พลาด นิยาย บท 8

“สวัสดีค่ะ” ฉันกล่าวทักทายตอบตามมารยาท ก่อนจะก้มเล่นมือถือต่อ

“เอ้อ แตงเรายืมมือถือหน่อยสิ พอดีแบตหมด โทรหาเพื่อนไม่ติดเลยอะ”

แตงโมรีบหยิบมือถือตัวเองให้ ก่อนที่กายจะเดินออกไปคุยนอกร้าน

“เขามองแกเหมือนจะกลืนกิน” น้ำหวานหันขวับมาบอกฉัน ฉันเหลือบตามองหน้าน้ำหวานแว๊บนึง

“ฉันว่ากาย ชอบแกแน่ ๆ ฉันดูมันออก นี่! ถ้าแกกับคุณเซ็นไปไม่รอด

กายมันก็น่าสนใจนะแก ถึงจะไม่หล่อ ไม่รวยเท่า แต่มันมีรีสอร์ตที่เชียงใหม่ด้วยนะ เลี้ยงแกได้สบาย” แตงโมขยับมากระซิบบอกสรรพคุณเพื่อนตัวเอง

“หุบปากแตงโม ฉันไม่ยอมให้ณีเวียคบใครนอกจากคุณเซ็น ถ้าแกเชียร์เพื่อนแก แกมาตบกับฉันเลย” น้ำหวานโมโหตึงตัง อยู่ ๆ ท้าตบแตงโมกลางโต๊ะ

เอ่อ... พอก่อนไหมเพื่อน ๆ

“ฉันก็แค่บอกเฉย ๆ ก็เห็นกายมองไอ้ณีเวียตาไม่กระพริบ” แตงโมบ่นพึมพำ กับท่าทีของน้ำหวาน ที่จะกักกังฉันให้คุณเซ็นแค่คนเดียว

“พอได้แล้ว ฉันยังไม่คบกับใครสักหน่อย” ฉันเอ็ดสองคนนั้นไป ก่อนที่กายจะเดินเข้ามาหาแตงโมพร้อมยื่นมือถือคืนให้ ยื่นมือถือให้แตงโมแต่ตามองฉันนี่นะ!

“ขอบใจมากแก แล้วเจอกันนะณีเวีย” เขาหันมาบอกฉันก่อนจะยิ้มจนตาหยี๋ออกจากร้านไป

ฉันกับเพื่อน ๆ เดินเล่นในห้างไปเรื่อย ๆ ก่อนกลับฉันแวะซื้อขนมปัง

ผักสดไว้ เพราะพรุ่งนี้ฉันมีเรียน ตอนเช้า ได้ทำแซนวิชให้คุณเซ็นทานง่ายดี

ฉันมาถึงห้องคุณเซ็นก็สามทุ่มแล้ว ไม่รู้เจ้าตัวไปไหน แต่ไม่สนใจหรอก ฉันหยิบชุดนักศึกษามารีดใส่ตู้ไว้ ก่อนจะรีบอาบน้ำนอน

‘กริ๊ง กริ๊ง’ เสียงนาฬิกาปลุกดังข้างหูฉัน ก่อนที่ฉันจะงัวเงียหันไปมองหมอนข้าง ๆ เขาไม่อยู่? เมื่อคืนเขาไม่กลับมาเหรอเนี่ย ไปไหนของเขา ฉันนั่งสงสัยอยู่สักพัก ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูไลน์เขาก็ไม่ทักมาไม่โทรมา อะไรกันแต่ช่างเถอะก็ดี แซนวิชจะได้ไม่ต้องทำ ขี้เกียจพอดี!

พอฉันมาถึงมหาลัย ฉันก็ได้แต่นั่งนึกคนเดียวที่โรงอาหาร ไลน์ไปถามเขาดีไหม หรือว่าไม่ดี มันจะดูยุ่งย่ามกับเขาไปหรือเปล่า หรือเขาจะเป็นอะไร

เมื่อเช้าพี่นพก็นิ่ง ๆ ไม่พูดอะไร ฉันเองก็ไม่อยากถาม ถึงจะอยากรู้

มากก็เถอะ

“แกมาเช้าจัง” น้ำหวานวางกระเป๋าข้าง ๆ ฉัน ก่อนจะล้วงลิปสติก

ขึ้นมาทาปาก

“ตื่นเร็วไม่รู้จะทำอะไร” น้ำหวานยังแต่งหน้าอยู่ ฉันได้แต่จ้องหล่อน อยากจะฝากถามกับพี่ทีก็ไม่กล้า เดี๋ยวน้ำหวานแซวฉันไม่หยุด

พอน้ำหวานมานั่งได้ไม่นานก็มีเสียงซุบซิบดังขึ้นข้างหลังฉัน…

“เนี่ยคนนี้ล่ะ ฉันเห็นควงกับคุณเซ็น ทำเป็นคุณหนู แต่ก็ไปเกาะคนรวย”

“ก็บ้านจะล้มละลายแล้วนิ เลยไปอ่อยคุณเซ็น คุณเซ็นเปย์ซะ ดูกระเป๋านางสิ”

‘เคร้ง’ น้ำหวานปาลิปสติกที่อยู่ในมือ ลงจานข้าวพวกขี้เม้าท์ข้างหลังฉัน โดยที่ฉันก็นึกไม่ถึงว่าอะไรที่ลอยผ่านหัวไปเมื่อกี้จะเป็นลิปสติกจากมือน้ำหวาน

“หุบปาก ไม่รู้อะไรอย่าเสือกพูด” น้ำหวานลุกขึ้นชี้หน้าด่า ฉันหันไป

มองตาม อยู่ใกล้แค่นี้ยังนินทากันเผาขนเลยเหรอ สองคนนั้นดูตกใจนิด ๆ ที่ฉันมอง

หน้านิ่ง ๆ พอฉันไม่ตอบโต้ พวกหล่อนก็เริ่มอีก...

“ก็จริงมะ วิวเพื่อนฉันเคยคบกับคุณเซ็น แล้วเขาก็เปย์ หนักมาก แซ่บมากด้วย อิอิ”

ฉันรู้สึกร้อนไปทั้งตัว โมโหอยู่ลึก ๆ หัวใจเต้นตึก ๆ จนฉันควบคุมมันจะ

ไม่อยู่ ฉันจะไม่ร้อนรน ไม่สิ ฉันไม่ควรโกรธถ้ารู้ว่าเขาเคยคบใคร แล้วก็ห้ามรู้สึกอะไร ที่รู้ว่าเขาก็ทำกับคนอื่นเหมือนที่ทำกับฉัน ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา ไม่ได้เป็น! ฉันกำมือแน่น พยายามสงบสติตัวเอง เปิดเทอมวันแรก อดทนณีเวีย อดทน

“แกอย่าไปฟังมัน” น้ำหวานพยายามปรามฉัน

“แล้วยังไง ถึงเพื่อนเธอจะเคยคบ หรือตอนนี้คบกันอยู่ มันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน เพราะฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน เรื่องบ้านฉันล้มละลาย ฉันเองก็ไม่รู้เลยนะเนี่ย คนนอกอย่างพวกเธอรู้ได้ยังไง ต้องทำตัวแบบไหนถึงรู้เรื่องชาวบ้านไปทั่วเนี่ย

เก่งจัง” สองคนนั้นมองหน้าฉันเขม็ง อ้ำอึ้งเถียงไม่ออก

“ขอโทษที่ให้ความสำคัญกับฉัน จนหยิบมันขึ้นมาพูดนะ” ฉันถือกระเป๋า แล้วยิ้มให้สองคนนั้นเบา ๆ ก่อนจะเดินขึ้นชั้นเรียน โดยมีน้ำหวานโวยวายตลอดทางไม่หยุด

“แก ถึงคุณเซ็นจะเคยคั่วมาก่อนหลายคน แต่ตอนนี้เขาหยุดแล้วนะ

แกอย่าไปฟังปากพวกนั้น” น้ำหวานยังคงเป็นแฟนคลับคุณเซ็นเหมือนเคย ฉันไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งถอนหายใจรัว ๆ กว่าจะเรียนเสร็จก็สิบเอ็ดโมง เทอมสุดท้าย

น่าเบื่อก็ตรงนี้ มีเรียนไม่กี่วิชา แถมมีวิชาโปรเจค ปวดหัวชะมัด

วันนี้ฉันกลับเอง เพราะบอกพี่นพมารับสี่โมงเย็น อีกนานกว่าจะถึง

ฉันอยากกลับไปนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ห้อง ร้อนตับจะแตกแล้ว

ฉันทักทายพี่นพหน้าห้องก่อนตัดสินใจถามเขาตรง ๆ

“คุณเซ็นอยู่ไหมคะพี่นพ”

“ยังไม่กลับเลยครับ คงอีกซักพัก” เขาไม่กลับมาอาบน้ำอาบท่าบ้างรึไง หรือไปอาบที่อื่น?

“ตั้งแต่เมื่อคืนเหรอคะ?” พี่นพก้มหน้าไม่กล้าสบตาฉัน

“คะ ครับ” ฉันเปิดประตูมาในห้องก็ว่างเปล่า เขายังไม่กลับมาจริง ๆ

ฉันหยิบวิชาโปรเจคที่เรียนมาวันนี้ ขึ้นมาร่าง ถ้าฉันทำเสร็จ นำเสนอผ่าน ฉันก็เรียนจบเร็ว ที่เหลือแค่อยู่ว่าง ๆ รอรับปริญญา เฮ้อ อยากใส่ชุดครุยจะแย่แล้ว... ตั้งใจ ๆ

แล้วทำไมสายตาฉันมันถึงจดจ่ออยู่ที่ประตูนักนะ!

‘แอด...’ ระหว่างที่ฉันพยามสู้รบกับเรื่องในหัวตัวเอง ประตูบานใหญ่ก็เปิดออก... เขากลับมาแล้ว ฉันทำเป็นไม่สนใจ พยายามนั่งทำงานนิ่ง ๆ

“กินข้าวรึยัง” เขามาหยุดยืนข้าง ๆ กลิ่นน้ำหอมฟุ้งไปหมด... น้ำหอมกลิ่นนี้ มันน้ำหอมผู้หญิงนิ

อยู่ ๆ มือฉันก็กำปากกาแรงแน่น ณีเวีย อย่าคิดได้มั้ย อย่าคิดอะไรแบบนี้ อย่ารู้สึกอยากรู้อะไรเรื่องเขา หยุด!

“ยัง” ฉันตอบนิ่ง ๆ แต่อยู่ ๆ น้ำตาบ้า ๆ นี้ก็คลอขึ้นมา อย่าหยดนะ

อย่าหยด

“ไปกินข้าวข้างนอกไหม” เขาพยายามจับคางฉันเงยขึ้น

“ยังกินมาไม่อิ่มเหรอคะ นึกว่าอิ่มแล้ว” ฉันดันหน้าหนี ก่อนจะลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ พยายามไปกลบเกลื่อนน้ำตาที่มันกำลังจะไหล

พอเปิดประตูห้องน้ำออกมาเขาก็ยืนรออยู่แล้ว...

“เป็นอะไร?” เขามองตาฉันนิ่ง

“เปล่าค่ะ ปวดหัวเรื่องเรียน” ฉันดันตัวเขาหลบ ก่อนจะก้าวขึ้นไปนอน

บนเตียง

อยู่ ๆ ที่นอนข้าง ๆ ฉันก็ยุบลง มือใหญ่โอบมาจากด้านหลัง ก่อนที่จะซุกไซ้ซอกคอฉัน... หายไปทั้งคืนยังไม่อิ่มรึไง!

“อย่าค่ะ ฉันไม่มีอารมณ์” เขาไม่หยุด น้ำหอมผู้หญิงในตัวเขายังส่งกลิ่นทำลายประสาทฉันอยู่ มือเขาเริ่มไม่อยู่นิ่ง ปลดกระดุมชุดนักศึกษาฉันออกทีละเม็ด ทีละเม็ด

“พอเถอะ!” ฉันขึ้นเสียง จับมือเขาออกไปจากตัว ก่อนจะลุกขึ้นยืน

มองหน้าเขา

“เป็นอะไร?” ฉันกำมือแน่น อยากจะโวยวายกับสิ่งที่ได้ยินมา อยากจะโวยวายกับกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงที่ตัวเขา แต่ฉันไม่กล้าพอ ไม่กล้าเรียกร้อง ไม่กล้าโวยวายอะไรทั้งที่ยังไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเอง ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้ ทำไม

“คุณหายไปไหนมา” เขาลุกจากเตียง เดินเข้ามาใกล้ฉัน

“ไปทำธุระ โรงงานมีปัญหา แบตหมดด้วย” เขาหยิบมือถือออกมากดให้ฉันดู มันไม่ติดจริง ๆ แล้วน้ำหอมผู้หญิงล่ะ

“ร้องไห้ทำไม...” ฉันรีบจับที่หน้าตัวเอง น้ำตาฉันมันไหลออกมาจริง ๆ ทำไมต้องไหลออกมาต่อหน้าเขา!

“ปะ เปล่า แสบตา ทะ... ทำไมมีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิง” หน้านิ่งเขาเผยยิ้มเล็ก ๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาฉัน ยิ้มทำไม ตอบมาสิ ตอบ!

“พอกลับจากโรงงาน เลยแวะเข้าไปอาบน้ำที่บ้าน สงสัยจะเป็นน้ำหอมแม่ เพราะกอดแม่ก่อนออกมา” อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ทำไมฉันต้องคิดมากไป แค่น้ำหอมแม่เขา

“คุณรู้จักคนชื่อวิวมั้ย เรียน ม.เดียวกับฉัน” เออดี ปากฉันอยู่ ๆ ก็หลุดถามเขาออกมาซะงั้น

“ไม่รู้จัก” ฉันถอนหายใจทรุดนั่งบนเตียง นี่ฉันกำลังรู้สึกอะไรอยู่วะ

“เมนส์มาเหรอ” เขานั่งลงมาข้าง ๆ ฉัน คงสงสัยอารมณ์แปรปรวนที่ฉันกำลังเป็นอยู่

“เปล่าคุณ ฉันมาอยู่กับคุณนานแค่ไหนแล้ว”

“อีกสองวันก็สองอาทิตย์” แค่สองอาทิตย์ ทำไมความรู้สึกวันแรก กับวันนี้มันต่างกันนักนะ เพราะอะไร

เพราะเซ็กส์ หรือเพราะเขา...

“ข้าวก็หิว เธอก็หิว” อยู่ ๆ เขาก็กระซิบเบา ๆ ที่หูฉัน

“กินข้าวก่อนไหมคะ?” ร่างใหญ่ไม่ฟังคำถาม กดตัวฉันนอนราบลงบนเตียง ก่อนจะล้มตัวลง ซุกไซ้ซอกคออุ่น ๆ ฉันอีกครั้ง...

“อยากกินเธอมากกว่า” มือใหญ่ปลดกระดุมนักศึกษาฉันออกเกือบหมด จนเผยให้เห็นอกขาว ๆ ตัดกับบราเซียสีดำที่ฉันใส่อยู่ เขามองมันแล้วยิ้มเบา ๆ

ก่อนดึงมันลงและดูดกินเม็ดทับทิมที่อยู่ข้างใน

“อื้อ~” มืออีกข้างไม่อยู่นิ่ง ถกกระโปรงนักศึกษาทรงเอฉันขึ้นเหนือเอว ก่อนจะดึงกางเกงในตัวจิ๋วที่ปิดร่องสวาทของฉันออก ไม่นาน มือหนานั้นก็สัมผัสถึงแก่นสาวของฉันแล้ว เขาคลึงมัน ช้า ๆ ช้า ๆ วนอยู่อย่างนั้น

“อ๊ะ~” พอฉันเริ่มส่งเสียง เขาก็ละจากเนินสาวขึ้นมาประกบจูบฉัน

ก่อนจะเลื่อนมากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู...

“ร้องเบา ๆ นพอยู่หน้าห้อง...” ฉันรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที... เขาลุกขึ้นเหยียดตัวตรง ก่อนจะแยกขาสองข้างฉันออกจากกันกว้างกว่าเดิม มือใหญ่รูดซิบกางเกงตัวเองออก ก่อนจะหยิบ มังกรใหญ่ออกมารอที่ปากถ้ำ...

มังกรใหญ่ถูขึ้นลงที่ร่องสวาทฉัน จนน้ำลื่น ๆ อาบหัวมัน ฉันเสียว

เสียวจนอยากแอ่นเอวรอรับ แต่ไม่นานเขาก็ทำสมใจ ก็กดหัวเปียก ๆ มันเข้ามา

เอวหนาเริ่มเร่งจังวะใช้มือสองข้างจับเข่าฉันแน่น หวังยึดเหนี่ยวและกระแทกแก่นกายใส่เข้าในตัวฉันรัว