พลาด2 นิยาย บท 140

อยู่ห้องพักฟื้นกับผองเพื่อนมาหลายวันก็ปกติดี แต่วันนี้ฉันนั่งมึนจริง ๆ เดี๋ยวคนนู้นคนนี้เข้ามาไม่หยุด ไหนจะปลายฟ้าแอดมิทอีกห้องเพราะนางแพ้ท้องหนัก ไหนผัวจะกลับจากอังกฤษและประกาศแต่งงานวันมะรืน

นี่พวกมึงทำอะไรไม่เกรงใจมดลูกกูเลยนะ! มันยังไม่เข้าอู่เลย ฉันต้องกระเตงลูกแฝด ไปงานแต่งพวกมันอีกเหรอเนี่ย เฮ้อ! แต่เอาเถอะ เพื่อนไม่ได้แต่งงานบ่อย ๆ ซะหน่อย แค่สวนข้าง ๆ โรงแรมอนันธาราง่าย ๆ ไม่วุ่นวาย ดีกับแม่ลูกอ่อนที่จำลูกไม่ได้แบบฉัน (เกี่ยวอะไรกับการจำลูกไม่ได้วะ?)

“ไซส์อก เอวสะโพก ส่งมารึยัง” ไอ้ซินน์ถาม ทั้งที่นอนกดโทรศัพท์ไม่หยุด ตั้งแต่ปลายฟ้าออกไป คือทุกคนวุ่นวายมาก ฉันเองก็ถูกคุณสาจับวัดตัว เถียงกันตั้งแต่วัดไหล่จนไปถึงวัดความยาวชุด

แต่ตลกดีนะ ผู้บริหารวัดตัวให้เนี่ย ฮ่า ๆ

“นิ่ง ๆ สิ เธอจะขยับยุกยิกทำไม”

“ฉันคันแผลอ่ะ เกาได้ไหม นิดนึง”

“ถ้าอยากไส้ทะลัก ก็เกาสิ” ไอ้ซินน์ได้ยิน ก็เบะปากทันที ก่อนที่จะหันหน้าหนีไปหาสามีตัวเองอีกฝั่ง

“คู่นี้เถื่อนจัง ซินน์รับไม่ได้ ไม่น่านอนรวมแบบนี้เลย” แหม ตอนนั้นกูอุตส่าห์ใจดีมานอนเป็นเพื่อนมึง ไอ้เพื่อนทรยศ!

“พี่มึงนั่นล่ะเถื่อน ชอบว่ากู” ฉันพูดจบ เขาก็วัดตัวให้เสร็จพอดี ก่อนจะกดโทรศัพท์พิมพ์ไซส์ฉัน ส่งให้ไอ้ซินน์ หลังจากนั้นเวียร์เขาก็เงียบนั่งเทรดหุ้นเล่น ส่วนน้ำปั่นหลับไปเป็นชั่วโมงแล้ว ไม่สนใจเสียงงุ้งงิ้งวุ่นวายของพี่ชาย ที่ตอนนี้ประคบประหงมเมียหนักมาก

“ซินน์ปวดแผลอีกไหม? นาวินดูหน่อยนะ” แล้วนาวินก็เปิดพุงซินน์ดู

“อื้ม แผลดีขึ้นนะ กลับเลยไหม? ไปพักที่บ้านกัน ไออุ่นที่คันแผล รายนั้นก็น่าจะเริ่มดีขึ้นแล้ว” ฉันพยักหน้าเบา ๆ เมื่อได้ยิน ก่อนจะมองหน้าสามีเพื่อน ที่น่าจะมีความหวังกว่ามองหน้าผัวตอนนี้

“คัน ไม่ใช่แผลเน่านะ” เห็นมั้ย! ปากอิเวียร์!

“ไม่ เออ… หรือเน่าวะ เมียมึงยิ่งชอบทำอะไรพิเรนทร์อยู่ด้วย ไออุ่นเธอเลียแผลบ้างรึป่าว?” กูไม่อยากมองหน้าใครแล้ว นาวินก็อีกคน ไอ้หล่องูพิษเอ้ย

“ซินน์ ไปหาผัวใหม่กับกูไหม?”

“เรื่องอะไร! กูจะหาหล่อ ๆ แบบนี้ที่ไหนได้อีก”

เอิ่ม หันไปเกาคางกันเป็นหมาเลย

“โอ้ย! พวกมึงคุยกันไม่หยุดเลยนะ กูจะกลับบ้านแล้ว สงสารลูก นอนหลับไม่สนิทสักคืน กูท้องอยู่นะ” แล้วน้ำปั่นก็ลุกขึ้นนั่งโวยวาย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรยิก ๆ เรียกไทม์มารับ หลังจากนั้น แน่นอน ไม่มีใครอยู่ห้องนี้ต่อ เราทุกคนทยอยออกจากโรงพยาบาลกันหมด

ครอบครัวฉันกับซินน์จึงไปรับลูกที่ห้องเด็กอ่อนกัน และตอนนี้ล่ะ ที่ฉันจำลูกได้!

“คุณแม่คะ ได้ข่าวว่าคุณแม่จำลูกไม่ได้ ดิฉันมีเทคนิคง่าย ๆ ที่จะแยกว่าคนไหนคือเซอร์ คนไหนคืออลันค่ะ”

ฉันก้มมองลูกที่อุ้มอยู่ทันที เออก็จำไม่ได้จริง ๆ

“คะ? ยังไง” เธอดึงเชือกเสื้อลูกชายฉันออกหนึ่งเส้น ก่อนจะแหวกนิด ๆ จนฉันเห็นปานสีแดงเล็ก ๆ เป็นรูปหัวใจ

“คนนี้มีปานแดงค่ะ อีกคนไม่มี” แล้วพ่อเขาที่อุ้มลูกอีกคนอยู่ก็เดินมาดู

“ที่เธออุ้มอยู่ คืออลัน... ฉะนั้นจะไว้นะ ว่าคนนี้คืออลัน” อลันเหรอ? ถ้าฉันจะเรียกลูกที ฉันต้องแหวกเสื้อลูกก่อนไหม!

หลังจากกลับจากโรงพยาบาล ฉันก็ไม่รู้จะไปไหน จึงตัดสินใจ กลับไปพักผ่อนหย่อนใจที่ตึกเซอร์ โดยที่ไม่ลืมโทรบอกพ่อแม่ฉันให้ไปรอเจอหลานที่นั่นเลย พอมาถึงเพนท์เฮ้าส์บนยอดตึก ฉันก็เห็นห้องเวียร์เขามีเตียงเด็กอ่อนสองเตียง มีมุมเด็กเล็ก มีมุมของเล่นนู่นนี่ครบหมดแล้ว

เวียร์เขามาแอบจัดห้องตอนไหน?

“เซอร์ไพรส์! ของขวัญจากคุณปู่ ให้ทายาทเซอร์” ป้าณีเวียผายมืออย่างภูมิใจ ก่อนจะเดินไปหาลุงเซ็น ที่ยืนพยักหน้าเบา ๆ รับรู้

“อื้ม... พ่อทำให้หลาน ซินน์ไปไหนล่ะ?” คุณปู่น่ารักจัง แล้วที่บ้านฉัน คุณตาจะทำห้องให้หลานไหมน๊า!

“ซินน์กลับบ้านนาวินครับคุณพ่อ พอดีไอ้นาวาจะแต่งงานมะรืนนี้ คุณพ่อรู้รึยังครับ” เออ บ้านนี้ใครจะออกเรือน เป็นธรรมเนียมที่ต้องอยู่บ้านกันพร้อมหน้าพร้อมตา

“อืม ป้าหวานไลน์มาเชิญแล้ว เด็กสมัยนี้ทำอะไรก็เร็วไปหมด” แล้วพ่อสามีก็เดินออกไปทันทีที่พูดจบ เหลือแต่แม่สามีที่เดินมาอุ้มเซอร์ ใช่ไหมวะ? เออ ใช่... เพราะตอนนี้ฉันยังอุ้มอลันอยู่

“แม่ยืมหลาน ก่อนนะ” เวียร์ไม่ว่าอะไร เขายิ้มนิด ๆ ที่มุมปาก และมองตามหลังแม่ตัวเอง

“คุณเซ็นเอาหลานมาฟัดค่ะ เอ้อ... คุณ แม่ปลายฟ้าท้องตอนอายุสี่สิบหก คุณรู้ยัง” ฮะ! ฉันหันขวับไปตามเสียงข้างนอก ก่อนจะย่องไปแอบฟังข้าง ๆ ประตู จนได้ยินพ่อสามีถามกลับ

“สี่สิบหกยังท้องได้เหรอ? ทำไมเธอไม่ท้องบ้างล่ะ?”

“ก็ฉันกินยาคุม จะท้องได้ไงคะ” พ่อแม่เวียร์เขาคุยกันให้เกียรติกันน่ารักมาก ไม่เหมือนพ่อแม่ฉัน ด่ากันบ้านแทบไหม้

“ใครสอนให้เธอกินยาคุม?”

“น้ำหวานไง คุณดูเซอร์สิ คล้ายเวียร์ตอนเด็กเลย ถ้าเรามีลูกรุ่นราวคราวเดียวกันกับหลาน น่าจะวุ่นวายพิลึก” อย่ามีเลยค่ะ เลี้ยงลูกให้หนูเถอะ

“ลองดูไหม ฉันอยากรู้เหมือนกัน ว่าจะวุ่นวายขนาดไหน”

“คะ?” ดูแม่สามีจะตามอะไรไม่ทันสักอย่าง

ปึก! โอ้ย! ขณะที่ฉันกำลังหันหลังกลับ อยู่ ๆ หัวก็โหม่งเข้าจัง ๆ กับแผงอกตาเวียร์ บ้าจริง! ตานี่แอบมายืนตั้งแต่เมื่อไหร่! ดีนะที่ฉันไม่ตกใจเผลอปล่อยลูก!

“จะยืนแอบฟังพ่อแม่ฉันอีกนานไหม” ฉันขมวดคิ้วใส่เขา แล้วเดินเลี่ยงไปวางลูกบนเตียง

“ไม่ได้แอบฟัง ก็แค่ตกใจนิดหน่อย ที่แม่ปลายฟ้าท้อง เลยไปขอฟังรายละเอียดเพิ่ม เอ่อ... นายรู้เรื่องนี้เหรอ? ทำไมดูไม่ตกใจเลยอ่ะ”

เขาพยักหน้าแล้วนั่งลงมองอลัน ที่ตอนนี้ยังหลับปุ๋ยบนเตียงนุ่ม ๆ อยู่

“รู้ พ่อปลายฟ้าเดินผ่านหน้าห้อง อยู่ ๆ ก็บอกมา” อยู่ ๆ ก็บอก? เอ่อ... ท่านคงจะดีใจมากสินะ เมื่อฉันเห็นเขานั่งมองลูกนานสองนาน ฉันจึงเดินไปนั่งตักเขา ก่อนจะกอดคอคุณผู้บริหารที่ยังอยู่ในชุดสูทสีดำ แล้วหอมแก้มเขาฟอดใหญ่

‘ฟอด~’ ชื่นใจ!

“แล้วนาย... ดีใจไหม? ที่ฉันมีเจ้าแฝดเซอร์อลันให้” เขาขมวดคิ้วมองฉันแปลกใจ แต่สุดท้ายก็หอมแก้มฉัน กลับมาฟอดใหญ่เหมือนกัน

‘ฟอด~’

“ดีใจสิ ยิ่งได้เธอเป็นเมีย ฉันยิ่งดีใจ”

“แสดงว่าฉันเป็นเมียที่ดี อิอิ รักเวียร์จัง” ฉันกอดคอเขาแน่น แล้วใช้แก้มถูแก้มเขาเบา ๆ อย่างเขินอาย

“ป่าว ชีวิตบันเทิงไม่จบไม่สิ้น” อืม… (กัดฟัน) ไม่เป็นไร สีสันเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่เหมือนแขนฉันจะเริ่มรัดคอเขาแน่นแล้วนะ

“เธอกอดคอฉันแน่แบบนี้ คงสมองช้า ไม่เข้าใจความหมาย” เออ!