พลาด2 นิยาย บท 38

ฉันจ้องหน้าเขาทันที จนเราเผลอสบตากัน...

ไม่อยากจะเชื่อเลย... เขาพูดขอบคุณ

“มะ... ไม่เป็นไร เพราะฉันเอง... อุ๊ปส์” อยู่ ๆ เขาก็ใช้มือที่จับ ดึงฉันเข้าไปจูบทันที!

อื้อ~

ฉันตกใจ เบิกตากว้าง... ได้แต่เพ่งมองดวงตาที่หลับพริ้มของคนตรงหน้า

ความร้อนรุ่มจากลิ้นอุ่น ทำฉันค่อย ๆ หลับตาตอบสนองเขา จนมือที่จับมือฉัน... เริ่มโอบแก้มฉันเบา ๆ พร้อม ๆ กับนิ้วโป้งยาวที่เขี่ยไปตามพวงแก้ม

ชีพจรที่เต้น ‘ตุบ ๆ’ ตามจังหวะหัวใจ... ทำเลือดในกายสูบฉีดไปทั้งตัว จนฉันบีบแขนเขาแน่น บีบเป็นจังหวะ แล้วลูบไล้ไปที่แผงอกกว้าง ๆ ของเขาอย่างลืมตัว

จนแล้วจนเล่า จนความรู้สึกภายในโพรงจมูก ทำฉันอึดอัด จนทนต่อไปไม่ไหว

ฮัดชิ้ว~ ฮัดชิ้ว~

ฉันรีบเอามือปิดปากกับจมูกแน่น ฉันจามหลายต่อหลายครั้ง จนรู้สึกร้อนผ่าวไปรอบ ๆ ตา

“เอ่อ... นอนเถอะ ฉันไปทำงานแล้ว” ฉันไม่กล้าสบตาเขา รีบลุกจากเตียงทันที จนบั้นท้ายที่ระบมมันทำพิษ ทำฉันเสียหลักล้มลงไปทับเขาที่เตียง!

‘ตึก ตึก ตึก’ ฉันหลับตาปี๋ไม่กล้ามองหน้าเขา ได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเอง และรู้สึกเย็นตามต้นขา เพราะตอนนี้… เสื้อเชิ้ตตัวบางมันเลิกขึ้นมา จนเห็นแพนตี้ตัวน้อยสีแดง!

“ไม่ต้องทำ เพราะเธอติดไข้จากฉันแล้ว...” เขาเอื้อมมือมาแตะที่คอ ก่อนจะดึงตัวฉัน… ให้ลงไปนอนข้าง ๆ เขาแทน

ฉันจึงรีบดึงผ้าห่มคลุมตัว แล้วหันไปทางอื่นทันที

อะไรวะ! ฉันไม่กล้าสบตาเขาเลย เมื่อกี้ฉันจูบกับเขาเป็นครั้งที่สาม แถมยัง...

โอ้ย… ทำไมฉันปวดหัวแบบนี้ ฉันติดไข้จากเขาแน่ ๆ ฉันจึงตัดสินใจค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้น แต่เขากลับดึงแขนฉันไว้อีก

“จะไปไหน?” ฉันพยายามแกะมือเขาออก

“เอ่อ กะ… กลับบ้าน ปวดหัว”

“นอนนี่ล่ะ ดูสังขารตัวเองบ้าง ระบมแถมป่วย” นอนนี่! ฉันหันไปมองเขาตกใจ ก่อนจะรีบหันกลับมา… จับหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเอง

ทำไมหน้าร้อนแบบนี้วะ... ป่วยหรือ… อะไร?

“ไม่ได้หรอก พ่อแม่ฉันเป็นห่วงตาย” เขาดึงแขนฉันกลับไปอีกครั้ง แถมถอนหายใจใส่

“ห่วงว่าเธอจะตายระหว่างทาง... ฉันบอกพ่่อเธอเอง นอนเถอะ นี่ยา... รอน้ำแป๊บ” เขายัดยาใส่มือฉัน... ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง แล้วกลับมาพร้อมน้ำหนึ่งแก้ว

“กินซะ” ฉันรับแก้วจากมือเขา แล้วรีบกินยาทันที กินเสร็จ… เขาก็ดันตัวฉันนอนลง ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้าง ๆ ตาม

นอนด้วยกัน?

“นอนซะ ดีขึ้นค่อยกลับ” ฉันไม่ตอบ นอนมองเพดานนิ่ง ๆ ไม่กล้าหันไปมองคนข้าง ๆ เลย

ให้ตาย! มันร้อนไปหมด เสื้อที่ใส่อยู่ก็ห๊อมหอม... คนข้าง ๆ ก็ตัวร้อน จนฉันรู้สึกร้อนตาม

ฉันนอนคิดอะไรสักพัก จน… พิษไข้และฤทธิ์ยาทำฉันเผลอหลับไป...

ก่อนที่ฉันจะลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับหัวที่หนักอึ้ง… แล้วดันตัวลุกขึ้น ตายจริง! เหมือนมันจะระบมกว่าเดิม ฉันขยับแทบไม่ได้เลย

ข้าง ๆ ก็ว่างเปล่า ฉันได้แต่มองหาเขา... จนหันไปเห็นกระจก ที่ถูกเปิดม่านออก และเห็นวิวกรุงเทพมหานครยามค่ำคืน

ฉันค่อย ๆ พลิกตัว นอนตะแคงดูแสงสีส้มของดวงไฟ และรถที่ขับไปมาบนท้องถนน นอนมองมันอยู่เนิ่นนาน หันไปมองนาฬิกาอีกทีก็ทุ่มกว่าแล้ว

ฉันอยู่ที่นี่ทั้งวัน แถมตอนนี้ยังป่วยและเจ็บไปทั้งตัว พยายามลุกขึ้นก็ลุกขึ้นไม่ไหว

โคตรซวยเลย!

สรุปฉันนอนป่วยเป็นผักแทนเขา ส่วนเขาไปไหนล่ะ? อย่าบอกนะ ว่าไปทำงาน! จริงจังกับชีวิตไปไหนวะ

“ตื่นแล้วเหรอ ฉันโทรบอกลุงเอสแล้ว ว่าเธอป่วย อยู่บ้านฉัน ลุงเอสให้เธอนอนที่นี่” ฉันหันไปมองตามเสียงทันที แล้วก็เห็นเขายืนกอดอกพิงประตูห้องมองฉันอยู่

หะ! พ่อฉันให้นอนที่นี่! โห… พ่อฉันไม่หวงลูกเลย!

“ยังไม่ตื่น” ฉันเลิกเซ็งพ่อตัวเอง แล้วตอบเขาไปเสียงเอื่อย ๆ เพราะฉันเริ่มเจ็บคอแล้ว จนเขาเดินมานั่งบนเตียง แล้วเอื้อมมือมาอังหน้าผากฉัน

เดี๋ยว… ทำไมมือเขาเย็นแบบนี้ หายแล้วใช่ไหม? แล้วกูล่ะ…

ฉันไม่ทันถามอะไร เขาก็พูดขึ้นมาก่อน…

“เธอดูดไข้ฉันไปเต็ม ๆ ฉันเลยหายเป็นปลิดทิ้ง” ดูดไข้! อย่าย้ำให้ฉันอยากแทรกแผ่นดินหนีได้ไหมวะ

“ไปส่งหน่อย” เขาไม่ตอบ เดินออกไปจากห้อง แล้วกลับมาพร้อมกับถาดอะไรบางอย่าง

เฮ้ย… ข้าวต้มกุ้ง น่ากินจัง! ทำไมมันแตกต่างจากที่ฉันทำโดยสิ้นเชิง! ฉันตาลุกวาว… จนเขาวางมันลงข้าง ๆ ก่อนจะพยุงฉันขึ้นนั่ง แล้วยกถาดนั้น… มาวางบนตักฉันแทน

เหมือนที่ฉันทำเด๊ะ!

“กินซะ จะได้นอนต่อ” ฉันมองถ้วยข้าวต้มสลับกับหน้าเขา

ทำเองเหรอวะ? ท่าทางลูกคุณหนู แถมบ้านยังรวยติดอันดับประเทศไทย เขาไม่น่าจะทำอะไรแบบนี้เป็น

“ทำเองเหรอ?” ฉันเงยหน้าขึ้นถามตรง ๆ จนเขาพยักหน้าให้

“อืม” เฮ้ย! เหลือเชื่อ ไหนชิมดูสิ!

อ้ำ...

“โอ้ยร้อน~” ฉันรีบปล่อยช้อน และคายข้าวต้มกลับลงถ้วยทันที!