พลาด2 นิยาย บท 41

แล้ววันนี้ก็มาถึง วัน ๆ นึงมันผ่านไปเร็วชะมัด ฉันคิดมาตลอดทางว่าจะทำยังไงดี จนมาถึงที่ทำงาน... ฉันเดินกระเพลก ๆ เข้ามาทั้งที่เจ็บและระบม จนคนหันมองกันเป็นแถว

และฉันก็เดินมาถึงหน้าห้องทำงานเขา ก่อนจะหยุด ก้มดูนาฬิกาข้อมือ สลับกับประตูห้อง

ฉันอยากเอาหัวโขกประตูตายให้มันรู้แล้วรู้รอด! ทำไงดี ๆ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ โอ้ย... คิดไม่ออก ฉันจะสายแล้ว!

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ เวลาที่บีบเข้ามา มันทำฉันจนมุมจนต้องรีบเคาะประตู

“เชิญ” ฮือ ใจฉันเต้นรัว... มันเต้นแทบจะทะลุออกมาแล้ว! ฉันกลั้นใจหลับตาปี๋... และพยายามเรียกสติตัวเองกลับมา

เอาวะ… วันนี้วันอังคาร ใส่สีชมพู ถึงการเสริมดวงมันจะไม่ได้ผลบ้าง แต่มันไม่มีอะไรที่ได้ผล 100% หรอกจริงมั้ย!

ฮึบ! ฉันตั้งสติ… สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้น… แล้วเปิดประตูเข้าไป

แอด...

เขาเงยหน้าขึ้นมองทันที ฉันถึงกลับหยุดนิ่ง ยืนจ้องเขาตัวแข็งทื่อ ก่อนที่เรา… จะรีบหันไปทางอื่นพร้อมกัน

ฉันก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา แล้วเดินกระเพลก ๆ ไปที่เครื่องตอกบัตร อ้าว… หาย หายไปไหนวะ

“เครื่องตอกบัตรอยู่นี่...” จนเขาพูดเสียงนิ่ง ๆ ขึ้นมา ทำฉันหันไปมองทันที จริง… ที่โต๊ะเขามีเครื่องตอกบัตรเล็ก ๆ นั้นอยู่

“เอ่อ… ย้ายทำไมคะ” ‘ตึก ตึก ตึก’ อย่ามองขึ้นมานะ ขอร้อง ก้มทำงานต่อไป อย่า!

ปิ๊ง~ แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นมา สบตาฉันพอดี!

ฉันรีบหันหน้าไปทางอื่น เขาก็ด้วย เราทำอะไรกันไม่ถูก จนฉันรีบหาบัตรเข้างานในกระเป๋าเสียบเข้าไปในเครื่อง แล้วเผลอแอบมองเขา ที่เอาปากกากดที่ขมับตัวเองอยู่

พอบัตรเด้งกลับมา ฉันก็รีบดึงมัน และก้าวยาว ๆ จะออกไปจากห้อง แต่ก้าวยาว ๆ นั้นมันกลับทำฉันเจ็บ! เจ็บจนเสียหลักเซไปค้ำโต๊ะทำงานเขาไว้!

และเขาก็รีบลุกขึ้น… เดินอ้อมมาพยุงฉันทันที

อย่าเข้าใกล้กันแบบนี้อีกดิ โอ้ย! จะบ้า หัวใจกู หน้ากู มันสั่นและร้อนไปหมด

“เธอไหวไหม?” ฉันก้มมองพื้น ไม่กล้าเงยหน้ามองเขา ได้แต่พยักหน้ารัวแล้วพยายามแกะมือเขาออก

“ฉันจะไปส่งที่ห้องทำงาน” ไปส่ง! ไม่! กูได้เป็นขี้ปากคนทั้งสำนักงานแน่

“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉัน… เดินเองได้” เขาไม่ตอบ กลับจับแขนฉันอีกครั้ง แล้วก้มลงมาใกล้ ๆ

ลมหายใจอุ่น ๆ ที่รดตามใบหู ทำฉันรีบหันกลับไปมองเขาทันที! และจมูกฉัน… มันก็ชนกับเขา!

ฉันเบิกตากว้างทำอะไรไม่ถูก เขาจ้องตาฉัน… จ้องราวกับร่ายมนต์ ร่ายมนต์ให้ฉันตัวแข็ง ให้หยุดเคลื่อนไหว และหยุดจ้องแต่เขา

จนเขาปล่อยแขนฉัน เอามือค้ำโต๊ะจ้องหน้าฉันแทน…

“เมื่อวาน ทำไมเธอ… ไม่มาทำงาน” ฉันก้มหน้ามองพื้น ไม่อยากสบตาเขา แต่มือนุ่ม ๆ กลับจับคางฉันให้หันขึ้นไปมองอีก

หน้าเราใกล้กันอีกแล้ว...

“มะ… ไม่สบายค่ะ” แล้วเขาก็ยกมือขึ้นมาอังหน้าผากฉัน

“ดีขึ้นรึยัง?” ฉันหลับตาปี๋ พยายามตั้งสติตอบ แต่ได้ยินแค่เสียงหัวใจ ที่ดัง ตึก ตึก ออกมาแทน

“คะ ค่ะ” จนฉัน… เริ่มทนต่อไปไม่ไหว เหมือนตัวเองถูกบีบจนมุม จึงพยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมด มองหน้าเขา หวังให้เขาหลีกทางให้

“ขอตัวไปทำงานค่ะ” เขาหยุดชะงักทันที ก่อนจะปล่อยมือที่ค้ำโต๊ะ ให้ฉันเป็นอิสระ

ฉันพยายามฝืน และเดินออกมาให้ปกติที่สุด จนไปถึงห้องตัวเอง

เฮ้อ... เมื่อก้นแตะเก้าอี้ฉันก็ถอนหายใจออกมาดัง ๆ

ทำไมใจสั่นแบบนี้ เขาเป็นเจ้านายที่เคร่งและเนี้ยบจนฉันไม่อยากเข้าใกล้ ทำไมฉัน… ไปเผลอมีอะไรกับเขาได้ อะไรครอบงำให้ฉันใจง่าย ขึ้นไปถวายตัวให้กินถึงห้องนอนแบบนั้น เฮ้อ…

แล้วเขาป้องกันไหม? เขาใส่ถุงยางรึป่าว? แต่ระดับเขาก็ต้องใส่อยู่แล้ว เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบกัน เฮ้อ…

ฉันนั่งทำงานปกติ พักเที่ยงก็ไม่ลุกไปไหน กลัวจะเจอเขา ได้แต่หยิบข้าวปั้นที่ซื้อจากเซเว่นขึ้นมากิน แล้วนั่งสะสางงานของเมื่อวาน... จนเสร็จ

เออ… ฉันต้องเอางานไปให้เขาตรวจอีก!