พลาด2 นิยาย บท 19

เขามาส่งฉันที่ตึก ZER แถมทิ้งรถไว้ให้ฉันด้วย ก่อนที่เขาจะไปฉันก็ลงไปซื้อคอนซีลเลอร์มาให้้เขาแท่งนึง ให้เขาเอาไปปิดรอยที่คอซะ เดี๋ยวคนอื่นจะมองว่าภรรยาหมอฟัน โอ้ย... ช่างเถอะ!

หลังเขาไปฉันก็รีบเดินขึ้นตึก พี่เวียร์สั่งคนจัดห้องทำงานให้ฉันแล้ว ฉันบริหารห้าง ส่วนพี่เวียร์บริหารโรงแรม ใจจริงฉันอยากไปทำบริษัทคุณแม่ก่อน แต่คุณแม่ยังติดปัญหาเรื่องส่งออกล็อตเก่าอยู่

และวันนี้ไออุ่นก็มาฝึกงานที่บริษัทฉันเป็นวันแรกด้วย ฉันแอบได้ยินพี่เวียร์ดุไออุ่น คือดุตั้งแต่วันแรกเลยเหรอ? โห พี่เวียร์ดูจริงจังกับงานจริง ๆ

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“เชิญ!” ทำเสียงแข็งใส่อีก!

“พี่เวียร์... ซินน์มีเรื่องจะคุยด้วย” ฉันหันไปยิ้มกับไออุ่นที่โบกมือดี๊ด๊าให้

“มีมารยาทด้วย ที่นี่ ที่ทำงาน… ไม่ใช่ที่เล่น เชิญ” พี่เวียร์พูดเสียงเย็น ๆ แล้วเชิญไออุ่นออกจากห้อง จนไออุ่นทำหน้าบึ้งเดินคอตกออกไป

“ซินน์ มีอะไรรึป่าว” แล้วพี่เวียร์ก็เดินอ้อมไปนั่งที่เก้าอี้ เปิดแฟ้มเอกสารอ่าน โดยที่ไม่มองหน้าฉัน

“พี่เวียร์คุยกับนาวินมาตลอดเหรอคะ?” พี่เวียร์หยุดชะงักทันที มือที่จับแผ่นกระดาษเปิดอยู่ก็หยุดนิ่ง

“ซินน์ เลิกคิดเรื่องนี้เถอะ เดี๋ยวปวดหัวเปล่า ๆ”

“ไม่ค่ะพี่เวียร์ ตอนนี้ซินน์รู้แล้ว… ว่าเกิดอะไรขึ้นกับซินน์ แล้วก็รู้ด้วยว่าซินน์กับนาวินคบกัน ซินน์แต่งงานกับเขาแล้วนะคะ ซินน์แค่อยากได้ความรู้สึกตัวเองกลับมา”

“ถ้าซินน์รู้… ความรู้สึกซินน์จะกลับมารึไง ก็ไม่ พี่ไม่อยากให้ซินน์ฟุบลงไปอีก ปล่อยให้เวลาและไอ้นาวินจัดการเถอะ...”

แล้วพี่เวียร์ก็ก้มอ่านเอกสารต่อ ไม่สนใจฉัน

“ซินน์แค่รับฟัง เหมือนฟังเรื่องคนอื่น จะไม่คิดตาม ไม่พยายามทวนเรื่องในหัว พี่เวียร์… ให้ซินน์รู้เถอะ ซินน์จะได้ทำตัวถูก บางทีการกระทำ คำพูด อาจจะช่วยให้ซินน์กลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ได้ ซินน์จะได้เริ่มปรับจากตรงนั้นไง นะพี่เวียร์… นะคะ”

พี่เวียร์นั่งนิ่ง ก่อนจะหมุนเก้าอี้หันไปมองนอกกระจกอย่างเหม่อลอย

“เฮ้อ... พี่ไม่รู้อะไรมากหรอก ว่าซินน์คุยกับไอ้นาวินยังไง แต่หลังจากซินน์เกิดอุบัติเหตุสักพัก... พี่คุยกับมันเอง ป้าหวานไม่อยากให้ไอ้นาวินรู้ รวมถึงคุณพ่อด้วย พี่คุยกับมันทั้งที่อยู่ข้าง ๆ มันนั่นล่ะ ต้องเลื่อนแชทเก่า ๆ ดูว่าคุยกันแบบไหน... ซึ่งพี่อ่านแล้วจะอ้วก”

“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ” พี่เวียร์พยักหน้าเบา ๆ

“จากที่พี่ถามๆทุกคน วันเกิดเหตุ ซินน์กำลังโกรธคนสองคน คือคุณพ่อ และไอ้นาวิน”

พูดจบพี่เวียร์ก็หยุดนิ่งและมองหน้าฉัน...

“ซินน์ไม่ได้คิดตามค่ะ เล่าต่อสิคะ เหมือนเล่านิทานก็ได้ ซินน์ลองวิธีนี้แล้ว ซินน์ไม่ปวดหัวค่ะ”

พี่เวียร์มองฉันแล้วถอนหายใจ… ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาใกล้ ๆ ฉัน

“โกรธพ่อที่ไม่ให้ไปอังกฤษ และเรียนหมอ โกรธไอ้นาวิน ที่ไม่รักษาสัญญา...”

“สัญญา?”

“ขะ… เขามีคนอื่นเหรอ…” อยู่ ๆ ใจฉันก็เต้นรัวขึ้นมา... มันจุก ๆ หน่วง ๆ เหมือนฉันรู้สึกผิดหวังยังไงอย่างงั้น

“ไม่หรอก แต่มันสัญญากับซินน์ โกหกว่าจะไม่ไป...” ผิดสัญญากับฉันเหรอเนี่ย

“ยังไงพี่เวียร์”

“วันที่เราจะบินไปอังกฤษกัน… ไอ้นาวินมันบอกซินน์ว่ามันจะไม่ไปแล้ว มันกลัวทำใจไม่ได้ มันไม่อยากเห็นซินน์ร้องไห้ และวันนั้นก็ไม่มีใครบอกซินน์ ทุกคนแอบมาส่งกันเงียบ ๆ ซึ่งตอนนั้นซินน์ไปเรียนพิเศษพอดี”

“...”

“สุดท้ายซินน์ก็รู้ เพราะกาแฟเผลอไปเช็คอิน... ซินน์เลยรีบตามมาที่สนามบินทันที แล้วก็เห็นเรากำลังจะเดินเข้าเกต… ตอนนั้นซินน์ร้องไห้หนักมาก ร้องเหมือนคนบ้า ร้องโวยวาย และร้องตะโกนตามหลังไอ้นาวิน… จนไอ้นาวินแทบจะวิ่งกลับออกมา”

“ร้องตะโกนว่าอะไร… พี่เวียร์” ฉันรู้สึกหน่วงในใจ จนอยู่ ๆ น้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม

“เลิกกันเถอะ...” ฉันยกมือทาบอก ก้าวถอยหลัง จนตัวติดโต๊ะทำงานพี่เวียร์

“ละ… แล้วเลิกกันจริง ๆ ใช่ไหมคะ” พี่เวียร์ส่ายหน้าก่อนจะบีบไหล่ฉันแน่น

“ไม่… แต่ซินน์ไม่คุยกับไอ้นาวินเป็นเดือน โกรธมันมาก มันแทบบ้า ทั้งเรียน ทั้งพยายามง้อซินน์… จนซินน์รถคว่ำแล้วหลับไปยาว ๆ ตอนนั้นป้าหวานห้ามทุกคน บอกไอ้นาวินเด็ดขาด รวมถึงคุณพ่อด้วย… เพราะซินน์ตื่นมาแล้ว ความจำไม่ปกติ”

แล้วพี่เวียร์ก็หยิบมือถือขึ้นมาออกเฟซตัวเอง แล้วเข้าระบบอัติโนมัติที่บันทึกไว้อีกเฟซยื่นให้ฉัน

Zinnwin! เฟซเก่าฉัน...

“พี่จึงตอบแชทไอ้นาวินเอง ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง... ระหว่างอยู่ที่นั่นพี่ก็คอยดูอาการมัน มันไม่ได้สงสัยอะไร กลับดีใจที่พี่ทักไป มันคิดว่าซินน์หายโกรธมันแล้ว...”

ฉันเปิดข้อความในแชทเฟซบุ๊ก แล้วเลื่อนไปดูข้อความเก่า ๆ เมื่อหลายปีที่แล้ว...

“พี่เวียร์ไปอังกฤษวันไหนคะ แล้วเริ่มคุยวันไหน” แล้วพี่เวียร์ก็เลื่อนข้อความขึ้นไปเรื่อย ๆ ให้ฉันดู

ข้อความที่ฉันคุยกับเขา... หลังจากที่เขาไปอังกฤษหนึ่งวัน

Nawinzinn ชื่อเฟซเขายังมีชื่อฉันเลย...

เขา: ซินน์นาวินขอโทษ ไม่อยากเห็นซินน์ร้องไห้ กลัวทนไม่ไหว เลยไม่ได้บอก อย่าคิดมานะ ซินน์ของนาวิน

ฉัน: ทำอะไรไม่นึกถึงความรู้สึกคนอื่นเลย สุดท้ายเป็นไง... ซินน์ก็เสียใจอยู่ดี ซินน์ก็ร้องไห้อยู่ดี ต่อไปนี้นาวินอยากทำอะไรก็ทำเถอะ ซินน์ขอไม่ยุ่ง

แล้วฉันก็หายไป... หายไปเกือบสองเดือน ไม่ตอบแชทเขาเลย มีแต่เขาที่ส่งข้อความมาขอโทษ โทรวีดีโอคอลมาทุกวัน และบอกรักฉันทุกวัน

เขา: ซินน์ครับ ขอโทษนะ รักซินน์นะ

เขา: ฝันดีนะ คิดถึงซินน์มาก