พลาด2 นิยาย บท 35

ออกมาจากห้องทำงานเขา ฉันก็รีบแจ้นไปห้องน้ำทันที! โอ้ยตาย! ชีวิตไออุ่น ทำไมลำบากลำบนแบบนี้ ต้องควักสายกางเกงในตัวเองออกมาโชว์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่างกับโรคจิต

แต่วันนี้สีม่วงนะจ้ะ

จะบอกอะไรให้… มันได้ผลทุกครั้งเลย ไม่อยากจะเชื่อ วันนี้ฉันทำแจกันล้มใส่งานเขา แถมยังมาสายอีก! แปลก… เขาไม่ตวาดฉันหูดับตับไหม้เหมือนเมื่อก่อน

แต่เหมือนฉันลืมอะไรไปสักอย่าง? อะไรวะ เฮ้ย! เวรแล้ว… ลืมบอกเลขาเขา!

ฉันรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำทันที ก่อนจะไปหยุดหายใจหอบที่โต๊ะเลขาหน้าห้องเขา

“คุณเลขาคะ... รบกวนแจ้งทุกแผนกส่งเอกสารวันนี้ ใหม่หน่อยค่ะ พอดีผู้บริหารฝากมา เอ้อ… ภายในหนึ่งชั่วโมงนะ”

แจ้งหล่อนเสร็จฉันก็รีบเดินหนี จะอยู่ให้นางถามมากทำไม เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าฉันเป็นตัวซวย ถึงจะเป็นจริง ๆ ก็เถอะ!

ฉันกลับมาทำงานที่ห้องปกติ สักพักก็ได้ยินเสียงรองเท้าข้างนอก เดินไปเดินมาไม่หยุด เอ่อ… กำลังเร่งส่งงานใหม่กันอยู่ล่ะสิ ซอรี่นะ ซอรี่จริง ๆ

ทุกอย่างราบรื่น งานฉันเนี่ยที่ราบรื่นคนเดียว ทำงานคนอื่นพัง… แถมเดดไลน์หนึ่งชั่วโมง ทุกคนวิ่งกันวุ่นเลย

ไม่รู้ว่าทุกแผนกส่งงานทันไหม ฉันนั่งเล่นรอจนถึงเวลาเลิกงาน รอจนเสียงข้างนอกเงียบลง... ถึงกล้าเดินออกมาจากห้อง

กลับบ้านสิ รออะไร!

ออกมาก็เห็นทุกคนกำลังเก็บของกลับบ้าน คือหน้าตาเซ็งสุด ๆ เกิดอะไรขึ้นวะ หรือว่า ส่งงานกันไม่ทัน โดนไล่ออก… โอ้ยทำไมฉันเห็นแก่ตัวแบบนี้เนี่ย

“จะกลับบ้านกันแล้วเหรอจ้ะ” ฉันฉีกยิ้มถามไป เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น

“ค่ะ เหนื่อยมากวันนี้ ผู้บริหารสั่งให้ทำใหม่ทั้งหมด… หนูกลับแล้วนะคะผู้จัดการ สวัสดีค่ะ” หนึ่งในพนักงานยกมือไหว้ฉัน แล้วอุ้มเอกสารกองโต เดินสะพายกระเป๋าออกไป

สรุปส่งทันไหมวะ?

ฉันตัดสินใจเดินไปส่อง ๆ ดูหน้าห้องเขา เอ่อ… ยังเห็นเลขานั่งอยู่เลย เขาคงทำงานอยู่ เฮ้อ… เพราะฉันแท้ ๆ

ฉันจึงเดินไปหาเลขาที่นั่งถอนหายใจแล้ว ถอนหายใจอีก สงสัยอยากกลับบ้านเต็มทน ก่อนที่จะกระซิบถามเธอเบา ๆ

“ผู้บริหารยังไม่กลับเหรอ” เลขาส่ายหน้ารัว และยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู

“วันนี้... คงยาว หนูมีนัดกับที่บ้านด้วย คราวหลังผู้จัดการฝากเอกสารไว้กับหนูก็ได้นะ อย่าเข้าห้องผู้บริหารเลยถ้ายังไม่ชิน เพราะท่านทุ่มเทกับงานมาก อะไรเสียหายไม่ได้เลย...”

กูผิดเต็มประตู... แน่นอนมีแค่เลขาเขาที่รู้ ว่าเรื่องทั้งหมด มันเกิดจากฉันเอง แถมเธอยังพูดเป็นนัย ๆ อีกว่า... ‘เพราะมึงนั่นล่ะ ทำกูไม่ได้กลับบ้าน’

ฉันยืนนิ่ง… รู้สึกผิดขึ้นมาทันที ถ้าเสนอหน้ากลับตอนนี้ มันคงจะหน้าเกลียดมาก

“เหลืองานอะไรไหมล่ะ”

“ไม่แล้วค่ะ รอแค่ถูกเรียกใช้ เสิร์ฟกาแฟ กับของว่าง...” เธอนั่งพิงพนักเก้าอี้เพลีย ๆ เออ... เลิกแอคติ้งสักที

“งั้นกลับเถอะ เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อนเขา เอ่อ... ผู้บริหารเอง” พอฉันพูดจบ คุณเลขาก็รีบคว้ากระเป๋าสะพายลุกขึ้นเลย!

ฉันจึงรีบคว้าข้อมือเธอไว้ ถามให้แน่ใจอีกครั้ง กูแอบกลัวนะบอกตรง ๆ

“ผู้บริหารจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม...”

“ไม่ค่ะ แค่เสริฟ์ของว่าง ปกติใครเสริฟ์ก็ได้ (กระซิบ)~ ท่านไม่ได้เรื่องมากเรื่องกิน แต่เรื่องมากเรื่องงาน...” และเสียงรองเท้าส้นสูงของคุณเลขาก็ค่อย ๆ หายไป

ค่ะ! เธอเดินไปที่ลิฟต์แล้ว ปล่อยฉันให้ยืนนิ่งอยู่คนเดียว จนทุกคนเริ่มกลับ กลับจนหมด... เหลือแต่กู!

ฉันเดินไปนั่งเปื่อยที่โต๊ะเลขาเขา ไม่กล้าหยิบจับอะไร กลัวซวยอีก เฮ้อ... เหงาจังไอ้ซินน์กลับรึยังนะ

-LINE-

ฉัน: อยู่ไหนมึง กลับรึยัง...

Zinn: กลับตั้งนานแล้ว ทะเลาะกับพี่เวียร์?

ฉัน: เปล่า... ไม่มีอะไร นึกว่ามึงอยู่ที่บริษัท เหงา นั่งรอพี่มึงทำงาน

Zinn: รอทำไม อย่าทำอะไรพี่กูนะ

ฉัน: บอกพี่มึงเถอะ ว่าอย่ากินหัวกู พอดีกูทำงานเขาพัง เลยรับผิดชอบโดยการนั่งรอ

Zinn: ซุ่มซ่ามจริง ๆ

ไอ้ซินน์! ไม่คุยแล้ว!

ฉันนั่งเล่นมือถืออยู่สักพัก มองออกไปนอกกระจก เออ... ข้างนอกมืดแล้ว เฮ้ย กี่โมงแล้ววะ! สองทุ่ม? เขายังไม่ออกมาเลย ยาว... ของคุณเลขานี่กี่โมงวะ สี่ทุ่ม เที่ยงคืน... หรือเช้า!