พลาด2 นิยาย บท 135

ฉันก้มลงไปดูตามเสียง หมอผ่าท้องฉันตอนไหนวะ? ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลย!

เวียร์เขาก็ตกใจพอ ๆ กัน เราพึ่งคุยกันไม่กี่คำเอง ทำไมอยู่ ๆ ลุงหมอ ยกลูกชายคนแรกออกมาแล้ว!

“อุแว้~” ฉันมองลูกตัวเล็ก ๆ ที่ยกแขนยกขาร้องไห้งอแง ก่อนที่ลุงหมอจะวางเขาลงบนท้องฉัน แล้วยื่นกรรไกรให้สามีแทน แต่เวียร์เขานั่งนิ่ง จ้องหน้าลูกซะงั้น

เฮ้ย! สติอีพ่อ สติ! กลับมาก๊อน…

“เอ่อ คุณพ่อคะ ตัดเลยค่ะ” เขาหลุดออกจากภวังค์ทันที เมื่อได้ยินเสียงพยาบาล ก่อนจะพยักหน้าแล้วเอื้อมมือไปรับกรรไกรมาตัดสายสะดือให้ลูก

“อุแว้~ อุแว้~”

“เซอร์รำคาญเหรอลูก… เดี๋ยวพ่อตัดออกให้นะ” ‘ฉึบ’ แล้วสายสะดือเหนียว ๆ ของลูก ก็ขาดออกจากฉัน ก่อนที่พยาบาลจะอุ้มลูกไปชั่งน้ำหนักและทำความสะอาดต่อ

น้ำตาฉันหยดลงเตียงไม่รู้กี่หยด แค่ฉันเห็นหน้าลูก ที่อาบไปด้วยเลือดแดง ๆ นั่น ฉันก็คิดไปเองว่าเขาเจ็บแล้ว

จน...

“อีกคนกำลังจะออกมาแล้ว... ห่างกัน เอ่อ… 4 นาที ฮึบ!” ลุงหมอฮึบทำไม! หนูตกใจนะ!

“อุแว้~ อุแว้~” ฉันยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เมื่อได้ยินพลังเสียงลูกชายคนเล็กของตัวเอง อลัน... เขาออกมาแล้ว ฟังจากเสียงก็น่าจะรู้ว่าแสบ

“ลูกพ่อ...”

“ทำไม? หน้าเหมือนนายเหรอเวียร์ อยากเห็นแล้ว ๆ” เขาส่ายหน้าเบา ๆ แล้วก้มลงกระซิบฉัน

“อืม ใหญ่เหมือนฉันด้วย” คุณพระ นี่ผัวกูเป็นคนแบบนี้เหรอเนี่ย! เห็นเข้ม ๆ ขรึม ๆ ก็หลงตัวเองไม่เบา

“อุแว้~ อุแว้~” เมื่อลุงหมอวางลูกบนท้องฉัน ฉันก็น้ำตาไหลออกมาอีกรอบ เพ่งมองเขาที่เอาแต่ร้องไห้งอแง ก่อนที่พ่อเวียร์ ที่น้ำตาเปียกทั้งสองแก้ม เขาจะลุกขึ้นตัดสายสะดือให้

‘ฉึบ~’

ทันทีที่สายสะดือขาดออกจากฉัน อลันก็เงียบไม่ร้องสักแอะ เขานอนกระพริบตาปริบ ๆ เหมือนพยายามลืมตามองพ่อตัวเอง แต่ลืมไม่ขึ้น จนพยาบาลอุ้มเขาไปชั่งน้ำหนัก และทำความสะอาดกับเซอร์

“ลูกมองหน้าฉัน...”

“มโน” ฉันที่ถูกเย็บแผลอยู่ ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเลย ฉันชิลมาก แม้กระทั่งเบะปากใส่ผัวฉันก็สามารถทำได้ ซึ่งเวียร์เขาก็ไม่ได้สนใจ เขากำลังยิ้มและมองลูกทั้งสอง พี่เซอร์ น้องอลัน

“ลูกมองจริง ๆ ฉันเห็นดวงตาเขา..คอยดูนะไออุ่น ใครเรียกพ่อได้คนแรก ฉันจะยกบริษัทให้เลย”

จริงดิ!

“พ่อ”

“ลูก ไม่ใช่เธอ” วิสัญญีแพทย์ข้าง ๆ ถึงกลับหันไปแอบหัวเราะ เพราะสีหน้ามีความสุข เคล้าน้ำตาของคุณพ่อ หายไปภายในพริบตา

และตอนนี้ฉันรู้สึกสบายมาก ฉันไม่อยากนอน ไม่อยากอะไรทั้งนั้น จนพยาบาลเธออุ้มลูกสองคนมาถ่ายรูปครอบครัว พ่อเวียร์เขารับลูกคนแรกไปอุ้ม แต่กว่าจะอุ้มได้ ก็เก้ ๆ กัง ๆ ก่อนอีกคนจะถูกวางบนอกฉัน และจับหันหน้าไปมองกล้อง

คนนี้น่าจะเป็นอลัน เพราะเขาพยายามลืมตาตลอดเวลา

“ยิ้มนะคะ คุณพ่อคุณแม่ สาม สอง หนึ่ง”

‘แชะ~’ แล้วเราก็ได้รูปแรกของสองหนุ่ม ทายาทเซอร์

“เอ่อ คุณพ่อคุณแม่คะ น้องต้องอบหน่อยนะคะ พอดีคลอดก่อนกำหนดน่ะค่ะ” เวียร์เขาดูงง ๆ แต่ก็พยักหน้าตอบ โอ้ย... ผัวฉันเป็นอะไรเนี่ย

“หนูจะพักไหม หรือไหว...” ฉันพยักหน้ารัว ฉันไหวอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกเจ็บ ๆ แผลแล้วล่ะ พยักหน้าแรงไปหน่อย

“หมอครับ ให้แฟนผมพักเถอะครับ” ฉันเงยหน้ามองสามีทันที จนอยู่ ๆ วิสัญญีแพทย์ทำอะไรไม่รู้กับฉัน เขาทำฉันง่วงและเพลียมาก จนสุดท้าย ฉันเผลอหลับไป

ตื่นมาฉันก็เห็นว่าตัวเองอยู่ห้องพักฟื้นแล้ว ห้องนี้เป็นห้อง vip ของไอ้ซินน์นั่นล่ะ แล้วเตียง ก็เป็นเตียงเดิม... ที่ฉันน้ำคร่ำแตกใส่

“ไออุ่นตื่นแล้ว!” พอพ่อชี้มาที่ฉัน แม่ฉัน และพ่อแม่สามี ก็รีบเดินมาหาทันที

“เป็นไงบ้างลูก ไออุ่น” แม่โอบแก้มฉันด้วยมือสองข้าง แล้วยิ้มหวาน ส่วนพ่อก็ลูบหัวฉันเบา ๆ ตามไปด้วย

“เก่งมากลูกสาวพ่อ” ฉันกระพริบตาถี่ ๆ มองทุกคนอีกรอบ เพราะรู้สึกมึนหัวนิด ๆ และปรับม่านตาไม่ทัน

“มากันครบเลยนะคะ” แล้วพ่อแม่ฉัน ก็หลีกทางให้พ่อแม่สามีเดินเข้ามา

“เป็นยังไงบ้างจ๊ะหนูไออุ่น เจ็บแผลไหม ทนหน่อยนะ เก่งมากเลยลูก” ฉันส่งยิ้มให้แม่สามี ที่กุมมือฉันไว้ จนพ่อสามีท่านเดินเข้ามา พยักหน้าให้ฉันด้วย

“ไม่ธรรมดานะหนูไออุ่น ท้องทีหลัง แต่คลอดก่อนซินน์” ฉันยิ้มพร้อมกับชูสองนิ้วให้ท่าน ลุงเซ็นอาจจะขรึมเป็นบางครั้ง แต่ท่านใจดีมาก! เอ… พูดถึงไอ้ซินน์ มันไปไหน? เวียร์ก็ด้วย?

“ซินน์กับเวียร์ไปไหนเหรอคะ?”

“อ๋อ ไปดูหลานที่ห้องเด็กอ่อนจ้ะ ตาเวียร์น่ะเฝ้าลูกไม่ห่างเลย” เออ เฝ้าลูกไม่เฝ้ากูเลยนะคุณพ่อ! งั้นฉันขอฟ้องอะไรหน่อยแล้วกัน ข้อหาที่ฉันตื่นมาไม่เห็นเขา

“ลุงเซ็นคะ เวียร์น่ะ เขาดูไม่ค่อยมีสติเลยค่ะ ตอนหนูปวดท้อง คนที่แทบจะอุ้มหนูขึ้นรถเข็นคือนาวิน เวียร์เอาแต่ยืนอึ้ง ไม่มีสติ ดีนะที่หนูไม่ได้อยู่กับเขาสองต่อสอง ไม่งั้นหนูคงได้เบ่งคลอดเอง”

ลุงเซ็นกับป้าณีเวียถึงกลับขมวดคิ้ว

“อะไรกัน ใช้ไม่ได้เลยตาเวียร์ ป้าคิดว่าเขาจะแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ดีกว่านี้ เป็นถึงผู้บริหาร”

สมน้ำหน้า!