พลาด2 นิยาย บท 123

ฉันตกใจนะบอกเลย ที่กิ๊กเก่าแป๊บนึงของฉัน มีซัมติงกับใบไม้!

ว่าแต่ปลายฟ้าหายไปไหนวะ ช่วยมาดูสถานการณ์หน่อยได้ไหม ดูหน้าน้องมันตอนนี้ดิ ดูโกรธไคล์มาก จะอาละวาดกลางงานแต่งฉันไหม?

ฉันยืนมองสถานการณ์แป๊บนึง ก็เห็นใบไม้ลุกขึ้นวิ่งออกไปข้างนอก ทำเอาพ่อแม่น้องเขาถึงกลับนั่งงง กันเลยทีเดียว เออไทม์เพิ่งบอกฉันเมื่อกี้ว่าแม่น้องใบไม้อ่ะ เคยเป็นเลขาแม่เขา โอ้โห... อะไรจะโลกกลมขนาดนี้วะ

พิธีกร: เขาอาจจะงอนกันอยู่ เอาล่ะครับ เรามาฉลองให้ค่ำคืนแสนพิเศษ ของคุณไทม์ กับคุณหมอน้ำปั่นดีกว่า

พอพิธีกรพูดจบ แชมเปญขวดใหญ่ ก็ถูกส่งให้ไทม์ถือ ก่อนที่เขาจะเขย่ามันซ้ำ ๆ แล้วมองไปยังแขกผู้มีเกียรติทั้งหลาย...

‘ป๊อก’

‘ฟู่ว~’ ฟองฟู่ออกมา ทำเอาทุกคนเฮฮากันใหญ่ มันเรื่องพิเรนอะไรกันวะ ทำไมเอาของกินมาเล่นแบบนี้ เสียดาย!

“ไชโย!” จากนั้นก็ตามด้วยเสียงเชียร์ไชโย ของพิธีกร และแขก จนไทม์เขาหันมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ด้วย

‘ฟอด’

“รักแม่แมวนะคะ” ฉันหันไปยิ้มให้เขาทันที จ้า… รักก็รัก แต่คืนนี้ไม่ตายดีแน่!

จบการฉลองแชมเปญไร้สาระ ก็มี After Party ต่อกันเบา ๆ ฉันไม่อินอะไรมาก ฉันเหนื่อย ง่วง อยากพัก อีกอย่างเพื่อน ๆ ก็ท้องกันหมด ไม่มีใครสนุกสักคน เว้นแต่ปลายฟ้าที่ดี๊ด๊า ชวนผู้ชายคนแก้วคนเดียว

“หายไปไหนมา นานสองนาน” ไออุ่นถามปลายฟ้าเบา ๆ จนฉันกับซินน์รีบเดินเข้าไปใกล้ ๆ

“ปวดหัว… เลยขึ้นไปนอนข้างบนน่ะ” เอ๋? ไปนอน

“ไปกับพี่กูเหรอ เห็นหายไปทั้งคู่” ฉันจิบไวน์ไปถามมันไป จนปลายฟ้ามันอมยิ้มแล้วพยักหน้าเบา ๆ

“อืม... ให้หมอไปตรวจนิดหน่อย”

“แรดจริง ๆ” ไอ้ซินน์!

“นิด ๆ ขอบ้าง พวกมึงเก็บเงียบก่อนนะ พ่อบอสเริ่มถามกูแล้ว กูไม่อยากให้เรื่องถึงแม่...” ให้กูเก็บเงียบ แต่มึงหายไปพร้อมกัน ไปนอนกอดกัน ถ้าพ่อแม่กูรู้ว่าได้กัน จะบันเทิงกว่านี้อีก ได้แต่งเป็นคู่ต่อไปแน่นอน!

“เออ จะพยายาม” ไออุ่นรับปาก แล้วเดินไปนั่งพิงไหล่พี่เวียร์ ที่ตอนนี้กำลังดื่มไวน์กับเพื่อน ๆ อยู่ ค่ะ ไทม์ก็อยู่ในนั้น ยิ้มให้ฉันอยู่ห่าง ๆ คิดว่าฉันไม่ติดใจเรื่องนังมีนสินะ หารู้ไหม กูจำทุกรายละเอียด

ไม่ตายด้วยปืน คืนนี้ก็ตายด้วยอย่างอื่นแล้วกัน!

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ชีวิตไทม์อนันธาราก็ด้วย

และตอนนี้ ก็ถึงเวลาที่ฉันต้องเข้าหอแล้ว ฉันขึ้นมาบนห้องที่ถูกจัดไว้เป็นพิเศษ จนเห็นห้องพักสุดหรู ตกแต่งด้วยดอกกุหลาบสีแดง มีพ่อแม่เรากำลังนั่งยิ้มแป้นที่ปลายเตียง

ฉันไม่อยากจะเชื่อ ว่าเราสองครอบครัว จะได้มานั่งกันแบบนี้ พ่อเขาแม่ฉันเคยรักกัน แต่ตอนนี้ไม่มีใครคิดถึงเรื่องนั้นเลย ทุกคนมองมาที่ฉันกับไทม์ และยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

“หนักเบาอภัยให้กัน... น้ำปั่นจำที่ลุงพูดได้ไหม ลุงยังยืนยันคำเดิม พร้อมยื่นปืนให้น้ำปั่นเสมอ”

นี่สิ… พ่อสามีที่แท้ทรู ฉันยกมือไหว้ลุงทีขอบคุณ จนท่านลูบหัวเบา ๆ

“ค่ะลุงที”

“ไทม์เสมอต้นเสมอปลาย วันแรกที่รักน้ำปั่นยังไง ก็ขอให้รักแบบนั้น น้ำปั่นก็ด้วย เชื่อใจกันนะลูก มีอะไรก็คุยกัน เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว มีหลานให้ป้าอุ้มไว ๆ นะจ๊ะ”

ฉันยกมือไหว้ป้าเมย์ ก่อนที่ท่านจะก้มมากอดฉัน และหอมแก้มฉันฟอดใหญ่

จนฉันหันไปเห็นแม่ข้าง ๆ ที่ตอนนี้น้ำตาไหลอาบแก้มเรียบร้อย

“แม่อ่ะ อย่าร้อง ปั่นจะร้องตาม” ฉันจึงคลานเข่าไปหา แล้วบีบมือแม่เบา ๆ

“แม่ใจหาย แป๊บเดียวลูกก็ห่างอกแล้ว อย่าซนนะน้ำปั่น มีอะไรก็คุยกัน ไทม์เธอก็อย่านอกใจลูกสาวฉันล่ะ ไม่งั้นฉันไม่ยอมจริง ๆ ด้วย”

ยังมีแขวะไทม์อีกนะเจ๊หวาน

“ครับป้าหวาน ไม่นอกใจแน่นอน” แม่พยักหน้าแล้วจับมือฉันไปหาพ่อ

ค่ะ! เห็นหน้าพ่อปุ๊บ น้ำตาฉันไหลพรากเลย โอ้ย… มันหยุดไม่ได้ พ่อง่า… ฮือ ๆ

“ไม่เอาลูก ไม่ร้อง” ไม่เอาไม่ร้อง! คำนี้ล่ะ ที่ทำฉันสะอื้นขึ้นอีก จนพ่อเห็นฉันร้องต่อไปไม่ไหว ลงมานั่งกอดฉันไว้ทันที