พลาด2 นิยาย บท 23

ฉันแต่งตัวน่ารักมาก! พยายามหาเสื้อผ้าที่มีในตู้ที่แบ๊วที่สุด คือฉันจริงจัง ฉันจะได้รักตาหมอฟันผู้เป็นสามีสักที ถึงจะเสียตัวให้แล้วนับไม่ถ้วนก็เถอะ... เพื่อกระชับความสัมพันธ์ และทำหน้าที่ภรรยา!

เอาล่ะ ฉันหยิบกระเป๋าแอร์เมส ราคาเฉียดล้าน ลุกขึ้น… กำลังจะเดินไปเปิดประตูห้องแต่งตัว

ตายแล้ว! มันจะเหมือนในละครไหม ที่พระเอกเห็นนางเอกแล้วอึ้ง… ทำตาเป็นประกายวิบวับ ลองดูหน่อยแล้วกัน

ฉันค่อย ๆ เปิดประตูห้องแต่งตัวออกมา…

เขาหลับ!

เขาหลับ! ตาบ้าเอ้ย ตานาวินหลับจริงจังเลย ให้ตาย! ฉันอุตส่าห์แต่งตัวจัดเต็ม อะไรกัน! ตาบ้านี่

“นาวิน” ฉันเดินไปหาเขาที่เตียง ยืนเท้าสะเอว มองเขาแบบเซ็งสุด ๆ ให้ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัว เพื่อ เพื่อ เพื่อ?

“...” ไม่ตอบสนอง ตาย?

“ตานาวิน ไปเดท!”

“...” เขาพลิกตัวนิดหน่อย ก่อนจะดึงข้อมือฉัน... จนฉันล้มลงไปทับตัวเขา ใครฟินก็ฟิน ฉันไม่ฟิน!

“ไม่ไปแล้ว นอนกอดกันนี่ล่ะ” แบบนี้อีกแล้ว

“ไม่ไปจริงเหรอ?” ฉันเบิกตากว้าง มองอีตาหมอฟันที่หลับตาพริ้ม จนเขาพยักหน้าตอบฉันเบา ๆ แล้วหลับไปอีก

ฉันจึงรีบจับมือเขาออกจากตัว ก่อนจะลุกขึ้นมองเขา ที่ดึงผ้าห่ม ห่มนอนหลับสบายใจ

“แบบนี้ทุกที… บอกจะไปแต่ไม่ไป บอกไม่ไป แต่เสือกไป เออ…เป็นตั้งแต่คบกันจนถึงแต่งงาน นิสัยไม่ดี! นิสัยไม่เปลี่ยน!”

ฉันรู้ว่าตัวเองพูดหยาบ แต่มันโมโหมาก โมโหจนน้ำตาจะไหลออกมา ส่วนเขา… เหอะ! ยังนอนหลับต่อ ไม่ตื่น ไม่สนใจฉัน เออ ดีให้ได้แบบนี้สิ!

ฉันไม่สนใจเขา รีบเดินออกมาจากห้อง ปิดประตูใส่เสียงดัง ปัง! มือที่ถือกระเป๋าราคาแพงอยู่ กำสายกระเป๋าแน่น และในหัว มันก็มีแต่คำว่า อีกแล้วเหรอ? อีกแล้วเหรอวะ!

“อ้าวมึงไปไหน แต่งตัวสวยเชียว” อยู่ ๆ น้ำปั่นก็อุ้มแมวเดินมาข้างหลังฉัน

แมว?

“มึงเลี้ยงแมวเหรอ?” น้ำปั่นส่งแมวตัวสีขาวให้ฉัน เออ หูมันสั้น ๆ น่ารักดี

ค่อยเล่นละกัน ฉันไม่มีอารมณ์ทำเสียงมุ้งมิ้งหยอกแมวหรอกตอนนี้

“เออ กูเหงา มึงจะไปไหนยังไม่ตอบกูเลย” ฉันถอนหายใจยาว ๆ ใส่น้ำปั่น ก่อนจะเดินนำมันลงมาข้างล่าง

ค่ะ เวลาอาหารเย็น! ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าอีกแล้ว ไม่เห็นแต่ นาวา และตาบ้านาวิน

“อ้าวซินน์ ไปไหนลูกกินข้าวก่อนสิ” ป้าหวานยิ้มกว้างให้ฉัน แล้วชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะ

“ค่ะป้าหวาน ซินน์ว่าจะออกไปข้างนอก เฮ้อ แต่ไม่ไปแล้วค่ะ” ฉันวางแมวน้ำปั่นลงพื้นก่อนจะเลื่อนเก้าอี้นั่งเซ็ง ๆ

“พี่นาวินล่ะวะ?” และน้ำปั่นที่เลื่อนเก้าอี้นั่งข้าง ๆ ก็ถามขึ้นมาเบา ๆ

“ไม่รู้ไปไหน…” ฉันตอบแบบเซ็ง ๆ จนน้ำปั่นจับมือฉันแน่น

“ออกไปคุยกันหน่อย” ฉันหันมองหน้าทุกคน แล้วขอตัวออกมาข้างนอกกับน้ำปั่น จนน้ำปั่นเดินไปที่รถตัวเอง... ชวนฉันขึ้นไปนั่ง และมันก็ขับออกมา

“อะไรวะ ขับรถเล่น คุยกันเหรอ?” น้ำปั่นส่ายหน้ารัว แล้วมันก็นั่งเงียบจนมาถึงผับไออุ่น

“งอนพี่นาวินอีกแล้วล่ะสิ” ฉันซัดกระเป๋าแอร์เมสตัวเองใส่คอนโซลรถน้ำปั่นทันที

“เฮ้ย ๆ แพงนะนั่น สติ ซินน์” ฉันหงุดหงิดจริง ๆ บอกเลย

“กูอุตส่าห์แต่งตัว มึงดูดิ! เปิดประตูมาหลับใส่กู อะไรวะ เหมือนกูพยายามคนเดียว กูโกรธมากเลยว่ะน้ำปั่น ทำไมกูโกรธพี่มึงขนาดนี้วะ กูพอเข้าใจนะว่าทำงานเหนื่อย ให้ความหวังกูทำไมอ่ะ ว่าจะไป… กูก็รอเก้อ แต่งตัวเก้อไปดิ”

“ซินน์ มึงเป็นเหมือนตอนนั้นเลย ตอนที่มึงเลิกกับพี่นาวิน...”

เลิก? ตอนที่ฉันหายไปน่ะเหรอ

“ยังไงวะ! เออ... พี่เวียร์บอกว่าเขาผิดสัญญา เขาโกหกกูว่าจะไม่ไป… แล้วกูบอกเลิกเขา”

“เออ นั่นล่ะ ป่ะ กินเหล้า… ค่อยคุยต่อข้างใน เพื่อน ๆ รออยู่ วันนี้วันเกิดปลายฟ้านะเว้ย” อ้าวเหรอ ฉันลืมวันเกิดเพื่อนได้ไงเนี่ย เฮ้อ ฉันเริ่มปวดหัวแล้วให้ตายเถอะ

ฉันเดินเข้ามาในผับไออุ่นปกติ ผับมันยังไม่เปิดหรอก เพราะยังหัวค่ำอยู่เลย แบบนี้ล่ะดี ฉันไม่อยากเดินเบียดกับใคร เบื่อ

“ซินน์ ผัวล่ะ!” เข้ามาปลายฟ้าก็วิ่งมากอดคอฉันทันที ที่โต๊ะมีไทม์ มีไออุ่นนั่งอยู่ ไม่ต้องแปลกใจพี่เวียร์ไม่มาหรอก นานทีปีหน คนนั้นเขาสายทำงาน!

“ผัวตายแล้ว” สตั้นกันไปดิ ฉันเดินหน้ามุ่ยไปนั่งข้าง ๆ ไออุ่น ที่มองฉันแล้วอมยิ้มให้

“อะไรกันวะ แต่งงานอาทิตย์เดียวทะเลาะกันแล้ว คู่นี้ลูกดกแน่ ๆ”

“เหอะ! ดกอะไร มึงรู้ไหม กูแต่งตัวรอ! เนี่ย ๆ เห็นมั้ย จะไปเดทกัน ไปทำอะไรที่เคยทำด้วยกัน กูแต่งตัวเสร็จ เขาหลับ บอกกูว่าไม่ไปแล้ว มึงดูดิ เป็นมึง มึงโกรธป่ะวะ กูแต่งตัวเก้อค่ะ! นิสัยแบบนี้ตลอดเลย กูเบื่อ กูยอมทุกอย่างแล้วนะ ตัวกูก็เสียให้ไม่รู้จะเสียยังไงแล้ว เหมือนกูพยายามอยู่คนเดียวอ่ะ”

ทุกคนนิ่ง และมองฉันอึ้ง ๆ มีแต่ไทม์ที่หยิบถั่วไปกิน แล้วหัวเราะออกมา

“มึงพูด อย่างกับนาวินทำแบบนี้บ่อยอย่างงั้นล่ะ” ปลายฟ้าเริ่มบีบไหล่ฉัน ที่กำลังจะร้องไห้ หยุดสิ หยุด!