พลาด2 นิยาย บท 124

กลับจากงานแต่งน้ำปั่น ฉันก็นอนไม่หลับเลย ฉันกลายเป็นคนติดนอนกลางวันไปแล้ว

เฮ้อ… แล้วตอนนี้ ฉันได้แต่นอนมองเพดาน พลิกซ้ายทีพลิกขวาที จนคนข้าง ๆ เขาลืมตาตื่น

“นอนไม่หลับ...”

“เธอนอนทั้งวัน จะหลับได้ยังไง”

“เพราะใครล่ะ ทำฉันเป็นแบบนี้อ่ะ” พอฉันพูดจบ เขาก็เอาผ้าห่มคลุมโปงทันที ก่อนที่จะหันหน้าหนีไปทางอื่น

“เวียร์! ทำไมไม่คุยกัน หันหน้าหนีได้ไงอ่ะ เวียร์ฉันนอนไม่หลับ”

“ไม่หลับก็ต้องนอน ฉันมีประชุมเช้า” เขาตอบเสียงอู้อี้ใต้ผ้าห่ม จนฉันกระชากมันออกไป แล้วชะเง้อมอง

“เวียร์!”

“โอเค ๆ มา ๆ กอด…” แล้วเขาก็หันกลับมากอดฉันแน่น แถมยังขยับมือใหญ่ ๆ ลงมาตีก้นฉันเบา ๆ ด้วย

“หรี่ไฟอีกได้ไหม เห็นหน้านายแล้วเซ็ง”

“เซ็ง? ไออุ่น ฉันจะบ้าแล้วนะ” กูก็จะบ้าเหมือนกัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวรักผัว เดี๋ยวเบื่อผัว!

นี่ขนาดเขากอดและตบก้นให้นอน กูยังไม่ซึ้งเลย

“ลูกเบื่อหน้าพ่ออ่ะ”

“อืม ฉันคงทำเธอไว้เยอะ” ก็จริง!

“ฉะนั้นก็ยอม ๆ ซะพ่อ” เขาก้มลง แล้วดมหัวฉันฟอดใหญ่

“ก็ยอมแล้วนี่ไง จะเอาอะไรอีก” คำแรกเหมือนจะดี แต่คำหลัง ๆ นี่ เสียงเข้มใส่กู

“อิพ่อ ทำเสียงเข้มเหรอ นี่เมียนะไม่ใช่ลูกน้อง!”

“ป่าว... เสียงปกติ... นอน ๆ” นี่ปกติเหรอ? รำคาญกูชัด ๆ

“เวียร์... เพื่อเป็นการตัดปัญหา นายไปนอนข้างนอกไหม” เขาลุกขึ้นนั่ง แล้วหันมามองฉันทันที

“ไม่ เธอนอนได้แล้ว หลับตา อย่าวอกแวก” บ่นเสร็จ เขาก็ล้มตัวนอนอีกครั้ง ก่อนจะดึงผ้าห่ม มาห่มให้ฉันด้วย

“ตอนนายนอนไม่หลับ นายทำยังไงอ่ะ”

“มีอะไรกับเธอ...” จริงดิ ที่ทำบ่อย ๆ นี่คือนอนไม่หลับ? เออนะ... นึกว่ารักกูซะอีก

หรือว่า...

“งั้นเรามาทำกันดีไหม? เผื่อว่าฉันจะนอนหลับ”

‘ฟุบ’ เสียงเขาหันหลัง แล้วกระชากผ้าห่มไปจากฉัน!

มึงดู มึงดู... เขาเมิน เขาเมินกูมาก นี่ฉันอุตส่าห์ถอยมาก้าวนึงแล้วนะ ทั้งที่เบื่อหน้าเขา เซ็งเขาใจจะขาด ไหงเขาทำกับฉันแบบนี้!

“ไม่ต้องด่าฉันในใจ นอน… ประชุมเสร็จ จะพาไปหาหมอ”

ฉันจำใจหันหลังให้เขากลับ ค่ะ! เราหันหลังชนกัน โนกอด โนหอมอะไรกันทั้งนั้น วัน ๆ เราเบื่อกันมาก มองหน้ากันทีไร มีแต่ทะเลาะ ทั้งเรื่องเล็กเรื่องน้อย ทะเลาะกันจนเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต

จะว่าไป มันก็อยู่ที่อารมณ์ฉันด้วยล่ะ ลูกสั่งให้ฉันสู้ ลูกสั่งให้ฉันเถียง ฉันเลยต่อต้านเขาทุกทาง และความรู้สึกมันก็สลับกับเขาเหมือนเส้นขนาน เขาอยาก… ฉันไม่ ฉันอยาก… เขาไม่ มันเป็นอยู่แบบนี้ไง เลยทะเลาะกันตลอดเวลา

เฮ้อ... จนพ่อแม่เขา เห็นเราทะเลาะกันทุกวันแล้วเหนื่อยใจ ถึงขั้นเรียกลูกชายไปคุย ว่าจะเอายังไงกับครอบครัวตัวเอง

ก็งี้ล่ะ ฉันท้องแล้วพาล พยายามปล่อยผ่าน จนฉันนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แล้วเผลอหลับไป

พอตื่นมาอิพ่อเขาก็หายไปแล้ว อืม… สงสัยเขาจะไปประชุม ช่างเถอะ... ฉันไม่อยากลุกจากที่นอนเลย มันเพลียมาก กลางวันฉันง่วงมาก! ทรมานสุด ๆ ฉันเดาไม่ออกเลย... ว่าลูกจะเป็นยังไง

แต่ที่แน่ ๆ คือเถียงพ่อแน่นอน และกลางคืนไม่นอนนี่คือแวมไพร์ใช่ไหม?

‘ติ๊ง~’ ฉันสะดุ้งตื่นอีกรอบ เมื่อเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมา บ้าเอ้ย กูง่วง… ใคร ใคร!

Zer’Via: รอที่ลานจอดรถเพนเฮาส์ เร็ว ๆ พ่อแม่ไปด้วย

ฉัน: อ้าว ไปไหน?

Zer’Via: หาหมอ

เชี่ย… ลืมเลย! ฉันรีบลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัว แต่งง่าย ๆ รีบที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนสุดท้ายคุณชายเขาเปิดประตูหน้าบึ้งเข้ามา

“ไออุ่น เวลารู้จักบ้างไหม” กูโดนไปหนึ่งดอก

“ฉันท้องอยู่อ่ะ ให้ทำไง มันง่วงมาก ไม่ไหวอ่ะ นายไม่ท้องไม่เข้าใจหรอก!” เขาเดินล้วงกระเป๋ามาหาฉัน แล้วถอนหายใจเสียงดัง

“เฮ้อ… ก็พยายามสิ จะนอนต่อก็ได้ แต่ตื่นมากินข้าว แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน เธอรู้ไหมว่าคุณพ่อคุณแม่รอเป็นชั่วโมงแล้ว”

ฉันวางลิปสติกในมือ... แล้วหันไปมองเขา

“ฉันแค่เผลอหลับไปแป๊บเดียวเวียร์ ทำไมนายต้องบ่นด้วย” พูดจบฉันก็คว้ากระเป๋า เดินออกมาจากห้อง จนเห็นพ่อแม่เขา นั่งดูทีวีอยู่ข้างนอกสองคน

ทำไมท่านดูไม่รีบอะไรเลย ชุดอยู่บ้านสบาย ๆ ทั้งคู่