พลาด2 นิยาย บท 116

สรุปฉันไม่ได้อาบน้ำ! ไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากโดนเขา จุด จุด จุด...

“ไทม์พอแล้ว ฉันเหมือนจะไม่ไหว อีกครั้ง… คือตายแน่ ๆ” ฉันบ่นอู้อี้ใต้ผ้าห่ม ลุกไปไหนก็ไม่ได้ ขาอ่อนปวกเปียกสั่นไปหมดเลย

จะหกโมงแล้ว เล่นกันทุกชั่วโมง ไม่ให้หมดสภาพได้ไง แต่ทำไมไม่รู้ แฟนที่นอนข้าง ๆ เขายังมีแรงเหลือเฟือ จนจะกินฉันต่ออีกรอบ

“นอนนิ่ง ๆ ค่ะ เดี๋ยวทำเอง” นอนนิ่ง ๆ อืม… เขาบอกแบบนี้ทั้งคืน ถ้าฉันไม่ท้องก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว!

แล้วฉันก็นอนนิ่ง ๆ ให้เขาทำไป ทั้งที่เสียวและทรมาน เหมือนใจจะขาด แต่ได้แค่ร้องคราง ไม่มีแรงอะไรไปสู้เขาเลย โอ้ย! กูไม่ใช่วันเดอร์วูแมนนะเว้ย!

ค่ะ! แล้วเราก็เสร็จกันไปอีกรอบ จากนั้นก็หลับกันยาว ๆ รู้สึกตัวตื่นอีกที ก็รู้สึกว่ามีอะไรมาเขี่ยขา

อย่าบอกนะ...

‘เมี้ยว~’ อ้าวรันรัน! เขี่ยขาฉันไม่พอ ตะปบขาฉันด้วย

“อะไรรันรัน เมื่อคืนไปไหน ไม่ช่วยกันเลย… หาว~”

‘เมี้ยว~’ แล้วรันรันก็ตีขาฉันอีกรอบ แต่ฉันพยายามปัดเขาออก เพราะลุกไม่ไหวจริง ๆ จนไทม์เขารีบพันผ้าเช็ดตัว แล้วอุ้มรันรันเข้าห้องน้ำแทน

สงสัยอยากเข้าห้องน้ำ ฉันลืมไปเลย… ว่ามีแมวเป็นของตัวเองด้วย เฮ้อ… ให้เขาจัดการไปเถอะ ฉันไม่ไหวขอนอนต่อ

“หิวไหม”

“หิว” ฉันลืมตาตอบไทม์ทันที แต่ภาพที่เห็นคือ... เขากำลังเทอาหารให้รันรัน ไม่ได้ถามกูค่ะ! หน้าแตก!

“คะ? อ้าว… แม่แมวก็หิวด้วยเหรอ” ฉันมองเขากับรันรัน ที่กำลังมองมา ก่อนที่รันรันจะยกเท้าตบมือเขา ให้สนใจตัวเองแทน

กินบนเรือนขี้บนหลังคา! นั่นแฟนฉันนะ หวงหนักถึงกลับไม่ให้สนใจฉันเลย!

“หิวอ่ะไทม์ สั่งข้าวให้หน่อย”

“ค่ะเดี๋ยวไทม์สั่งให้ ไปอาบน้ำก่อนไหม ไหวไหม” ฉันทำนิ้วโอเคไป จนเขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วยื่นมาให้

พอฉันอาบน้ำแต่งตัวออกมา อาหารเช้า เอิ่มไม่ใช่! อาหารเที่ยงก็ถูกจัดไว้เรียบร้อย จนเขาเข้าไปอาบน้ำ และออกมานั่งกินด้วยกัน

“ไทม์”

“คะ”

“นายจะมีคนอื่นไหม” เขาวางช้อนลงทันที ก่อนที่จะเอื้อมมาจับมือฉัน

“ไม่ค่ะ แม่แมวจะกลัวอะไรอีก ไม่ต้องกลัวแล้ว”

“ป่าว จะได้หาคนอื่นสำรอง” เขาหุบยิ้มแล้วทำหน้ามุ่ย จนฉันโน้มไปหยิกแก้มเขาเบา ๆ แล้วรินน้ำเปล่าใส่แก้วให้

“ล้อเล่นน่า... กลับไปแต่งเลยไหม?” ที่ถามไม่ใช่อะไรนะ ถึงพ่อจะอนุญาต แต่ฉันก็ไม่อยากท้องก่อนแต่ง พ่อฉันเป็นหมอสูติแม่ก็เป็นคนมีหน้ามีตาทางสังคม ฉันไม่อยากเป็นขี้ปากใคร

“อยากแต่งเร็ว ๆ เหรอคะ จัดไปค่ะ” เขาลุกขึ้นเดินไปหยิบมือถือทันที ก่อนที่จะหายไปประมาณสิบนาทีได้ พอเดินกลับมาก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วหอมแก้มฉัน

‘ฟอด~’

“แม่หาฤกษ์ให้แล้วค่ะ เดี๋ยวแม่ไทม์จะโทรหาป้าหวาน”

เขาม้วนปลายผมฉันเล่น แล้วหอมแก้มฉันอีกรอบ ก่อนที่ฉันจะยิ้มตอบ แล้วหอมเขากลับเหมือนกัน จนรันรันรีบวิ่งมา แล้วกระโดดขึ้นบนโต๊ะ!

‘เมี้ยว!’

“โอ้ย! รันรัน ไม่กินพ่อรันรันหรอก หวงจริง ๆ” ไทม์หัวเราะ แล้วรีบอุ้มรันรันลงจากโต๊ะทันที เพราะขนเขาจะลงจานข้าวเอา

จนเรากินข้าวเสร็จ ก็ออกไปเดินเล่นกัน ก่อนจะขับรถเที่ยวแถว ๆ ย่านเมืองเก่า พอแดดเริ่มลงก็ตรงไปที่แหลมพรมเทพ เกาะภูเก็ตมันไม่ใหญ่มาก เราจึงเที่ยว ได้ ในเวลาไม่กี่ชั่วโมง... (ถ้ารถไม่ติด)

แล้วสิ่งที่ฉันดีใจที่สุดคือ ไทม์เขาไม่ขับรถกลับแล้ว เย้! เขาเรียกรถสไลด์มารับรถกลับแทน ส่วนเรากลับยังไงนั้น ค่ะ! เขาเช่าเครื่องบินเจ็ทลำเล็กให้บินมารับ เที่ยวละกี่แสนก็ไม่รู้ แต่เขาทำเพื่อรันรัน ถ้าขึ้นเครื่องบินปกติ แล้วโหลดใต้เครื่อง เขากลัวรันรันจะเป็นอะไร จ้ะ... ห่วงมาก

ปรบมือให้คุณพ่อรันรันเดี๋ยวนี้! นี่ขนาดแมวที่เกลียดนะ แล้วลูกที่รอคอยล่ะ จะขนาดไหน!

พอกลับถึงโรงแรม เราก็อาบน้ำนอนกันเลย ฉันห้ามเขาแตะต้องทุกอย่าง เข็ดมาก เพิ่งรู้ฤทธิ์ไทม์ อนันธาราของแท้ ก็เมื่อคืนนั่นล่ะ เกือบตาย!