พลาด2 นิยาย บท 70

เรื่อง... พ่อผมกับแม่น้ำปั่น? ผมพยายามคิดสิ่งที่เป็นไปได้ แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก... หรือว่าเราเป็นพี่น้องกัน ไม่นะเว้ย!

“มีอะไรคะ บอกมาเถอะ” ผมตัดสินใจถามไปตรง ๆ จนน้ำปั่นนั่งเงียบและก้มมองนิ้วตัวเอง

“พ่อนายกับแม่ฉัน... เคยคบกันมาก่อน” เฮ้ย!

ผมตกใจจนรีบตบไฟเลี้ยวจอดข้างถนน อะไรวะเนี่ย! เชี่ยเถอะ...ไหงเป็นงี้ได้ อย่าบอกนะเว้ย... ว่าน้ำปั่นเป็นพี่น้องคนละแม่ผมอ่ะ กูร้องไห้เลยนะถ้าเป็นแบบนั้น!

“เธอไม่ใช่ลูกพ่อฉันใช่ไหม...” ผมนั่งมองพวงมาลัยรถ ไม่กล้ามองหน้าเธอเลย บอกตามตรง ผมกลัวคำตอบมาก

“จะบ้าเหรอ... แค่ลุงทีกับแม่ฉันเคยคบกัน แล้ว... ลุงทีก็นอกใจแม่ฉันหลายครั้ง จนแม่ฉันเดินออกมา”

นอกใจเหรอวะ! โอ้ย... พ่อนะพ่อ!

ผมพูดไม่ออกเลยว่ะ คือผมก็มีค้างคาอยู่สองคน เดี๋ยวมันจะเข้าตัวเองเปล่า ๆ จนน้ำปั่นถอนหายใจเบา ๆ และพูดต่อ...

“แม่ฉันจึงไม่ค่อยโอเค ถ้าฉันจะคบกับนาย เพราะนายสร้างวีรกรรมเหมือนลุงทีเป๊ะ ๆ แม่เลย... กลัวว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย”

ผมเอามือกุมขมับทันที นึกถึงคำที่ไอ้นาวินพูดเลย... ว่าให้ ‘ผ่านด่านแม่มันให้ได้ก่อน’ เฮ้อ! และตอนนี้ ผมก็ยังไปไม่ถึงไหน น้ำปั่นยังไม่โอเคกับผม สองคนนั้นก็ยังไม่ตัด ไหนจะปัญหาที่มาจากเรื่องในอดีตของพ่ออีก!

แม่งเอ้ย!

“ทำไมวะ เฮ้อ...” ผมเอนตัวพิงเบาะ นั่งหลับตาอยู่สักพัก ผมเครียดจริง ๆ ได้แต่ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก... จนมือนุ่ม ๆ เอื้อมมาจับมือผมไว้

พอผมเปิดตาขึ้นมา... ก็เห็นน้ำปั่นโน้มเข้ามาใกล้ ๆ ก่อนที่เธอจะหอมแก้มผมฟอดใหญ่ และบอกว่า...

“ถ้านายพิสูจน์ตัวเองได้... ฉันก็จะสู้ไปกับนาย” ผมแทบหยุดหายใจ ความท้อแท้ และความเครียดที่มีมันหายไปในพริบตา

ผมไม่ได้ใช้แผน หรือบังคับอะไรเธอเลย... แล้วตอนนี้ ผมก็ได้แต่มองหน้าเธออึ้ง ๆ พร้อมกับถามตัวเองในใจว่า... นี่กูไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?

“อะไร... นายตกใจอะไร” เหมือนความหวังผม... มันอยู่ไม่ไกล แต่ติดที่แม่ยายนี่ล่ะ ท่านจะยอมรับผมรึป่าว?

“เอ่อ ทั้งตกใจ ทั้งดีใจเลยค่ะ” ผมจับมือเธอขึ้นมาหอมทันที ก่อนที่เจ้าของมือหอม ๆ นี้จะดึงมือกลับไป

“นี่! ไปจัดการสองคนที่เหลือก่อน ค่อยว่ากัน”

“ค้าบ เดี๋ยวจัดการให้ วันนี้เลยไหม มีกำลังใจแล้ว” ผมหยิบมือถือขึ้นมาแล้วยื่นให้เธอ

“ให้ทำไม” จนน้ำปั่นถามงง ๆ แล้วส่งมือถือคืนให้ผม

“ตรวจได้ค่ะ”

“ตรวจทำไม ไปจัดการเองสิ ไม่เกี่ยวกับฉัน” ตอนนี้ผมยิ้มไม่หุบเลย ปัญหากี่ด่านช่างหัวมันเถอะ แค่คนข้าง ๆ ทยอยเปิดใจให้ผมเข้าไปทีละนิด ผมก็ดีใจแล้ว

‘ครืน ครืน~’ อยู่ ๆ มือถือน้ำปั่นก็สั่นขึ้นมา จนไอ้แมวที่นอนบนตักสะดุ้งตื่น

‘เมี้ยว~’ นั่นไง… เงยหน้าขึ้นไปร้องใส่แม่มันเลย

“อะไรรันรัน อย่าสร้างปัญหา ยิ่งเครียด ๆ อยู่!” ไอ้แมวตกใจที่ถูกดุ มันรีบลุกขึ้น… เดินมานั่งตักผมแทน

“แมวเอาแต่ใจตัวเอง” ผมก้มมองไอ้แมว ที่ค่อย ๆ นอนบนตัก จนเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ

“ฮัลโหล เออ ทำไมไม่ถามไอ้ซินน์ล่ะ? แล้วกูจะเลือกยังไง มึงไปทำอะไรอ้วนขึ้น? บวมยาคุมเหรอ? ตลกอ่ะ นี่พี่เวียร์ซื้อชานมไข่มุกให้กินทุกวันเลยเหรอ? อ้วนเพราะชานมไข่มุกหรือว่าท้อง โอ้ย! กูจะรู้ได้ไงผัวกูยังไม่มีเลย… ได้ ๆ เคร พรุ่งนี้เจอกัน”

วางสายเสร็จ เธอก็หันมาหาผมทันที

“พรุ่งนี้ไปเลือกชุดแต่งงานกับไออุ่นนะ โอ้ย! แล้วฉันจะบอกนายทำไมเนี่ย”

น้ำปั่นดูแปลก ๆ ไป ดูงง ๆ ดูมึน ๆ ผมเดาไม่ออกเลย ว่าตอนนี้เธออารมณ์ไหน รู้สึกอะไร จนมาถึงคาเฟ่แมวร้านเดิม เธอก็ถามผม

“ทำไมนายถึงชอบฉัน”

“แม่แมวน่าเอาไงคะ” น้ำปั่นวางช้อนลง ก่อนจะค้ำโต๊ะ และมองผมอย่างหาเรื่อง

อย่าตบกูนะ กูแค่อยากให้อารมณ์ดี

“ถ้านายต้องการแค่จะเอา วันนั้นทำไมไม่เอาล่ะ” น้ำปั่นไม่ได้พูดประชดประชันผม เธอพูดปกติ แถมยังทำหน้าจริงจังใส่ผมด้วย

“ล้อเล่นค้าบ บอกไปแล้ว ว่ายังไม่ถึงเวลา แม่แมวมีค่ามากกว่านั้น” น้ำปั่นถอนหายใจทันที สรุปเธอเซ็งเรื่ิองอะไรวะ เดี๋ยวอารมณ์ดี เดี๋ยวอารมณ์ร้าย ผมตามไม่ทัน

“ไทม์… ฉันไม่อยากกลับบ้านเลย ฉันไม่อยากเจอแม่ตอนนี้ ฉันไม่ชอบให้ใครมาบังคับ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ช่าง แต่ถ้าไม่กลับ ฉันก็คิดถึงพ่ออีก เฮ้อ… ทำไมแม่ฉันถึงดุและอคติขนาดนี้”

แสดงว่าพ่อผมทำไว้เยอะ แม่เธอถึงได้อคติรุนแรงแบบนี้ พ่อนะพ่อ... โดนมาถึงผมเลย

“ป้าหวานคงไม่อยากให้แม่แมวเสียใจ... เหมือนที่เคยเจอมามั้ง อย่าโกรธแม่เลย มันอยู่ที่แม่แมวมากกว่า… ไว้ใจไทม์ไหม”

“ไม่อ่ะ” อ้าว! ผมหุบยิ้มทันที จนน้ำปั่นขยี้ผมตัวเองรัว แล้วบ่นอุบอิบว่า…

“เป็นอะไรวะกู เป็นอะไร ไม่เข้าใจตัวเองเลย!” ผมจึงเอื้อมมือไปบีบไหล่น้ำปั่นเบา ๆ หวังให้เธอหายเครียด แต่เธอกลับปัดมือผมออก แล้วปล่อยน้ำตา… ไหลลงมาอาบแก้ม

เฮ้ย… หัวใจผมตกวูบไปถึงตาตุ่ม ผมไม่อยากเห็นน้ำตาเธอเลยให้ตาย!