พลาด2 นิยาย บท 25

ทุกคนวิ่งขึ้นมาบนห้อง ดูอาการป่วยของหมอฟัน... ก่อนจะเห็นห้องนอนที่เต็มไปด้วยดอกไม้แล้วพากันยิ้มกว้างออกมา

“ไม่คิดเลย ว่าพี่นาวินจะเซอร์ไพรส์หนักขนาดนี้” น้ำปั่นยิ้มไม่หุบ แล้วเอามือตีลูกโป่งไปมา

“ทำไม มึงรู้เห็นด้วยงั้นสิ” มันพยักหน้ารัว

“ใช่ ตอนแรกพี่นาวินบอกจะชวนมึงไปข้างนอก แต่ป่วยก่อน... เลยใช้แผนนี้ ฮ่า ๆ เก่งนะเนี่ย… ไข้ขึ้นสูงแต่ทำได้ขนาดนี้ ยอมใจ” เขาทำเองหมด ทั้งที่ป่วยอยู่เหรอเนี่ย

น่ารักจัง

ตอนนี้ลุงนายกำลังวัดไข้ลูกชาย ตามด้วยหลานสาวนักศึกษาแพทย์ที่ยืนมองกันตาเป็นมัน

ส่วนฉันทยอยเก็บของไปไว้มุมห้องกับเพื่อน ๆ พอทุกคนเห็นว่าเสร็จเรื่องแล้ว ก็ทยอยกันกลับไปทีละคน เหลือแต่พี่เวียร์ที่เดินมาลูบหัวฉัน

“มีความสุขสักทีนะ...” พอฉันหันไปมองพี่เวียร์ น้ำตาก็เหมือนจะไหลออกมาอีกรอบ จนพี่เวียร์ดึงฉันไปกอด… ให้ฉันปล่อยน้ำตาลงไหล่ตัวเอง

คุณแม่สอนฉัน... ถึงพี่ชายฝาแฝดจะเกิดก่อน 5 นาที จงคิดให้เป็น 5 ปี เราจะได้ดูแลกัน… รักและเคารพกัน… ซึ่งมันก็จริง พี่เวียร์ดูเป็นผู้ใหญ่มาก ให้คำปรึกษา ดูแลฉันดีมาตลอด... สมกับเป็นพี่ชายฉัน ที่ฉันไม่เคยคิดว่าเป็นแฝดที่คลานตามกันออกมา

“ซินน์พี่กลับแล้วนะ... น้ำปั่นกลับแล้วนะ” หลังจากถอนกอดจากฉัน พี่เวียร์ก็เดินไปจับหัวน้ำปั่นโยกเบา ๆ จนน้ำปั่นเงยหน้ามองพี่เวียร์แล้วยิ้มจนตาหยี

คืออะไร?

“จ้า ขับรถดี ๆ นะป๋า” ทุกคนหันมามองน้ำปั่นเป็นตาเดียว พ่อกับแม่มันด้วย

“อื้ม…” พี่เวียร์ยิ้มบาง ๆ หันไปยกมือไหว้ลุงนายกับป้าหวาน แล้วเดินออกไป

ฉันมองน้ำปั่นไม่ละสายตา... ไม่เข้าใจมัน จนนึกสงสัยในใจ นั่นพี่กูนะ พี่กู?

“น้ำปั่น… พี่กูนะ” น้ำปั่นเบะปากใส่ฉันทันที

“ผัวมึง… ก็พี่กู” ตายเถอะ ฉันพูดไม่ออกเลยเจอคำนี้เข้าไป ได้แต่เงียบ… โอเค! ยอม

จนหมอ ๆ เขารักษาหมอเสร็จ เหลือแต่ฉัน ที่ต้องคอยปฐมพยาบาล วัดไข้ เช็ดตัวให้เขา

ขนาดป่วยยังหล่อเลย สามีฉัน... เขาขาวมาก ละมุนตาไปหมด จมูกก็โด่งสวยได้รูป ปากยังเป็นสีชมพู ยิ่งแผงอก ยิ่งขาว...

ฉันรีบห่มผ้าให้เขา ก่อนที่สายตาตัวเอง จะมองลงลึกกว่านี้!

เช้ามาฉันก็รีบอังหน้าผากเขาทันที โอเค ไข้ลงแล้ว! โอ้ย… หมอบ้านนี้ดีจัง รักษาคืนเดียวหายเลย ฉันนอนตะแคงจับตัวเขาอยู่สักพัก จนคุณหมอฟันเขาพลิกตัวหันมากอดฉันแน่น!

แล้วเขา… ก็เอาหน้าเข้ามาซุกร่องอกฉัน พร้อมกับปล่อยลมหายใจอุ่น ๆ รดมัน...

โอ้ย~ ฟินอ่ะ

“ทำงานไหม หรือจะพักก่อน หายปวดหัวรึยัง”

“ไปทำงาน แต่ขอกอดแฟนแป๊บสิ คิดถึง” คิดถึงอีกแล้ว แค่กอดใช่ไหม ทำไมถึงดึงเสื้อฉันขึ้น...

และแล้วริมฝีปากอุ่น ๆ ก็เข้ามาครอบครองยอดอกฉัน… เขาขบและดูดมัน… ราวกับลูกชายตัวน้อยกำลังอ้อนกินนมแม่

เสียวมันก็เสียวนะ... แต่ทำไมไม่รู้ ฉันทำได้แค่มองหน้าเขา… แล้วก็ยิ้มออกมา

หมั่นเขี้ยว... ฉันรักเขามากเลย ทำไมถึงรักขนาดนี้ รักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้ว!

“พอแล้ว นมเปื่อยแล้ว ซินน์ไปทำงานก่อนนะ คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่” ฉันโอบแก้มเขาไว้ แล้วดึงจุกนมตัวเองออก...

ตายจริง… หมอฟันดูดนมฉันสะเปียก!

เขานอนมองฉันแล้วยิ้มให้... ก่อนที่ฉันจะรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ก็เหมือนทุก ๆ วัน เขาเดินมายืนข้าง ๆ มองฉันไป ยิ้มไป แต่งตัวไป จนฉันทนไม่ไหว ยืนขึ้นไปใส่เนคไทให้เขาเอง

ก็คนมันอยากทำให้นี่น่า…

“ยิ้มแก้มปริเลยนะ นาวินของซินน์”

“มีความสุขไง... อยากยิ้ม” ฉันกอดคอเขา แล้วเขย่งไปหอมแก้มขาว ๆ นั้นฟอดใหญ่

“วันนี้เปลี่ยนจากไปโรงเรียน... ไปทำงานกันนะ”

และเราก็จับมือกันลงมาข้างล่าง เดินยิ้มให้กัน หัวเราะกันคิกคัก จนทุกคนแซวตามหลังมา... ไม่ต้องถามถึงอาหารเช้า เราตื่นสาย! ลงมาไม่ทัน ชาวบ้านเขากินอิ่มจะไปทำงานกันหมดแล้ว

วันนี้เราจึงออกไปกินข้าวเช้านอกบ้าน เดทกันเหมือนสมัยเรียน และเขาก็พาฉันมาร้านโจ๊กหมูกับซาลาเปาทอด

“ร้านนี้ซินน์จำได้ไหม… ซินน์มากินซาลาเปาทอดทุกเช้า วันละสามก้อน กับโจ๊กหมูสับใส่ไข่”

ฉันพยายามนึก… แต่เขารีบยกมือห้าม

“พอแล้ว ไม่ต้องคิด... แค่เล่าให้ฟัง” ฉันจำไม่ได้จริง ๆ ถ้าให้นึกคงนึกไม่ออก แต่แปลกใจอยู่อย่าง… ทำไมฉันกินเยอะขนาดนั้น