พลาด2 นิยาย บท 24

กดความรู้สึกตัวเอง? ฉันนั่งนิ่งไม่ตอบอะไร จนเขาถอนหายใจใส่ฉัน แล้วออกรถ

ฉันนั่งเงียบตลอดทาง มีแต่เขา… ที่จอดรถติดไฟแดงทุกครั้ง จะเอื้อมมือมาบีบมือฉัน ฉันได้แต่มองการกระทำเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่บางครั้งก็เอามือฉันไปหอม ทำอยู่แบบนั้นล่ะสลับกัน จนถึงบ้าน...

จอดรถปุ๊บเขาก็ลงมาช่วยฉันถือกระเป๋าทันที ก่อนที่มืออีกข้างจะกุมมือฉันแน่น แล้วพาฉันเดินเข้าบ้าน

ในบ้านเงียบมาก ทุกคนคงขึ้นไปนอนกันหมดแล้ว ฉันจึงรีบเดินขึ้นบันไดไปห้องตัวเอง... ไม่อยากเสียงดังรบกวนคนอื่น พอบิดลูกบิด... เปิดประตูเข้าไปในห้อง...

ดอกไม้? ดอกไม้เต็มไปหมดเลย ดอกไม้ ดอกไม้ นั่นก็ดอกไม้

ข้าง ๆ ประตูมีลูกโป่งลอยอยู่เต็มไปหมด มันเป็นรูปหัวใจสีชมพู และมีโน้ตเล็ก ๆ ห้อยลงมาหลายแผ่น

ฉันเดินเข้าไปหามันช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ หยิบโน้ตพวกนั้น... อ่านทีละแผ่น... ทีละแผ่น...

‘ขอโทษ’

‘ขอโทษ’

‘ขอโทษ’

‘รักซินน์นะ... ซินน์ของนาวิน’

ฉันเอามือปิดปากแน่น ตอนนี้ขาสองข้างมันเริ่มจะอ่อนแรง ฉันก้าวไปข้างหน้าไม่ไหวแล้ว... ทุกอย่างในหัวฉัน มันกำลังตื้อไปหมด... เหมือนฉันกำลังรอมันมาตลอด รอคำพวกนี้ รอความรู้สึกนี้ รอเขากลับมา รอเขากลับมาง้อ...

ดอกไม้แต่ละช่อถูกตั้งเรียงกันเป็นทางยาว จนถึงเตียงนอน... ฉันเดินตามทางดอกไม้นั้นไปช้า ๆ ก่อนจะไปหยุดยืนตรงปลายเตียง แล้วมองภาพตรงหน้า ซึ่งมันทำฉัน... แทบจะหยุดหายใจ

รูปเราสองคน... ตั้งแต่คบกันวันแรก ม.1 เขายื่นกล่องป๊อกกี้สีแดงให้ฉัน และบอกกับฉันว่า

‘ขอดูแลซินน์ได้ไหม’

ข้าง ๆ มีรูป ม.2 ม.3 ที่วางเรียงสลับกันเป็นแถว

มาจนถึงม.ปลายที่เขาหอบดอกกุหลาบสีขาวช่อโตมาให้ฉันที่โรงเรียน ภาพทุกอย่างอยู่ ๆ มันก็เด้งขึ้นมาในหัวฉัน มันค่อย ๆ เลื่อนตามรูปที่เขาวางไว้บนเตียง... เหมือนกำลังฉายภาพฟิล์มที่มีเรื่องเล่า แสนจะน่ารัก ของเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายคู่นึง

ฉันก้มหน้ามองมันตัวสั่นเทา ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาช้า ๆ ไหลออกมาเป็นสาย... ไหลจากความรู้สึกจริง ๆ ความรู้สึกที่ฉัน… รักผู้ชายคนนี้สุดหัวใจ รักเขามาตลอด รักเขาแค่คนเดียว

คำบอกรักแต่ละคำ… มันกำลังดังขึ้นมาในหัวฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดังสลับกับคำปลอบโยนของเขา… ในวันที่ฉันอ่อนแอ ในวันที่ฉันไม่มีใคร วันนั้น… ฉันมีแต่เขา เขา และเขา

‘อย่าร้องนะ… นาวินจะดูแลซินน์เอง’

เด็กผู้ชายคนนึงกำลังยื่นมือมาหาฉัน... ฉันได้แต่นั่งมองมือเล็ก ๆ นั้นทั้งน้ำตา ก่อนจะตัดสินใจ... เชื่อใจเขาและจับมือนั้น... ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

มือเล็ก ๆ ของเด็กผู้ชายที่ชื่อนาวิน… กุมมือฉันเดินไปตลอดทาง ทางที่เราเจออุปสรรค ทางที่เราเจอปัญหา… ทางของเราที่ผ่านกันมา ทั้งเสียงหัวเราะ… และคราบน้ำตา

แต่เราก็ผ่านมันมาได้... จนถึงวันนี้ยี่สิบหกปีที่เรารู้จักกัน และสิบสี่ปีที่เรารักกัน ฉันได้แต่งงานกับเขา... เด็กชายที่ชื่อนาวินคนนั้น

ขาสองข้างกำลังก้าวไปช้า ๆ ฉันเดินไปหยิบดูรูปแต่งงาน... ที่วางเรียงอยู่บนโต๊ะ ผนังห้อง และหัวเตียง

รอยยิ้มที่มีความสุขของเขา... แตกต่างกับฉันที่เผลอหลงลืมมัน ลืมความรักของเรา

จนฉันค่อย ๆ หันกลับมาเจอเขา เขาที่กำลังยืนยิ้มให้ฉันทั้งน้ำตา

นาวินเดินเข้ามาหาฉัน... เขามองฉันที่สะอื้นไห้เหมือนใจจะขาด ก่อนที่จะส่งมือนุ่ม ๆ มือเดิมขึ้นมา... เช็ดน้ำตาให้ฉันช้า ๆ

“ไม่ร้องนะ... ซินน์ของนาวิน” ฉันหลับตาลง... บีบน้ำตาหยดสุดท้ายออกไปให้หมด ก่อนจะพยายามเพ่งมองดูเขาให้ชัด ๆ แล้วโผเข้าไปกอดผู้ชายที่ฉันรักแน่น

“ฮือ ๆ ซินน์ไม่ถามแล้ว... ว่าทำไม ไม่อยากถามอะไรอีกแล้ว ซินน์รู้แล้วนะ ว่าทุกอย่างเพื่อใคร... ขอบคุณนะที่ทำเพื่อกันมาตลอด นาวินของซินน์ นาวินของซินน์คนเดียว ฮือ ๆ”

เขากอดฉันแน่น แน่นจนฉันรู้สึกถึงไหล่ที่สั่นเทาของเขา แล้วมือนุ่ม ๆ ที่ฉันคุ้นเคยก็กำลังลูบหัวฉันเบา ๆ จนไหล่ฉันมันเริ่มเปียก เปียกไปด้วยน้ำตาเขา

“เด็กซน เด็กเอาแต่ใจคนเดิม... ที่รอแฟนง้อ ขอโทษนะซินน์... ที่บินกลับมาง้อไม่ได้ ขอโทษจริง ๆ คำพูดขอโทษ... มันคงไม่เหมือนการกระทำใช่ไหม ซินน์ถึงรอมาตลอด นี่ไงซินน์... นาวินกลับมากอดแล้ว กลับมาหอมแก้มป่อง ๆ นี้แล้ว ดีกันนะครับ... คนดี”

ฉันถอนกอดออกมามองเขาทั้งน้ำตา ก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เขาช้า ๆ

“ถ้าซินน์ดีกับนาวินแล้ว... นาวินจะพาไปกินไอติมใช่ไหม” เขายิ้มกว้าง แล้วหยิกแก้มฉันเบา ๆ

“ครับ”

“แฟนซินน์น่ารักจัง...”

“แฟนซินน์น่ารักอยู่แล้ว”

ฉันยิ้มกว้างแล้วกอดเขาแน่น เรากอดกันอยู่เนิ่นนาน นานจนคนตรงหน้าผละออกมา แล้วหอมแก้มฉันอีกฟอดใหญ่

“ซินน์ปวดหัวไหม...” ฉันส่ายหน้ารัว กอดเขาแน่นกว่าเดิม... คิดถึงจัง คิดถึงคนนี้ที่สุดเลย

“ไม่ปวด... ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ” เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วลูบผมฉัน

“นั่นไง... ซินน์ของนาวินจริง ๆ รักซินน์คนนี้ที่สุด” ฉันถอนกอดออกมาอีกครั้ง แล้วโน้มไปจุมพิตริมที่ฝีปากเขาเบา ๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น

ทำไมฉันรักผู้ชายคนนี้ได้มากขนาดนี้ รัก... รัก รัก มาก ๆ รักจนอธิบายไม่ถูก