พลาด2 นิยาย บท 131

ส่งนาวาที่สนามบินเสร็จ ฉันก็แวะกินปิ้งย่างเลียบทางด่วนต่อ ลูกชายฉันมันโอปป้าชัด ๆ วันไหนที่เนื้อย่างหอม ๆ ไม่เข้าปาก เขาสองคนจะดิ้น และถีบท้องฉัน จนฉันไม่เป็นอันทำอะไรเลย!

นั่นไง นั่นไง! ถีบอีกแล้ว!

“พ่อเนื้อได้ยัง! ตีนลูกหนักมาก” มือหนึ่งข้างฉันกุมท้อง ส่วนอีกข้างก็ถือตะเกียบเร่งผัวรัว ๆ

“ตีนอะไร พูดให้ดี ๆ เดี๋ยวซึมซับไปถึงลูก”

“เท้า! เร็ว ๆ เอามากินก่อน!”

“มันยังไม่สุก” ฉันไม่สนใจ มองเนื้อในกระทะตาเป็นมัน เพราะตอนนี้ฉัน จะไม่ไหวแล้ว! ท้องมันจุกมาก

“ไม่สุกก็กิน!” พูดจบฉันก็คีบเนื้อร้อน ๆ เข้าปากทันที รสชาติอะไรยังไงไม่สนแล้ว ขอให้ลูกหยุดถีบก็พอ!

“คาย! หวังว่าคลอดลูกออกมา เธอจะไม่กินลูกฉันนะ!”

โว๊ะ! เขาคิดแบบนั้นได้ยังไง

“นายลองอุ้มท้องเด็กสองคนดูสิ! นายจะรู้ซึ้ง” เขากระตุกคิ้วหนึ่งข้างไม่สนใจฉัน ก่อนจะก้มหน้าก้มตาย่างเนื้อต่อ

ฉันเองก็ได้แต่มองเขา มองคุณผัวสุดเนี้ยบ เขาใส่สูทย่างเนื้อให้ กูขรรม

“รีบกินนะ ฉันมีประชุมต่อ” แหม… มีประชุมต่อด้วย ได้เหม็นเนื้อย่างทั้งห้องประชุมกันล่ะคราวนี้

ฉันนั่งจ้องเขาอยู่นาน แก้มสองข้างก็เริ่มมันแพล่บ! ยิ่งนึกถึงสมัยเข้าไปทำงานกับเขาแรก ๆ ยิ่งขำ นี่พ่อของลูกกูเหรอ? ทำงานด้วยกันดี ๆ ก็ได้กันซะงั้น

โอ้ย… ในโลกนี้มีใครได้กันแบบงง ๆ เหมือนฉันไหมเนี่ย!

“พ่อ… ผมที่เซทคงจะมันไปด้วยไขมันหมู ฮ่า ๆ” เขาขมวดคิ้วใส่ฉันทันที

“เงียบน่า”

“ก็ขำอ่ะ ถ้าตั้งชื่อลูก จะตั้งว่าไรดีคุณพ่อ หมู กับเนื้อดีไหม” ตอนนี้เขาไม่แค่ขมวดคิ้วแล้ว แต่พ่อเวียร์ถึงกลับวางตะเกียบลง แล้วจ้องหน้าฉัน

“คิดได้ยังไง”

“ทำไม? น่ารักดีออก ดูก็รู้ว่าเขาชอบกิน ไม่งั้นพ่อจะหัวเหม็นสูทเหม็น มาย่างหมูย่างเนื้อให้ทุกวันแบบนี้เหรอ”

“เฮ้อ...”

“ถึงกลับถอนหายใจ ถ้าไม่ชอบ ก็ตั้งเองสิ เวลาเขาดิ้น ฉันอยากเรียกชื่อเขาบ้าง…” จากหน้านิ่ง ๆ ตอนนี้ฉันเริ่มเห็นเขาอมยิ้มแล้ว

“อืม ไม่นึกว่า จะได้ตั้งชื่อลูกเร็วขนาดนี้”

“ก็เราได้กันเร็ว... ทำไงได้” ฉันยิ้มอยู่คนเดียว เขาไม่ยิ้มกับฉันหรอก แถมยังหันมองซ้ายมองขวา สงสัยกลัวคนอื่นจะได้ยินเข้า

ได้ยินก็ได้ยินไปสิ กูท้องป่องขนาดนี้ ถ้ายังไม่ได้กัน กูคงท้องกับผ้าอนามัยอ่ะ

“เซอร์” เซอร์? ชื่อ เซอร์ โคตรเท่! ชื่อโรงแรม ชื่อห้าง ชื่อจักรวาลของเขาเลยนะ

“ฉันชอบ… อีกคนล่ะคุณพ่อ” เขานั่งนิ่งแล้วจ้องฉันตาไม่กระพริบ

“เธอไม่คิดจะช่วยฉันตั้งเลยรึไง?” เออว่ะ ชื่ออะไรดี… ต้อง ซ.โซ่ด้วยไหมนะ... แล้วเพลงเจนนี่ Black Pink ก็เข้ามาในหัวกู

“โซโล่ดีไหม”

“พอ” เห็นไหม กูเสนออะไร มักจะโดนติ

“งั้นชื่ออะไร นายก็ตั้งสิ...” เขาเงียบไป เหมือนไม่อยากคุยกับฉัน ก่อนที่เราจะกินอะไรเสร็จทุกอย่าง แล้วขับรถขึ้นไปเก็บที่เพนท์เฮ้าส์ตัวเอง

“เวียร์นายยังไม่คิดชื่อลูกเลยอ่ะ อีกคนชื่ออะไรดี” เขาเดินนำฉันเข้าบ้าน แล้วหยุดยืนที่ห้องนั่งเล่น ก่อนที่ฉันจะตามไปแล้วเห็นพ่อแม่เขา นั่งอ่านหนังสืออยู่

“คุณพ่อคุณแม่... ช่วยตั้งชื่อหลานอีกคนให้ผมด้วยครับ” ลุงเซ็นกับป้าณีเวียเก็บหนังสือ แล้วมองหน้ากัน

“โอ้ย นี้มันวันอะไร เมื่อกี้ซินน์ก็โทรมา ให้ช่วยตั้งชื่อลูกอีกคน”

อ้าวไอ้ซินน์ ทำไมตัดหน้าฉันล่ะ!

“แล้วคนแรกชื่ออะไรเวียร์...” ลุงเซ็นถาม

“เซอร์ครับ” เท่านั้นล่ะ ป้าณีเวียถึงกลับเบิกตากว้าง

“ว้าว… ทายาทเซอร์ที่แท้จริง เข้าใจคิดนะลูก งั้นอีกคนแม่ตั้งให้ว่า อลัน ดีไหม อ.อ่างเหมือนไออุ่นไง”

อลัน! เซอร์ & อลัน

“เพราะดีครับ ขอบคุณครับคุณแม่” ป้าณีเวียยิ้มหวานให้ฉันกับเวียร์ ก่อนที่ลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินมาลูบท้องฉัน