ้มให้ฉัน และดันมังกรใหญ่เข้ามาทักทายช้า ๆ ทว่าไม่สุด เขาเข้าออกเบา ๆ ไม่ให้ร่างกายฉันสั่นสะเทือน แต่มันเสียวใช้ได้

“อื้ม... ดีค่ะ แบบนี้ล่ะ” ฉันจับท้องตัวเองไว้ ใจนึงห่วงลูกน้อยทั้งสาม

อีกใจก็ห่วงเสียว

สูตินารีแพทย์เร่งเอวเบา ๆ จับเข่าสองข้างฉันไว้รั้งตัว เข้าออก เข้าออก

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!” ถึงไม่สุดนัก แต่ทำฉันเสียวซ่านไปทั้งตัว เขาโน้มลงมาดึง

บราเซียลูกไม้ฉันลง ก่อนจะเล่นลิ้นสัมผัสจุกเสียวให้พอกระสัน

มันเข้ากันได้ดี ความเสียวข้างล่าง ความเสียวข้างบนปะทะกัน

“อื้อ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!” ฉันจับแขนเขาแน่น เกร็งไปหมดทั้งตัว ฉันจะเสร็จ

ฉันใกล้จะเสร็จแล้ว

มันช้า ๆ เนิบ ๆ แต่มันเสียวสุดจะบรรยาย

เราบดจูบกันไปด้วย ก่อนที่จะหยุดจ้องตากัน ทั้งที่เอวยังคงทำงานอยู่

เนิบ ๆ แบบนั้น

“เบา ๆ นะคะ”

“ห่วงอะไร ลูกอยู่ใกล้มือหมอ” เขายิ้มกริ่ม ก่อนจะก้มลงซุกไซ้คอฉัน และ เร่งเอวขึ้น

“อื้ม... อื้ม”

“หวาน อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ จะ... จะเสร็จค่ะ! อ่า” ฉันกัดปากแน่น สะโพกเกร็ง

เด้งเอวกระตุกตุบ ๆ พร้อมกับเขาที่ครางกระเส่าเฮือกสุดท้ายออกมา

“อ่า...” เขาจ้องตาฉัน และแช่มันไว้สักครู่ อยู่ ๆ ตาชั้นเดียวคู่นั้นก็ฉายแววทะเล้นขึ้นมา...

“แฝดสี่มั้ย” ฉันยิ้มเขิน และตีอกเขาเบา ๆ จนหมอสูติข้างหน้า ล้มลงไปนอนข้าง ๆ ดึงฉันไปกอดไว้แน่น สบายตัว

ห้องข้าง ๆ เงียบไปแล้ว ยอมแพ้ฉันหรือเปล่านะ หึหึ

ฉันกับหมอนายหลับ สลบกันทั้งคู่ จนเช้านี่ล่ะ มันพีคไปอีก

‘เมย์! อย่าสิ’ ห้องข้าง ๆ เสียงดังอีกแล้ว แต่เดี๋ยวนะเมย์? ฉันเดินไปแง้มประตูแอบดู เห็นเมย์เปิดประตูห้องออกมา เดินเชิดหน้า ยิ้มร้าย ๆ

‘เมย์ เมื่อคืนเรารักกันไม่ใช่เหรอ อย่าเป็นแบบนี้สิ’ พี่ทีวิ่งออกมาดึงแขนเมย์ เมย์สะบัดอย่างรังเกียจ

‘ไม่ พี่ทีก็แค่ทีระบาย ขอบคุณเมื่อคืนนะ ที่ให้เมย์ได้ปลดปล่อย’ ฉันมองเหตุการณ์ตรงหน้าไม่เชื่อสายตา เมย์เปลี่ยนไปแล้ว! ไม่ใช่เมย์ผู้หญิงร้องไห้

งอแงแล้ว

‘เมย์ พี่รักเมย์นะ’ พี่ทีเริ่มจับมือเมย์อีกครั้ง

‘ทบทวนดูดี ๆ พี่รักแต่ตัวเอง อย่ามายุ่งกับเมย์และลูกอีก บาย’ เมย์สะบัดมือแรง ๆ และเดินเชิดหน้าออกมา โนสน โนแคร์! คุณพระ

เมื่อเหตุการณ์จบฉันค่อย ๆ ปิดประตูเบา ๆ กลัวพี่ทีรู้ พอหันกลับมาก็เจอหมอนายยืนมองอยู่

“ตามทันทุกกระแสเลยนะตัวแสบ” ฉันยิ้มให้เขา แก้อาย

“สงสัยค่ะ ว่าเมย์ทำไมเปลี่ยนไป” เขาขมวดคิ้วนึกคิดสักพัก

“คงจะวันนั้น” หูฉันพึ่งทันที วันไหน หรือว่า...

“คะ วันไหน” ฉันรีบเดินไปใกล้ ๆ หมอนาย ความอยากรู้อยากเห็นมันชนเพดานแล้วตอนนี้

“วันที่ตกเลือด ร้องไห้ด่าแฟนเก่าหวานไม่หยุด” เกิดอะไรขึ้น? ฉันมองหน้าเขาอีกครั้ง นึกสงสัย และกำลังจะอ้าปากถามข้อมูลเพิ่มเติม

“ผมก็ไม่รู้ รีบช่วยเด็กไม่ได้สนใจ” ตอบไวชะมัด! ถ้าอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้าน ถามหมอนายคงไม่ได้ผล

ฉันรีบเช็คเอาท์ออกจากโรงแรม เดินมาถึงลานจอดรถ ก็เห็นณีเวียกับคุณเซ็นยืนอยู่

“ตบะแตกเปล่า” ฉันเบะปากใส่รัว ๆ ใครจะไปทนได้ล่ะ

“จะเหลือเหรอ! แกล่ะ” ฉันลองถามกลับ

“ทุกวัน” เด็ดกว่านี้มีอีกไหม อิจฉานาง อย่าให้หมอสูติฉันว่างนะ!