พลาด2 นิยาย บท 122

ผมนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่สักพัก แม่ก็ขึ้นมาตามใหลงไปรับแขก งานแต่งผมใหญ่มาก นักธุรกิจ ไฮโซมากมายแห่กันมา ไม่รู้ใครเป็นใคร ผมเองแม่งก็จำไม่หมดหรอก ได้แต่ยิ้มและยกมือไหว้เท่านั้นล่ะ

อดีตเก่า ๆ สาว ๆ ตอนนี้ผมไม่กลัว มาเถอะ เพราะไม่มีใครน่ากลัวเท่าคนเมื่อเช้าแล้วล่ะ พูดแล้วขนลุก ไม่ได้กลัวมีนนะ ผมกลัวน้ำปั่นจะคาดโทษผมยาว ๆ เนี่ยล่ะ

ผมรับแขกได้ไม่นาน เจ้าสาวของผมก็เดินลงมา.... บอกกูที! วันนี้กูต้องตะลึงกับความสวยเมียกี่รอบ... โคตรสวยเลย สวยแบบใจละลาย สวยจนกูจะตายแล้ว!

“เฮ้ย ๆ ไหวไหมมึง” ผมถึงกลับจะล้มตึงลงกับพื้น เมื่อน้ำปั่นหันมาส่งยิ้มหวานให้ ชุดเจ้าสาวสีขาวเรียบ ๆ ปักลูกไม้ มันเข้ากับเธอมาก

“ไหว ๆ ทำไมน้องมึงสวยขนาดนี้ไอ้นาวิน กูไม่ไหวแล้ว” ผมหันไปจับไหล่ไอ้นาวิน แล้วเขย่าเหมือนคนบ้า จนมันมองหน้าผมงง ๆ แล้วหันไปมองน้ำปั่น

“สวยตรงไหนวะ?” เออ ในโลกนี้ไม่มีใครสวยเท่าเมียมัน และในโลกนี้ก็ไม่มีใครสวยเท่าเมียผมเหมือนกัน คืนนี้นะคืนนี้ ผมจะฟัดที่รักผมทั้งคืนเลย!

“มองอะไรไม่ทราบ” เมื่อน้ำปั่นเดินมายืนข้าง ๆ เธอก็หันมาถามผม ก่อนจะหันหน้ากลับไปไหว้แขก ที่กำลังเดินตรงเข้างานด้วย

“แฟนสวย เมียสวย แม่ของลูกสวย ทำไงดี ไม่ไหวแล้ว” ไอ้นาวินมองผมแล้วถอนหายใจใส่ มันไม่เข้าใจผมหรอก ผมหิวเมียมาก และเหมือนมันจะเริ่มรับไม่ได้ รีบเดินออกไปห่าง ๆ ให้ผมเทะเล็มน้ำปั่นอย่างหนำใจ

“ไม่ไหว แล้วทำไง” เธอกระตุกยิ้มที่มุมปาก แล้วมองผมด้วยตาหวานเยิ้ม จนผมเดินไปกระซิบเบา ๆ ว่า…

“ห้องน้ำก่อนไหมคะ...”

“นายทำบ่อยสินะ” เชี่ย... ไหงวนมาเปิดประเด็นใส่กู กูไม่เคย… ไม่เลย!

“ไม่นะคะ ไม่เคย และไม่ทะเลาะกันนะคะ” น้ำปั่นเบะปากใส่ผมทันที ก่อนที่จะเดินหนีไปหาพ่อตัวเอง

ครับ! เป็นแบบนี้ล่ะ ผมยืนรับแขกคนเดียว น้ำปั่นเดินไปคุยกับเพื่อน ๆ ทักทายเพื่อนหมอ เพื่อนมหาลัยของเธอ จนผมหันกลับมา แล้วเห็นไออุ่นเดินสะลึมสะลืออุ้มไอ้แมวส่งให้

“มันกวนฉัน เอาไปให้น้ำปั่น น้ำปั่นมันบอก รำคาญ…”

รำคาญ? ไอ้แมวมองหน้าผมตาละห้อย ทำไมมึงน่าสงสารแบบนี้วะ เฮ้อ! ผมจึงจำใจรับมันมาอุ้ม พอแขกเข้ามาก็ได้แต่ก้มหัวให้ กูจะเอามือที่ไหนไหว้ล่ะ ก็ไอ้แมวมันหลับอยู่แบบนี้ จะเอาไปวางก็กลัวหาย ลำบากจริง ๆ กู คนอื่นเลี้ยงแมวแล้วลำบากเหมือนกูไหม?

ตอนนี้หลายคนเริ่มถ่ายรูปผมกับรันรัน บอกเลยว่ามันเด่นกว่าน้ำปั่นอีก แทบจะเป็นเซเลปประจำงานแล้ว ยิ่งใส่ชุดคู่กับผม ยิ่งเป็นที่ฮือฮา ถึงหน้าตาจะไม่ค่อยรับแขก แต่แม่งก็เรียกคะแนนได้เต็ม ๆ

พิธีกร: สวัสดีค้าบ… แขกผู้มีเกียรติที่มางานในวันนี้

และแล้วก็ถึงเวลา ที่พิธีกรจะเริ่มขึ้นไปเอนเตอร์เทรนแขก มันพูดอะไรไม่รู้เรื่องความรัก ผมไม่ได้ฟัง เพราะผมหาวิธีวางรันรันลงอยู่ เพราะมันไม่ยอมลงเลย! พอผมจะวางมันก็จิกเล็บลงเสื้อผม เกาะไว้แน่น

บ้าเอ้ย! มึงอย่าทำตัวมีปัญหา กูขอร้อง!

‘เมี้ยว~ เมี้ยว~’

เออ! ทำไมเมียกูไม่ติดกูแบบนี้บ้าง!

“แม่... ผมฝากแมวหน่อยครับ” แม่ผมโบกมือปฏิเสธทันที ก่อนที่จะชี้ไปที่ทิชา ที่นั่งใกล้ ๆ ทิชาทำไมต้องแพ้ขนแมวด้วยวะ ซวยจริง ๆ

พอผมจะอุ้มไปฝากซินน์ไอ้นาวินก็ห้าม มันกลัวขนแมวเข้าจมูกเมียมัน ส่วนไออุ่นก็นั่งหลับ แถมไอ้เวียร์ยังโบกมือไล่ผมไปไกล ๆ อีก มึงจะห่วงเมียอะไรกันนักหนา ปลายฟ้ากับไอ้นาวาก็ไม่รู้หายไปไหน

“ทำไมไม่ปล่อยรันรันสักที” แล้วน้ำปั่น ก็เดินมาหาผม เมื่อใกล้ถึงเวลาขึ้นเวที

“รันรันไม่ยอมค่ะ เนี่ย ๆ” ผมทำท่าจะวาง ไอ้แมวมันก็ร้องโวยขึ้นมาอีก

‘เมี้ยว!’ น้ำปั่นเอามือกอดอกมองผม แล้วถอนหายใจยาว ๆ

“เดี๋ยวเจอยาสลบรันรัน จะติดอะไรนักหนา ชอบผู้ชายรึไง ลืมเหรอ? ว่าเราเป็นตัวผู้อ่ะ”

ไอ้แมวเอาหน้าซุกผม แล้วหลับตาพริ้ม... เออกูว่ามึงเป็นไอ้แมว

พิธีกร: เอาล่ะครับ ถึงเวลาอันสมควรแล้ว เชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวเลยคร้าบ

เราสองคนมองหน้ากัน จนทุกอย่างมันบีบให้จำใจ... อุ้มไอ้แมวขึ้นเวทีไปแบบนั้น พิธีกรก็เหมือนจะขำ มองผมสลับกับรันรันแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

พิธีกร: พยานรักใช่ไหมครับเนี่ย

ผม: ครับ

พอผู้ใหญ่ขึ้นมาคล้องพวงมาลัย และอวยพรให้ พิธีกรก็หันมายิงคำถามใส่น้ำปั่นทันที

พิธีกร: คุณหมอประทับใจอะไรทในตัวเจ้าบ่าวครับ ผมได้ข่าวว่าแรก ๆ คุณหมอวิ่งหนีเจ้าบ่าวอย่างเดียว