พลาด2 นิยาย บท 42

ไอ้ความอับอายขายขี้หน้าเรื่องวันนั้นมันหายไปชั่วพริบตา มีแต่ความงุนงง… นี่ล่ะเข้ามาแทน

อะไรวะ…

ฉันดูเหมือนชอบเขาเหรอ?

“เอ่อ… เข้าใจผิดหรือเปล่า” เขาเอามือกอดอกมองฉันนิ่ง ๆ

“ฉันไม่อยากคิดเป็นอย่างอื่น... แค่นี้เธอก็เสียหายมากแล้ว” ฉันกระพริบตาถี่ ๆ มองคนตรงหน้าชัด ๆ อยากรู้ว่าอะไรสิงอยู่ข้างใน?

ไหน ๆ เขาก็ชวนคุยถึงขนาดนี้แล้ว ฉันก็ไม่รู้จะอายไปทำไม คิดว่าตัวเองเก็บยางอายไว้ที่บ้าน เหมือนตอนที่ดึงเชือกกางเกงในออกมาแล้วกัน!

“ทำไมถึงทำคะ...” ฉันตัดสินใจถามเขาไปตรง ๆ

“เธอต้องการไม่ใช่เหรอ”

“ต้องการ? อะไรที่บอกว่าฉันต้องการ” ฉันชี้มาที่ตัวเอง จนเขามองหน้าฉัน และไล่สายตาลงไปมองข้างล่าง!

ฉันรีบหยิบแฟ้มบนโต๊ะ มาปิดทันที บ้าจริง!

“สายแพนตี้ที่เธอพยายามโชว์ฉันมาตลอดไง...”

เชี่ย... เขารู้! ฉันรีบโบกมือปฏิเสธทันที โอ้ย! ดูเป็นคนยังไงอีกกู แค่ดึงมาโชว์ก็ดูโรคจิตแล้ว ยังโดนหาว่าอ่อยอีก

สรุปมันช่วยเสริมดวงให้ฉันจริงไหมวะ! ทำไมชีวิตกูขาลงแบบนี้ เสียตัว เสียหน้า เสียไปหมด!

“เอ่อ… ไม่ได้ตั้งใจ พอดีกระโปรงหลวม แล้ว... แล้วฉันก็ยกแขนบ่อย เสื้อมันคงจะดันขึ้นมา แหะ ๆ”

เขาขมวดคิ้ว แล้วพยักหน้าเบา ๆ

“อืม ๆ แบบนี้นี่เอง สรุปว่าเธอไม่ได้… ตั้งใจอ่อยฉัน? ใช่ไหม?” ทำไมเขาถามเหมือนไม่เชื่อฉันเลย!

“ไม่ค่ะ คือ… คือมัน คือ… ไม่ได้ตั้งใจนั่นล่ะ”

“แล้วที่ขึ้นไปดูแลฉันถึงห้อง แกล้งล้ม? แล้วฉีกกระโปรงตัวเองคืออะไร?” แกล้งล้ม! ฉีกกระโปรง! คิดได้ไกลมาก!

“ไม่ได้แกล้ง ล้มจริง ๆ ค่ะ ที่ขึ้นไปดูแล… เพราะเป็นหะ... เอ้ย! ไม่ค่ะ เพราะผู้บริหารป่วยเพราะฉันไงคะ อีกอย่างซินน์มันก็ฝากมาด้วยค่ะ” เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วจ้องฉันไม่ละสายตา

“แต่เรามีอะไรกันแล้ว ฉันไม่สบายใจ ที่มันเป็น… ครั้งแรกของเธอ”

อืม และมันก็ไม่ได้เกิดขึ้นจากความรัก เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันนี่น่า เขาคิดว่าฉันอ่อย และเขา… ก็แค่ระบายอารมณ์

ทำไมฉันรู้สึกใจแป้วแบบนี้วะ!

“งั้นก็ลืมมันไปเถอะ คิดว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น” ฉันกำลังจะเดินหนี แต่เขาดึงมือฉันไว้

“เธออยากให้ฉันทำอะไรไหม รับผิดชอบเธอ?” ฉันหันไปหาเขาแล้วดึงมือตัวเองออกทันที

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องรับผิดชอบ เดี๋ยวหาคนมาซ้ำรอยเอง” ฉันทิ้งท้ายไว้เท่านั้น ก่อนจะเดินออกมาจากห้องเขาเซ็ง ๆ เดินออกมาอย่างมั่นหน้า ทั้งที่น้ำตามันไหลออกมาตอนไหนไม่รู้

ให้ตาย! ทำไมน้ำตากูต้องไหล... เธอคงเสียดายซิงที่เสียไปใช่ไหมไออุ่น!

ฉันเจ็บระบมขนาดไหนก็พยายามฝืนเดิน เดินจนมาถึงห้องทำงานตัวเอง ฉันนั่งทำงานอย่างละเอียด และตั้งใจทำสุด ๆ เพราะฉันอยากลาออกจากที่นี่ ไม่อยากเห็นหน้าเขาแล้ว เห็นทีไร… ฉันก็นึกถึงความใจง่ายของตัวเองคืนนั้นทุกที

อีกไม่กี่ชั่วโมงฉันก็จะเลิกงานแล้ว ดีใจชะมัด… ที่วันนี้จะหมดไปอีกหนึ่งวัน ฉันได้กลับบ้านนอนสักที เบื่อ!

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“ค่ะ” ฉันเริ่มจัดแฟ้มชิดขอบโต๊ะเตรียมจะกลับบ้าน... แต่พอเงยหน้ามองผู้มาเยือนเท่านั้นละ มันทำฉันใจตกไปถึงตาตุ่ม!

เวียร์ ผู้บริหาร!

ร่างสูงยืนล้วงกระเป๋ามองฉันนิ่ง ๆ

“มีธุระอะไรรึป่าวคะ” เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู แล้วจ้องหน้าฉันต่อ

“ไปกับฉัน...”

อะไรอีกวะ

“นี่เวลางาน ฉันสั่ง” พูดเสร็จ เขาก็หันหลังเดินออกไป ปล่อยให้ฉันยืนงง มองนาฬิกาที่ข้อมือสลับกับแผ่นหลังเขา อีกหนึ่งชั่วโมงฉันก็เลิกงานแล้ว จะใช้อำนาจบังคับฉันจนถึงเวลาเลิกงานเลยรึไง!

ฉันยืนถอนหายใจอยู่สักพัก ก่อนจะเก็บของแล้วเดินกระเพลก ๆ ตามเขาออกมา

พอพนักงานข้างนอกเห็นฉัน ก็รีบก้มหน้าทำงานต่อ หึ! ฉันโดนนินทาแน่ ๆ อย่างเขาเหรอจะเดินมาหาใครถึงที่ เอาแต่สั่ง สั่ง และก็สั่ง คนอื่นคงแปลกใจ และคิดว่าเรามีซัมติงกันแน่ ๆ

เออ กูได้กันแล้ว! แม่งหงุดหงิด

เดินไปสักพักฉันก็เห็นเขายืนรอที่ลิฟต์แล้ว เขายืนล้วงกระเป๋ามองฉันเหมือนเดิม พอฉันเดินไปถึง... ก็ดึงกระเป๋าสะพายฉันไปถือแทน!

เฮ้ย! ฉันหันไปมองรอบ ๆ ทันที ผู้บริหารถือกระเป๋าให้กู ตายเถอะ! คนมองตรึม!