พลาด2 นิยาย บท 40

ฉันหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เช้าตรู่ พอหันไปข้าง ๆ ก็เห็นเขายังหลับ จนฉันได้แต่นอนนิ่ง ๆ นอนมองดวงตาที่หลับพริ้มอยู่เนิ่นนาน... พร้อมกับตั้งคำถามกับตัวเอง

ทำไมฉันใจง่ายแบบนี้วะ?

ฉันรีบตั้งสติขวานหาเสื้อเชิ้ต กับชั้นในมาใส่ ก่อนจะค่อย ๆ ไถลตัวลงไปช้า ๆ ช้า ๆ แล้วลงจากเตียง

โอ้ย! ฉันเจ็บไปหมดเลย ทั้งบั้นท้าย ทั้งน้องสาว… แถมยังปวดหัวเพราะพิษไข้อีก นังไออุ่นเอ้ย! นังคนใจง่าย... ทำไมวะ ทำไมไม่เก็บไว้ให้สามีตัวเอง! ทำไมแกยอมเขาง่าย ๆ แบบนี้วะ!

เฮ้อ พอฉันลงจากเตียงได้ ก็คลานไปกับพื้นช้า ๆ ไปห้องแต่งตัวเขา… ก่อนจะหาบ๊อกเซอร์ใส่ แล้วเดินกระเพลก ๆ หยิบกระเป๋าสะพายตัวเอง เดินทุลักทุเลออกมาจากเพนท์เฮ้าส์สุดหรู

ฉันค่อย ๆ ประคองตัวเองลงลิฟต์ส่วนตัวเขาไปที่ชั้นลานจอดรถ ก่อนจะหันซ้ายหันขวาตลอดทาง เพื่อปกป้องชื่อเสียงอันน้อยนิดของตัวเอง เฮ้อ โชคดี... ที่มันเช้ามาก ยังไม่มีใครมา

และในที่สุด... ฉันก็ถึงรถมินิคูเปอร์ของตัวเอง ฉันก้าวขาขึ้นรถอย่างทรมาน ก่อนจะรีบปิดประตู ล็อครถ พิงเบาะ... ปล่อยให้น้ำตามันไหล

พ่อเอส แม่แตง ไออุ่นขอโทษ... ที่ไออุ่นทำอะไรไม่คิด...

ฉันนั่งทำใจอยู่สักพัก ก่อนจะรีบขับรถกลับบ้าน... ระหว่างทางฉันก็คิดมาตลอด ว่าวันนี้ฉันคงต้องลาป่วย ฉันไม่ไหวจริง ๆ และฉันก็ไม่กล้าสู้หน้าเขาด้วย

กลับมาถึงบ้าน... ในบ้านก็เงียบมาก ยังไม่มีใครตื่นสักคน ฉันจึงค่อย ๆ พาร่างที่ระบมของตัวเองเข้ามาในห้อง และเปลี่ยนชุด จนพิษไข้... มันเล่นงานฉันอีกรอบ ฉันรู้สึกปวดหัวมาก จึงรีบกินยานอน... พอตื่นมาอีกทีก็บ่ายโมงแล้ว

ฉันล้วงกระเป๋าหยิบมือถือที่ถูกลืมมาทั้งวันขึ้นมา ซินน์โทรมา พ่อด้วย... แต่ไม่มีเขา ฉันจึงรีบโทรไปแจ้งฝ่ายบุคคล ขอลาป่วยหนึ่งวันแทน พรุ่งนี้ฉันค่อยคิด... ว่าฉันจะสู้หน้าเขายังไงดี

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“เข้ามาเลยค่ะ” ฉันนอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียง มองไปที่ประตู จนพ่อกับแม่เปิดมันเข้ามา พร้อมกับถ้วยข้าวต้ม

“เป็นไงบ้างอุ่น ดีขึ้นรึยังลูก…” พ่อเดินเอามือมาอังหน้าผากฉันทันที พอเห็นหน้าพ่อกับแม่ตอนนี้ ฉันเหมือนจะร้องเลยให้ตาย!

“ค่ะนิดหน่อย ยังปวดหัวอยู่” แล้วแม่ก็เดินเข้ามาใกล้ ๆ ฉัน ก่อนจะวางถ้วยข้าวต้มลงข้าง ๆ พร้อมยา

เอ่อ… ข้าวต้มกุ้ง!

“แม่… ไม่มีข้าวต้มอื่นเหรอคะ?” พ่อกับแม่ฉันมองหน้ากันทันที

“ป่วยแล้ว ยังจะเลือกกินอีกเหรออุ่น” แม่ฉันบ่นทันที ก่อนจะคนข้าวต้มไปมา แล้วตักป้อนฉัน

ให้ตาย! หน้าเขาลอยเข้ามาเต็ม ๆ ฉันรีบสะบัดหน้าไปมา ให้ภาพเขาออกไปจากหัว! ก่อนจะหันมากินข้าวต้มที่แม่ป้อน แล้วกินยาตาม

พ่อเอาแต่นั่งมองฉัน แล้วถอนหายใจ สงสัยจะเครียด เพราะนานทีปีหน ฉันจะป่วยกับชาวบ้านเขา

“ขาดแอลกอฮอล์รึเปล่า เลยป่วย” ไม่ ไม่เครียดเลย แถมแซวฉันเล่นอีก!

“มั้งคะ เมื่อไหร่พ่อจะให้อุ่นทำงานของตัวเอง อุ่นคิดว่าอุ่นทำได้แล้วนะพ่อ” พ่อหัวเราะเบา ๆ แล้วมองหน้าแม่

“จนกว่าเวียร์จะเซ็นใบผ่านงานให้อุ่น ถ้าอุ่นทำได้เร็ว ก็ผ่านเร็ว” ใบผ่านงาน! เวรกรรมของฉัน ต้องทำงานขนาดไหนถึงจะได้ใบผ่านงานจากคนเคร่ง ๆ แบบเขา!

ฉันไม่ได้ถามอะไรพ่อต่อ จนพ่อกับแม่ออกไปจากห้อง

เฮ้อ... ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เลย ฉันทำตัวไม่ถูก... จะมองหน้าเขายังไง โอ้ย! แค่คิดก็เครียดแล้ว!

[VIA: TALK]

ผมตื่นมาก็ไม่เห็นไออุ่นแล้ว เธอทิ้งไว้แต่คราบเลือดบนเตียงให้ผมดูต่างหน้า เฮ้อ! ผมนั่งคิดเรื่องเมื่อคืนอยู่สักพัก เพราผมสงสัยจริง ๆ

ไออุ่นอ่อยผมทำไม เพื่ออะไรวะ? ทั้งที่ยังไม่เคยเนี่ยนะ เธอกำลังคิดอะไรอยู่? พอผมจัดให้สมใจ ก็หนีหายไปแต่เช้า หรือเธอแค่ต้องการเรื่องเซ็กส์… ไม่ได้อยากผูกพันอะไรกับผม?

แต่มันเป็นครั้งแรกของเธอเลยนะเว้ย กูเป็นคนแรกของไออุ่น!

บ้าจริง! แม่ง… ผมหยุดคิดเรื่องนี้ไม่ได้เลย ก็ผมมีอะไรกับเธอในห้องตัวเอง จะเดินไปอาบน้ำ เดินไปแต่งตัว ในห้องนี้… มันก็มีแต่ร่องรอยเธอ

แล้วไอ้เสื้อกระดุมหลุด กับกระโปรงที่ขาด ๆ นี่ด้วย… เธอยังทิ้งให้ผมดูต่างหน้าอีก!

ผมลงจากเพนท์เฮ้าส์ มานั่งทำงานปกติ แปดโมงแล้ว ยัยนั่น… ก็ยังไม่มา จนสิบโมง! จนเที่ยง! จนบ่ายก็ยังไม่มา!