พลาด2 นิยาย บท 36
พูดเสร็จเขาก็เดินกลับไปที่โต๊ะ... แล้วนั่งลงทำงานต่อ
ยังไม่เสร็จอีกเหรอ!
“รู้แล้ว ว่าทั้งหมดเป็นเพราะฉัน เอ่อ... ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ” ฉันเดินหน้ามุ่ยไปยืนข้าง ๆ เขา
“รู้ ถ้าเธอตั้งใจ... ฉันคงฆ่าเธอแล้วล่ะ” พูดเสียงเรียบ ๆ จนฉันถอยหลังกรู ไอ้คนโหด!
“ใจร้าย นายฆ่าฉันลงเหรอ” เขาถอนหายใจ แล้ววางปากกาลงโต๊ะ ก่อนจะนวดขมับตัวเองเบา ๆ
เออ กูผิดอีกแล้ว!
“กลับไปซะ...”
“ฉันปล่อยให้นายทำงานคนเดียวไม่ได้ รู้สึกแย่อ่ะ ทั้งหมดมันเป็นเพราะฉันนะ เดี๋ยวฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนายเอง กินอะไรอีกไหม? เดี๋ยวฉันสั่งรูมเซอร์วิสให้”
“ฉันเริ่มปวดหัวแล้ว!” นอนน้อยแน่ ๆ จะจริงจังไปถึงไหน!
“ง่วงก็ขึ้นไปนอน บ้านนายอยู่ข้างบนนี่เอง” เขาถอนหายใจใส่ฉันอีกรอบ
“เธอกลับได้แล้ว!” รอเช้าก่อนไม่ได้รึไงวะ นี่ก็ไล่จริงจังฉิบ ฉันไม่กล้าเดินไปลิฟต์คนเดียว ข้างนอกไม่มีใครเลย มันวังเวง!
“เอ่อ ถ้านายทำงานถึงเช้า... ฉันอยู่เป็นเพื่อนได้นะ”
“ฉันไม่ต้องการเพื่อน ที่เป็นภาระอย่างเธอ” คำก็ภาระ สองคำก็ภาระ โถ่เอ้ย ไอ้คนขี้เก๊ก!
“นี่ อย่างน้อยฉันก็เป็นเพื่อนคุยได้น๊า” เขาวางปากกาลงอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืน...
แล้วเดินมาชิดตัวฉัน
ด้วยความสูงที่มีน้อยนิด ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเขา ตายจริง... เขายังไม่อาบน้ำ ก็ยังหอม
“ทำไมอยากอยู่กับฉันนัก? เธอต้องการอะไรบอกมาตรง ๆ” เขาก้าวมาชิดตัวฉันอีก ชิดจนหน้าฉัน... ห่างจากแผงอกกว้าง ๆ เขาไม่กี่เซ็น
‘ตึก ตึก ตึก’ หัวใจกู! ทำไมมันเต้นแรงแบบนี้วะ คือเขาตัวหอมมาก! หอมจนฉันร้อนผ่าวไปทั้งตัว เอ่อ… คนหรือน้ำหอม ที่ทำฉันสติหลุดแบบนี้
“ก็… ก็ฉันเป็นคนทำงานนายพัง เลยอยู่ช่วยไง” ฉันก้าวถอยหลังออกห่างเขา แต่เขาดันก้าวเข้ามาหาฉันอีก
“ฉันว่าไม่ใช่... เธอคิดจะทำอะไร อย่าคิดว่าฉันไม่รู้… เธอทั้งแกล้งหลับ และทำกระโปรงเปิด”
กระโปรงเปิด
หูไม่ได้ฝาดใช่ไหมวะ!
“กระ… กระโปรงเปิดเหรอ?” เขาหัวเราะ หึหึ ในลำคอ ก่อนจะเดินเข้ามาชิดตัวฉันอีก
ฉันถอยหลังกรู… จนตัวติดผนังห้อง ก่อนที่เขาจะเอามือใหญ่ ๆ ขึ้นมาค้ำ… ล็อคตัวฉันไว้
สายตานิ่ง ๆ คู่นั้น กำลังจ้องฉันไม่ละสายตา
“เอ่อ นายจะทำอะไรเวียร์...” ฉันถามเพื่อเรียกสติเขากลับมา แต่เขาไม่สนใจ กลับไล่สายตานิ่ง ๆ คู่เดิม… ลงไปตามต้นคอ และเรือนร่างของฉันแทน
“วันนี้ฉันไม่มีแรง คงวันหลัง” ไม่มีแรง? อะไรของเขาเนี่ย!
“มะ… ไม่มีแรงก็ไปนอนสิ บ้านนายอยู่ข้างบนนี่เอง” เขาไม่ตอบ แต่กลับจ้องฉันไม่ละสายตา เขามองฉันแปลก ๆ แปลกจนฉันเดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไร
“เวียร์…”
อุ๊ปส์~ ฉันหลับตาปี๋ อยู่ ๆ เขาก็ก้มลงมาจูบฉัน!
พร้อมกับมือใหญ่สองข้าง ที่กำลังโอบแก้มฉันแน่น แน่นจนฉันรับสัมผัสจากริมฝีปากเขาไม่ไหว... เสียหลักจนตัวติดผนังห้อง
ฉันหายใจหอบ พยายามแกะมือเขาออก… แต่ยิ่งแกะ ยิ่งฝืน เขายิ่งบดจูบรุนแรงขึ้น...
จนริมฝีปากนุ่ม… เริ่มส่งลิ้นอุ่นรสกาแฟเข้ามา... สัมผัสที่ขมอมหวาน ทำฉันร้อนผ่าวไปทั้งตัว ฉันหลับตาปี๋ ทั้งเกร็ง ทั้งผลัก แต่เหมือนจะไม่ไหว… ฉันจนมุม จนมือสองข้างมันหมดเรี่ยวแรงจะต้านทานเขา
เมื่อฉันหยุดนิ่ง… เขาก็ค่อย ๆ ถอนจูบออกมา แล้วจ้องหน้าฉันแทน
ฉันรีบเอามือปิดปาก มองเขาไม่เชื่อสายตา... ก่อนจะผลักแผงอกกว้าง ๆ นั้นออกให้พ้นทาง แล้วคว้ากระเป๋าสะพายวิ่งออกมาจากห้อง
ฉันวิ่งผ่านแสงไฟสลัว ๆ ในสำนักงาน ความรู้สึกในใจทำฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ฉันหลับหูหลับตาวิ่ง วิ่งจนมาถึงลิฟต์... ก่อนจะหยุดชะงัก แล้วแตะที่ริมฝีปากตัวเอง
‘ตึก ตึก ตึก’ หัวใจฉัน… มันเต้นไม่เป็นจังหวะ ทำไมใจฉันสั่นแบบนี้ ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?
นี่เขาจูบฉัน… เวียร์คนนี้อ่ะนะ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด2