พลาด2 นิยาย บท 1

“ซินน์ แม่มีอะไรจะคุยด้วย” ฉันรีบวางหนังสือนิยายเล่มโปรด ก่อนจะดันตัวลุกจากโซฟา เดินไปหาคุณแม่ที่ประตู

“คะ คุณแม่มีอะไรรึป่าว ทำไมหน้าเครียดแบบนั้นละคะ” คุณแม่เดินเข้ามาในห้องฉัน ก่อนจะปิดประตู แล้วล็อค? ล็อคทำไม?

“ลูกเสียตัวแล้วใช่ไหม?” อะไรของคุณแม่เนี่ย ฉันตกใจจนเผลอถอยหลังไปหนึ่งก้าว อยู่ ๆ คุณแม่ก็เข้ามาถามเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ เห็นฉันเป็นคนแบบไหนกัน ฉันแค่ชอบเที่ยวกลางคืน ไม่ได้ไปนอนแผ่ให้ผู้ชายในผับซะหน่อย

“คุณแม่ถามแบบนี้ทำไมคะ มีใครบอกอะไรคุณแม่รึป่าว” คุณแม่เอามือกอดอกมองฉันหัวจรดเท้า เหมือนพยายามจะจับผิดฉันยังไงอย่างงั้น

“ลูกออกเที่ยวทุกวัน จะไม่ให้แม่คิดได้ไง นี่ถ้าคุณพ่อรู้นะ โดนแน่ซินน์!”

อึก… เสียงกลืนน้ำลายฉันเอง คุณแม่บ่นฉันเป็นร้อยแปดฉันเอาหูทวนลมอยู่แล้ว แต่ถ้าถึงมือคุณพ่อ ฮือ… ฉันอาจจะโดนหนัก คุณพ่อฉันดุมาก ฉันกลัวมาก!

ฉันเริ่มหน้างอคอตก เมื่อคุณแม่ เอาคุณพ่อมาขู่

“คุณพ่อยังไม่รู้เหรอคะ ซินน์ไปหาไออุ่นไง ไม่ได้นอกลู่นอกทางซะหน่อย” ไออุ่นเป็นเพื่อนสนิทฉันเอง เป็นลูกสาวเจ้าของผับ ซึ่งคุณพ่อก็รู้จัก ถ้าเรื่องถึงหูคุณพ่อ ก็คงจะเป็นพ่อไออุ่นที่บอก

“ไม่ต้องอ้างไออุ่น แม่ขอเตือนลูกเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าจะรับธุรกิจต่อจากแม่ อย่าทำตัวแบบนี้ มันไม่ดีต่อภาพลักษณ์บริษัท”

“ค่ะ” ฉันทำหน้ามุ่ยก้มมองนิ้วตัวเอง ถามว่าฟังไหม ไม่ฟัง

“เสียตัวแล้วใช่ไหม?” นี่คุณแม่ยังไม่ลืมคำถามนี้อีกเหรอเนี่ย! โอ้ยตาย

“ยะ… ยังค่ะคุณแม่” คุณแม่มองฉันอีกรอบ ไม่ได้มองธรรมดา มองแบบจับผิด จับผิดสุด ๆ

อย่าให้เกิดเรื่องเลย คืนนี้ฉันมีนัดแรด!

“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมคะ งั้นบ้ายบายค่ะคุณแม่ ฝันดีนะคะ” ฉันรีบตัดปัญหาเดินไปหอมแก้มคุณแม่ซ้ายขวา ก่อนจะโอบ และดันหลังคุณแม่ออกจากห้อง

คุณแม่ถอนหายใจรำคาญฉันยกใหญ่ บ่นได้ ดุได้ แต่อย่าบอกคุณพ่อก็พอ

แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ ใกล้ถึงเวลานัดแล้ว

ฉันนั่งแต่งหน้าไป แอบฟังเสียงคนในบ้านไป รอ รอ รอ รอจนคุณพ่อคุณแม่หลับ... จนแล้วจนเล่า จนเสียงในบ้านเริ่มเงียบลง

ฉันเดินเบา ๆ ไปหยิบรองเท้าส้นสูงสีแดงสด เรดไนท์คืนนี้ ฉันสวมชุดเดรสเปิดไหล่สีแดง รัดรูป ตัวสั้นจิ๋ว มันตัดกับสีผิวฉันมาก โอ้ย คืนนี้ฉันจะเฉิดฉายในไฟหลากสีกับเพื่อนๆ สายปาร์ตี้ของฉัน!

เอ่อ… ก่อนอื่นฉันจะออกไปจากเพนท์เฮ้าส์นี้ยังไง... ฉันยืนนิ่งหน้าประตูห้องสักพัก ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วค่อย ๆ บิดลูกบิดประตู

‘แกร๊ก’ โอ้ยไอ้ลูกบิดบ้าเอ้ย ถ้ามีคนได้ยินฉันทุบแกทิ้งแน่

ฉันกัดฟัน กลั้นหายใจ ดึงประตูปิดช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ย่องออกมา ทีละก้าว ทีละก้าว ผ่านแสงไฟสลัว ๆ ในห้องโถง ห้องนั่งเล่น ห้องทำงานคุณพ่อ... ซึ่งเป็นด่านสุดท้ายที่ฉันกลัวที่สุด

ฮึบ ฮึบ ฮึบ... เอาวะ! ฉันก้าวช้า ๆ ทีละก้าว จนหางตาเหลือบไปเห็นคุณพ่อนั่งอ่านเอกสารที่โต๊ะทำงาน ซวยแล้ว… ซินน์เธอเดินมาไกลเกินครึ่งแล้ว คุณพ่อไม่ได้ยินหรอก ก้าวต่อ ก้าวต่อ… กะ...

“ซินน์... ไปไหน”

เฮือก! คุณพ่อ! ชุดเดรสสีแดงสดของฉัน มันเหมือนโดนจุดไฟเผาพรึบขึ้นมา ตาย ตายแน่ ๆ ตาย!

“เอ่อ… ไป ไปเซเว่นค่ะ คุณพ่อเอาอะไรไหมคะ” ฉันรีบวิ่งไปหลบหลังเสา ให้คุณพ่อได้ยินแค่เสียงก็พอ อย่าได้เห็นชุดฉันเชียว

คุณพ่ออย่าเดินมานะ อย่านะคะ ฮือ ๆ

“ไปเซเว่น… ทำไมแต่งตัวแบบนี้!”

คุณพ่อ! ฉันรีบดึงกระโปรงลงทันที อยู่ ๆ คุณพ่อก็เดินมามองฉันนิ่ง ๆ นิ่งจนบรรยากาศมันเริ่มเย็นยะเยือก ฉันรีบก้มหน้าสำนึกผิดทันที อยากจะร้องไห้ให้คุณพ่อเห็นใจ แต่ทำไมบีบน้ำตาไม่ออกก็ไม่รู้

“พะ… พอดี เอ่อ… ชุดในตู้หมดค่ะ” ฉันกำมือแน่น จนคุณพ่อถอนหายใจใส่ฉันเสียงดัง

แงง… คุณพ่อ