พลาด2 นิยาย บท 43

เมื่อเขารับปาก ฉันก็ตกลงปลงใจ เอ้ย ไม่ใช่! ยอมเดทกับเขาแบบงง ๆ

กูงง จริง ๆ ค่ะ เขาเป็นอะไรของเขา แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันอยากรู้มากกว่า ว่าเราจะดินเนอร์กันยังไง จะรอดไหม!

จนเขาถอดสูท ถอดเนคไท ดึงแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น เดินนำฉันไปที่ครัว ฉันจึงเดินตามเขาต้อย ๆ เดินมองแผ่นหลังกว้าง ๆ และดมกลิ่นน้ำหอมเวอซาเช่ของเขา

มาถึงครัว... ฉันก็เดินไปนั่งที่เคาน์เตอร์ นั่งจ้องเขา... ฉันอยากรู้ ว่าผู้บริหาร ZER จะทำอะไรเป็นบ้าง

จนเขาเปิดตู้เย็น หยิบของออกมาวาง เตรียมมีด เตรียมของ เหมือนชินมือ อะไรขาดเหลือ... เขาก็กดไอแพดสั่งให้ห้างขึ้นมาส่งให้

“นายเคยเดทกับใครไหม?” เมื่อความเงียบเข้าปกคลุม ฉันก็ถามขึ้นมา

“ไม่เคย” ตอบเรียบ ๆ ไม่มองหน้าฉัน แล้วเตรียมเขียง เตรียมมีดต่อ

“ทำไมล่ะ คนแบบนาย สาว ๆ น่าจะเยอะ” ฉันถามเสร็จ ก็หยิบแตงกวาขึ้นมากัดกิน กูหิวมาก!

“ถามมาก เห็นไหม... อะไรอยู่ในมือ” เขาเคาะมีดลงเขียง เสียงดัง ‘ปึก ปึก’

พินาศแน่… เดทนี้ ดูดิแป๊บเดียวก็ขู่ฉันแล้ว!

ฉันเบะปากใส่แล้วกัดแตงกวาต่อ… จนเขาเห็น แล้วดึงมันออกไปจากมือฉัน

“ยังไม่ได้ล้าง” อ้าว!

“กินไปแล้ว หิวอ่ะ เร็ว ๆ หน่อย… ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย” ฉันเอามือเท้าคางเร่งเขา

“ทำไมไม่กิน?” ถามไปหั่นผักไป เขาจะทำเมนูอะไรนะ กินมาม่าก่อนได้ไหม หิวจนสั่นหมดแล้ว

“ไม่ว่าง ทำงาน เจ้านายเนี้ยบ โน่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้” เขาวางมีด แล้วค้ำเคาน์เตอร์จ้องฉัน

“กับงานฉันต้องเนี้ยบ นอกจากชีวิตตัวเอง ก็มีแค่งาน… ที่ฉันต้องรับผิดชอบ” ทำเสียงจริงจังใส่ฉันทันที นี่กูเดทกับเขาจริง ๆ ใช่ไหม

“รู้แล้วน่า… ว่าแต่ จะทำอะไรให้กิน?”

“กุ้งซอสมะขาม อยากกินอะไรอีกไหม...” ว้าว… ฉันชะโงกดูทันที ไหนกุ้งวะ

“ทำไม นายจะทำให้กินเหรอ?” น้ำลายไหลแล้วตอนนี้ หิวมาก

“ทำเองสิ อย่าเรื่องเยอะ” เดทแรกของกูว!

“ฉันหิว เจียวไข่ให้กินก่อนได้ไหม ตาลายแล้ว” ฉันนั่งอ้อนวอนเขา จนเขาถอนหายใจใส่ แล้วเปิดตู้เย็น หยิบไข่ออกมาสองฟอง

“มาเจียวเอง ฉันไม่ว่าง” สตั้น... ฉันแทบจะเอาหัวโขกเคาน์เตอร์แล้ว! จนฉันทำหน้ามุ่ยลุกขึ้น เดินกระเพลก ๆ ไปยืนข้าง ๆ เขา ที่ตอนนี้... กำลังซอยหอมอยู่

แล้วฉันก็ตอกไข่ใส่ถ้วย ใส่น้ำปลา... และหันไปหาเขา

“ขอหอมหน่อย...” นิ่ง... อยู่ ๆ เขาก็หยุดชะงัก แล้วหันมามองฉัน

“อะไร”

“นี่ หอมหน่อยสิ” ฉันเอาส้อมจิ้มลงถ้วย จะย้ำเขาอีกครั้ง แต่...

‘ฟอด~’ เขาหอมแก้มฉันแทน!

อะไรวะ อาราย...

ฉันจับแก้มที่ถูกหอม แล้วหันไปมองเขาทันที แต่เขากลับทำตัวปกติ ยังหยิบผักอย่างอื่นมาหั่นต่อหน้าตาเฉย

แล้วฉันล่ะ! จะทำตัวยังไงทีนี้ แม่งร้อน ร้อน ร้อนไปหมดเลย!

ฉันรีบเจียวไข่ลวก ๆ โปะข้าวกินคำสองคำ จนมีพนักงานโรงแรมขึ้นมาส่งกุ้ง ที่ผ่าหลังเรียบร้อยรอปรุงอาหาร

“นายทำอย่างเดียวเหรอ? ทำต้มยำ ทำอะไรแซ่บ ๆ บ้างสิ” ฉันหยิบผักพลิกไปมา หาเมนูที่พอจะทำได้อีก… เสนอเขาไป

“ไปนั่ง” สั้น ๆ ได้ใจความ แต่ฉันไม่ไป… ฉันยืนข้าง ๆ เขาช่วยหยิบจับโน่นนี่นั่น จนเขามองหาอะไรสักอย่าง... ถ้วย!

“ถ้วยใช่ไหม… ฉันจำได้ว่าอยู่ไหน ฮึบ!” ฉันเปิดตู้บนหัว แล้วเขย่งขึ้นไปหยิบถ้วย เขย่งไปเขย่งมาจนชายเสื้อที่ใส่ในกระโปรงนั้น... หลุดขึ้น!

แล้วมันก็ เผยให้เห็นเอวบาง ๆ กับสายแพนตี้สีชมพูพาสเทลของฉัน!

เชี่ยแล้ว! เขามองมัน เขามอง…

ฉันรีบเอามือลงจากตู้ แล้วดึงเสื้อลงทันที ก่อนที่จะได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง ดังขึ้นมาตามหลัง…