พลาด2 นิยาย บท 34

ผมมองมันสองคนเซ็ง ๆ เรื่องความซื่อสัตย์ ไอ้นาวินผมรับประกันได้ แต่ไอ้ไทม์… ผมไม่สามารถรับประกันอะไรในตัวมันได้เลย

เพราะมันเชี่ย... เสมอต้นเสมอปลาย

“สองแก้ว ๆ” ไอ้ไทม์ไม่ยอมแพ้ ดึงแขนไอ้นาวินมานั่งข้าง ๆ ผม

พอไอ้นาวินมันนั่ง มันก็ถอนหายใจไม่หยุด แถมดูนาฬิกาข้อมือไปด้วย... สุดท้ายมันก็หันมาบ่นกับผมเซ็ง ๆ

“กูไม่อยากเข้าใกล้ไอ้ไทม์เลยช่วงนี้ กลัวมันพาความซวยมาให้”

“เออ… กูว่ากูโชคดีแล้วล่ะ ที่ได้มึงเป็นน้องเขย...” ไอ้นาวินมองหน้าผมทันที พร้อมกับขมวดคิ้วสงสัย เพราะผมไม่เคยพูดอะไรแบบนี้กับมันเลย ผมไม่อยากให้มันคบกับซินน์ด้วยซ้ำ

“ทำไมวะ… มึงพูดจาแปลก ๆ” แล้วไอ้ไทม์ก็ถือแก้วไวน์มายื่นให้ไอ้นาวิน

“ป่าว... น้ำปั่นสบายดีไหมวะ” ผมถามไปจิบไวน์ไป อยากบอกให้มันระวังน้องตัวเองไว้ เพราะคนแถวนี้มันเชี่ยผิดมนุษย์

“ที่อวยกู เพราะจะจีบน้ำปั่นว่างั้น” ไอ้ไทม์ขึงตาใส่ผมทันที

“ป่าว กูแค่ถามดู… เห็นน้องมึงกำลังจะมีเคราะห์” ไอ้ไทม์ทิ้งตัวนั่งอย่างรำคาญ ก่อนจะจ้องไอ้นาวินไม่ละสายตา

“เออ กูก็ว่างั้นล่ะ น้องมึง… ไม่คิดจะมีแฟนบ้างเหรอวะ” เนียนนะมึง

“ไม่รู้...”

‘ครืน ครืน ครืน~’ อยู่ ๆ มือถือไอ้นาวินก็สั่นบนโต๊ะ ก่อนที่มันจะจ้องหน้าจอแล้วรีบลุกขึ้นยืน

“กูกลับล่ะ บาย”

“รีบไปไหนวะ แม่ง” ไอ้ไทม์รีบลุกขึ้นตาม ก่อนจะเดินไปดึงไอ้นาวินอีกรอบ

“ซินน์โทรมา... กูต้องไปรับซินน์แล้ว” มันแกะมือไอ้ไทม์ออกอย่างไว ก่อนจะรีบหันหลังเดินตรงดิ่งไปที่ประตู

“รับก่อนดิวะ บอก… รอแป๊บ”

“รับตรงนี้กูก็ตายดิ!” ไอ้นาวินตะโกนกลับมา แล้วมันก็เปิดประตูเข้าตึกไป

สรุป… ไอ้ไทม์ไม่ได้คำตอบเชี่ยอะไรเลย จนมันเดินมาจับไหล่ผมแล้วบีบเบา ๆ

“เพื่อน… กูควรทำไงดีวะ” ดีจริง ๆ เวลาพักผ่อนของกู! ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที เพราะเริ่มเบื่อไอ้ไทม์อีกคน

“สงสัย… น้ำปั่นไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้มั้ง กูกลับก่อนนะ” ผมตบไหล่มันกลับ แล้วเดินออกมา ปล่อยให้มันยืนนิ่งท่ามกลางสาว ๆ ทูพีชของมัน

เฮ้อ!

กลับมาถึงตึก... เข้าบ้านมา ผมก็อยู่บ้านคนเดียวอีกแล้ว คุณพ่อคุณแม่ไปยุโรป ส่วนน้อง… ออกเรือน

ทำไมวันนี้กูรู้สึกเหงาจังวะ” เพนท์เฮ้าส์ใหญ่โต อยู่คนเดียว

ผมรีบอาบน้ำนอน... กำลังจะหลับตา คุณแม่ก็วีดีโอคอลมาก่อน

MOM | Video Calling

พอผมรับก็เห็นคุณแม่ยิ้มกว้าง และข้างหลังก็เป็นคุณพ่อ ที่นั่งดูไอแพดอยู่

(เวียร์ครับ... งานเป็นไงบ้างลูก)

“ดีครับ… ปกติ”

(เหรอ... เหนื่อยไหมครับ คิดถึงลูกนะ ลูกชายแม่) คุณแม่ยังเรียกผม เหมือนตอนเด็ก ๆ อยู่เลย

“ไม่เหนื่อยครับ… คุณพ่อคุณแม่เที่ยวเถอะครับ”

(งั้นเข้าบริษัทแม่ ชวนน้องไปสอนงานด้วยนะ... คุณ ๆ มีอะไรจะคุยกับลูกไหมคะ) คุณแม่หันไปถามคุณพ่อ

(ตั้งใจทำงานล่ะเวียร์... อย่าลืมไปดูโรงงานด้วย)

“ครับคุณพ่อ”

พอวางสาย… ผมถึงกลับกุมขมับเลย เฮ้อ สามบริษัท... ผมคนเดียว!

เวลาของผมคือเจ็ดโมงเช้า ผมอาบน้ำแต่งตัวลงมานั่งประจำที่ห้องทำงานชั้นออฟฟิศ ผมต้องตรวจงานทุกอย่างที่นี่ก่อน และผมต้องคุมไออุ่นด้วย… บอกแล้วไง ยัยนี่ภาระผมสุด ๆ

8:00 ผมดูนาฬิกาที่ข้อมือสลับกับประตู

8:01 ยัยภาระ มาสาย!

8:05 ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ หึ! เลท 5 นาที

“เชิญ” ผมจ้องไปที่ประตู... ตั้งใจจะจัดการยัยภาระนี่ซะหน่อย