พลาด2 นิยาย บท 108

ปัญหาของปลายฟ้าทำฉันสมองตื้อขึ้นมาทันที เพราะคู่กรณีดันเป็นพี่ชายฝาแฝดฉันสะด้วย เฮ้อ... หนักใจว่ะ บอกตรง ๆ

พอแยกกับเพื่อน ๆ ฉันก็ให้ไทม์มารับ วันนี้ฉันต้องฉีดวัคซีนให้รันรันด้วย เพราะอีกไม่กี่วันฉันต้องฝากรันรันไว้ที่คลีนิค บินไปภูเก็ตกับไทม์

แต่จะบอกอะไรให้ รันรันไม่ติดฉันเลย เขาติดไทม์มาก! พอฉันอุ้มมานอนตัก รันรันก็เดินกลับไปหาไทม์ทันที เป็นแบบนี้หลายต่อหลายรอบ

“ไอ้ เอ่อ... รันรันไปหาแม่บ้างสิ เดี๋ยวก็โดนงอนหรอก”

งอนแล้วเนี่ย! ฉันทำหน้ามุ่ยหันไปทางอื่น ไม่รักก็ดี วันนี้จะจับฉีดยาให้เข็ด!

แล้วไทม์ก็ขับรถมาที่บ้านฉัน เพราะเราจะจับแมวลืมแม่ฉีดยากันที่นี่ พอเข้าบ้านมา แม่ก็เดินตรงดิ่งมาหาฉันทันที ก่อนที่พี่นาวาจะเดินล้วงกระเป๋ามาด้วยอีกคน

“ทำอะไรน้ำปั่น”

“ฉีดยาให้แมวค่ะ” ฉันเดินไปหยิบแอลกอฮอล์กับสำลีในตู้ แล้วแกะสลิ้งที่เตรียมมา ดูดยาขึ้นเตรียมไวั

“ไทม์ นายจับรันรันด้วย อย่าให้ดิ้น” เขาดูเลิ่กลักแต่ก็พยายามจับรันรันไว้ ก่อนที่จะมองฉันสลับกับรันรันไม่หยุดแล้วถามขึ้นมา

“มัน เอ่อ… รันรันจะเจ็บไหมคะ”

“เจ็บ ตัวยาโมเลกุลใหญ่ คงจะปวดมาก... เวลาดันยาเข้าไป จับแน่น ๆ แล้วกัน” เขากลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง อึก ก่อนที่จะนั่งลงกับพื้นแล้วกอดรันรันแน่น

“เอ่อ... ไม่ฉีดได้ไหมคะแม่แมว” รันรันเงยหน้ามองเขาทันที

‘เมี้ยว~ เมี้ยว~’ ดูอ้อนเข้า

“ทนหน่อยนะ” เขาลูบตัวรันรันเบา ๆ จนฉันเห็นรันรันนิ่ง จึงค่อย ๆ จับขา… แทงเข็มเข้าไป

‘เมี้ยว~’

พรึบ! ไทม์เขาดึงเข็มในมือฉันออกทันที ก่อนที่จะเอาไปวางไว้ ห่าง ๆ ฉัน

อะไรของเขาวะ! ฉันยังไม่ทันดันยาเลย

“ไม่ต้องฉีดแล้วค่ะ เดี๋ยวพาไปด้วย” พูดจบเขาก็จับรันรันใส่กระเป๋า ทำฉัน แม่ และพี่นาวาหันมองหน้ากันทันที

พาไปด้วยที่ว่านี้คือพาไปภูเก็ตนั่นล่ะ... เขาจะพาฉันไปดูโรงแรม แต่ติดที่ไม่มีใครเลี้ยงรันรัน เลยจะเอาไปฝากไว้ที่คลีนิคเพื่อน เฮ้อ... ทำไมเขาไม่ยอมให้ฉันฉีดยาก็ไม่รู้ แถมตอนนี้ยังนั่งยันนอนยัน จะพารันรันไปด้วยให้ได้!

“บ้าแมวกันจริง ๆ สองคนนี้ ไทม์ จะกลับเลยไหม อยู่กินข้าวเย็นก่อนสิ” แม่บ่นเสร็จ ก็หันไปถามไทม์ทันที ที่ตอนนี้เขากำลังอุ้มรันรันออกมาจากกระเป๋าและใส่เชือกจูงให้

รันรันคงจะงงอ่ะนะ ว่าจะให้กูอยู่ในกระเป๋าหรืออะไร เอาสักอย่าง!

“ครับป้าหวาน รบกวนด้วยนะครับ” แม่พยักหน้า แล้วเดินเข้าไปสั่งแม่บ้านในครัว

ส่วนพี่นาวามองฉันสลับกับเข็มฉีดยา แล้วถอนหายใจ

“เก็บเข็มฉีดยาด้วย วางไว้แบบนี้เดี๋ยวมีคนเตะ” แหม่... ทำเป็นสั่งฉันเสียงแข็ง อย่าให้บอกพ่อกับแม่เรื่องบันไดหนีไฟนะ หึหึ

เออใช่! เราถามปลายฟ้าแล้ว มาถามพี่นาวาดีกว่า...

“พี่นาวา... อ้าว!” พอฉันหยิบเข็มฉีดยา แล้วจะหันกลับไปถาม ก็ไม่เห็นพี่นาวายืนอยู่แล้ว จนไทม์ชี้ไปที่รถพี่นาวา ที่กำลังขับออกไปอย่างรวดเร็ว

อยู่ไม่ติดบ้านสักวันหมอศัลคนนี้ ติดเมียหนักมาก!

“แม่แมวขา งั้นไทม์พารันรันออกไปเดินเล่นนะคะ บ้านแม่แมวมีคนท้อง เดี๋ยวขนรันรันฟุ้ง”

ฉันพยักหน้า แล้วเดินเอาเข็มฉีดยาไปเก็บ ก่อนที่จะกลับไปยืนดูเขา ที่ตอนนี้กำลังเล่นกับรันรันอยู่

เขาวิ่งไล่กัน ป้อนขนมแมวเลียให้กัน แถมรันรันยังเดินไปถูขาเขาแล้ว ถูขาเขาอีก

รักกันจริง ๆ

“ดูไทม์เขาจะชอบแมวแล้วนะ” ฉันหันควับไปมองตามเสียงทันที ก่อนที่จะเห็นพ่อเดินมายืนข้าง ๆ มองไปที่ไทม์กับรันรันเหมือนกัน

ดูไทม์เขาจะชอบแมวแล้ว? หมายความว่าไง?

“ยังไงคะ? ไทม์เขาไม่ชอบแมวเหรอ” พ่อมองหน้าฉันตกใจ ก่อนที่จะส่ายหน้าเบา ๆ

“ไม่นิ ปั่นไม่รู้เหรอ? เห็นพ่อแม่เขาบอกว่าไทม์เขาเกลียดแมว”

ไหงงั้น แล้วที่เลี้ยงรันรันมาตลอดนี่คือ...