พลาด2 นิยาย บท 103

ตายแล้ว! ทุกคนรีบหาถังขยะมาให้พ่อเวียร์ทันที ตอนนี้ผู้ใหญ่ทุกคนดูตกใจมาก โดยเฉพาะพ่อแม่เขา

“เวียร์ครับ แม่ว่าเวียร์ไม่สบายนะ” และป้าณีเวียก็เดินมาลูบหลังเขา ก่อนที่จะเสร็จพิธีรดน้ำสังข์ แล้วเราทุกคน ไปนั่งแกว่งยาดมให้

ตอนนี้นาวินก็เหมือนจะเป็นไปด้วย หน้าเริ่มซีดตาม ๆ กัน จนไอ้ซินน์สั่งน้ำมะนาวปั่นมาให้สองคนนั้นดื่ม ถึงอาการดีขึ้น

“นาวิน แพ้ท้องแทนซินน์ เหมือนลุงเซ็นแพ้แทนป้าณีเวียเลยนะลูก” ป้าหวานที่นวดมือนาวินอยู่พูดขึ้นมา ทำเอาทุกคนหันมามองฉันกับเวียร์ทันที

โนว... ไม่! ฉันจะเก็บไว้เซอร์ไพรส์ปู่ย่าตายายเจ้าตัวเล็ก!

จนป้าณีเวียชี้มาที่เขา

“เวียร์ เวียร์คง...”

“ผมเหนื่อยครับคุณแม่ เคลียร์งานติดกันหลายวัน” เขารีบตอบแม่ตัวเอง พร้อมกับดมยาดมไปด้วย

“อ๋อจ้ะ งั้นไปพักก่อน ไปเตรียมตัวงานเลี้ยงเย็นกัน” เพื่อนเจ้าบ่าวรีบหิ้วปีกเขาขึ้นทันที ก่อนที่ฉันจะเดินกลับห้องตัวเองพร้อมเพื่อน

เมื่อลับตาคน น้ำปั่นก็เปิดประเด็น

“มึงไม่แพ้เลยเหรอไออุ่น ทำไมป๋าเป็นหนักจังวะ” ฉันส่ายหน้ารัว ในใจก็นึกสงสารเขาด้วย

“ไม่เลย ปกติมาก แค่อ้วนขึ้นเท่านั้น” แล้วน้ำปั่นก็หันไปหาไอ้ซินน์

“กูเหรอ เออ... กูแพ้พอ ๆ นาวิน แต่ช่วงนี้โอเคขึ้น ไปลงที่นาวินแทน กลางคืนดึก ๆ สะดุ้งวิ่งไปอ้วกก็มี เฮ้อ”

น้ำปั่นพยักหน้าแล้วเปิดประตูให้พวกเรา

“แล้ว... ตอนท้อง มึงมี จึก ๆ กับแฟนป่ะ”

จึก ๆ ไอ้ซินน์กับฉันมองหน้ากันทันที อะไรคือจึก ๆ วะ?

“คืออะไร? มึงพูดมาเลย เรื่องอย่างว่าเหรอ?” น้ำปั่นอมยิ้มแล้วพยักหน้าทันที เมื่อไอ้ซินน์ถาม

“มีนะ หยุดไม่ได้ขาดใจ” ฉันกับน้ำปั่นถึงกลับเบิกตากว้าง

“ใครจะขาดใจวะมึง” ยังจะถามอีก ว่าแต่... ทำไมกูขนลุกแบบนี้เนี่ย

“พี่มึงไงน้ำปั่นจะขาดใจ...” กรี๊ด หมอฟันมันร้าย! แล้วน้ำปั่นก็อมยิ้มหันมาหาฉัน

“มึงล่ะ”

“กูก็... นาน ๆ ที กูไม่ใช่คนหื่น มึงถามทำไม ท้องแล้วเหรอ?” น้ำปั่นโบกมือรัว ก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนชุด

นมเป็นนมเลยเว้ย! ช่างเถอะ กูชิน เห็นหมดแล้ว เห็นจนเบื่อ!

“ก็ถามไว้ เผื่อวันไหน อนุมัติคำร้องขอมีลูกของไทม์ ฮ่า ๆ”

อืม... ไอ้ไทม์ก็ทนได้นะ ไม่คิดเลย ว่าจะยอมน้ำปั่นได้ถึงขนาดนี้

และเราก็จบการสนทนาเรื่องอย่างว่าทันที เมื่อช่างแต่งหน้าเคาะประตู จนน้ำปั่นรีบใส่เสื้อผ้าแล้วไปเปิดให้

ฉันถูกแกะผม เปลี่ยนชุดใหม่ จากไทย ๆ เป็นชุดราตรีสีขาว ยาวลากพื้น ไม่รู้จะลากไปไหน หางกูจะยาวไปถึงปากซอยแล้วตอนนี้!

“ว้าว... เจ้าหญิงไออุ่นผู้เลอโฉม” น้ำปั่นผายมือมาที่ฉันทันที เมื่อฉันหันไปมองกระจก แล้วเก็กหน้าสวย ๆ ใส่

ก็สวยจริง ๆ นั่นล่ะ ขอชมตัวเอง และช่างแต่งหน้าเลยณ จุดนี้ ไม่รู้ว่า... ว่าที่สามีเห็นจะว่าไง ตื่นเต้น ๆ ฉันอยากเห็นหน้าเขาตกตะลึง และตาค้างเหมือนในละคร

จนแล้วจนเล่า จนถึงเวลาที่รอคอย... ฉันเดินออกมาจากห้องอย่างสง่าผ่าเผย บ้างก็สะดุดกระโปรง บ้างก็สะดุดพรม ทำเอาเพื่อนเจ้าสาวทั้งหลายกลัวฉันล้ม รีบวิ่งมายืนประกบไว้ทันที

กูจะรอดไหม? ตอนลองชุด... ก็ไม่ได้ทดลองเดินกับส้นสูงแบบนี้ โอ้ย! ส้นสูงติดกระโปรง!

“โอ้ย กูไม่ไหวแล้ว เดินเท้าเปล่าได้ไหม” ฉันหยุดเดิน แล้วยกเท้าขึ้นมาถอดรองเท้าทันที ก่อนที่จะก้มถอดอีกข้าง แล้วเห็นรองเท้าใครบางคน มาหยุดตรงหน้า

เอ่อ... เวียร์!

เชี่ย! เห็นกูยืนจังก้ายกขาแบบนี้เนี่ยนะ จบกัน ฉากตกตะลึงในความสวย!

“ทำอะไร? เธอใส่ส้นสูงไม่ได้ ลืมรึไงว่า... (กระซิบ) ไม่ได้ตัวคนเดียว ยืนแบบนี้ล้มมาทำไง”

ฉันเอาขาลงทันที ก่อนที่เขาจะนั่งลงตรงหน้า แล้วถอดรองเท้าให้ฉันแทน

งื้อ... พ่อเวียร์น่ารักอีกแล้ว

“พ่ออ่ะ ตัวเล็กออกมา รักพ่อตายเลยแบบนี้” เพื่อน ๆ ฉันยืนเบะปาก แล้วหันไปทางอื่นทันที ไง... ผัวกูค่ะผัวกู

“อืม คงไม่รักเธอ เพราะเธอปล้ำ ๆ เป๋อ ๆ ไม่รู้เรื่อง”

ฉันทำหน้ามุ่ย จนเขาหันไปโยนรองเท้าฉัน ใส่ถังขยะ!

“เวียร์! แพงนะ” ถอนหายใจใส่ฉันทันที ก่อนที่จะกวักมือเรียกใครไม่รู้ ให้หารองเท้ามาให้ฉันใส่

“ลำใย พวกกูไปรอหน้างานนะ” แล้วเพื่อน ๆ ก็เดินสะบัดตูดหนีฉัน