พลาด2 นิยาย บท 50

จนแล้วจนเล่า จนฉันตั้งสติได้ รีบหุบยิ้ม แล้วกลับมานั่งตามเดิม เอ่อ… แต่ไม่กล้ามองเขาหรอกนะ ฉันหันออกไปนอกหน้าต่าง หันไปแอบยิ้มคนเดียว!

“ไปไหนต่อ? ปกติคนเดทกัน เขาไปไหน” จนเขาถามขึ้นมาเรียบ ๆ เออว่ะ… ไปไหนต่อดีเนี่ย!

“กินข้าว ดูหนัง นั่งเล่นมั้ง แต่ไม่รู้ไปที่ไหนดี” ฉันตอบไปเท่าที่รู้ ทำเขาเอามือกุมขมับแล้วบ่นทันที

“ทำไมยากแบบนี้วะ” บ่นเสร็จก็จอดรถริมถนน... ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์อะไรบางอย่าง แล้วยื่นให้ฉันดู

“ทะเล?” ฉันอ่านที่เขาหาไว้ก็รีบถามทวน เออ… เอาจริงเหรอเนี่ย!

จนพยักหน้าเบา ๆ แล้วตอบมาว่า…

“วันอื่นไง วันนี้ไปดินเนอร์… เธอโทรจองโต๊ะโรงแรม Princess Sky สิ” พอสั่งฉันเสร็จ เขาก็ขับรถต่อ คงจะเคยชินกับการสั่งเลขาสินะ โอเค… เป็นเลขาให้ชั่วคราวก็ได้”

พอฉันโทรจองโต๊ะดินเนอร์สุดหรูให้เขาเรียบร้อย เราก็มาเดินเล่นฆ่าเวลากันที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ และหน้าสวนสาธารณะที่นี่ ก็มีรถขายไอติมกะทิพอดี ฉันเห็นแล้วทนไม่ไหว หิวจนรีบขอเงิน เขาไปซื้อใส่โคนมาสองอัน

ซื้อเสร็จก็วิ่งกลับมา ยื่นให้เขาอันนึง... จนเขามองหน้าฉัน… สลับกับไอติมที่ยื่นให้งง ๆ

“ฉันไม่กิน” อ้าว! อะไรวะ

“ซื้อมาแล้ว อร่อยนะ” ฉันกินโชว์ และยื่นไอติมไปใกล้ ๆ เขาอีก จนเขาถอนหายใจใส่ แล้วรับมันไปอย่างรำคาญ

“ฉันไม่เคยกินไอติมแบบนี้” ทำไมต้องมองไอติมกูเหมือนเชื้อโรคด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจ

ฉันเห็นแล้วหงุดหงิดจับมือเขา แล้วดึงไอติมมากินแทน

“แบบนี้ไง จะละลายแล้ว ลองกินดู” แล้วเขาก็ยอมกินมัน ก่อนจะหันมาพยักหน้าให้ฉัน ยืนยันว่าอร่อย

และเราก็เดินเล่นรอบสระน้ำ กินไอติมไปคุยกันไป คนก็วิ่งกันใหญ่ เวลาเราเดินข้าง ๆ กันก็มักจะมีคนเข้ามาแทรกกลาง… ขอทางทุกที จนคนข้าง ๆ ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก เขารำคาญ แล้วดึงมือฉันไปจับไว้แน่น

เขากุมมือฉัน… เราประสานมือกันเหมือนคู่รักคู่อื่น… ที่เดินกระหนุงกระหนิงกันแถว ๆ นี้ บ้าจริง! มันทำฉันใจสั่นรัว สั่นจนต้องเดินก้มหน้า… แล้วแอบอมยิ้มอยู่คนเดียว

ไม่ไหวแล้ว! ฉันต้องรีบหาอะไรคุยกับเขา เพื่อแก้อาการนี้ของตัวเอง!

“เอ่อ… นายเคยเดินเล่น ที่สวนสาธารณะแบบนี้ไหม” เขามองไปรอบ ๆ ทันที

“ไม่มีเวลามาแบบนี้ เข้าแต่ฟิตเนส… เธอคงมาบ่อยสินะ” เขาถามแต่ไม่มองหน้าฉัน… มองไปทางอื่นตลอด

“สมัยก่อนก็บ่อย แต่ทำงานแล้ว… ไม่มีเวลาเหมือนกัน”

“เข้าฟิตเนสแทน?”

“เข้าผับ” แล้วเขาก็หันกลับมาส่ายหน้า เอือมระอาฉันสุด ๆ จนเราเดินมานั่งที่เก้าอี้ มองไปที่สระน้ำ ที่ตอนนี้… พระอาทิตย์กำลังตกดิน และสาดแสงสีส้ม ๆ ลงมาเป็นประกายระยิบระยับบนผิวน้ำ

“บรรยากาศดี... โรงแรมเราน่าจะมีสวนสาธารณะแบบนี้ข้าง ๆ” อย่าบอกนะ จะชวนกูคุยเรื่องงาน

“อืม… เปลืองที่ เอาไปทำอย่างอื่นดีกว่า แล้วนายชอบกินอะไรเหรอ… ขึ้นไปจะได้สั่งเลย” ฉันพยายามถามอย่างอื่นแทน

“เปลืองตรงไหน ที่กรุงเทพแออัด มีสวนสาธารณะแบบนี้กลางเมืองก็เด่นดี แขกในโรงแรมจะได้ไม่อุดอู้อยู่แต่ฟิตเนส... และห้องนอน” เอ่อ… คือไม่ได้ยิน? หรือไม่ได้ใส่ใจที่ฉันถามวะ?

ฉันเริ่มหงุดหงิด นอยด์... รีบดึงมือตัวเองออกจากมือเขา

“ไม่คุยเรื่องงาน เวลาเดท…” แล้วบ่นพึมพำใส่ จนเขาขยับมาใกล้ ๆ แล้วจับหัวฉันโยกไป โยกมา

“ห้ามงอน แถวนี้ไม่มีชานมไข่มุก” ชานมไข่มุก?

ฉันว่าแล้วเชียว! ชานมไข่มุกวันนั้น มันคือของเขา!

“ทำไมต้องชานมไข่มุก? ที่ให้เลขาเอามาให้ฉันวันนั้น... นายเป็นคนซื้อให้เหรอ?” เขาพยักหน้าเบา ๆ

“อืม”

“ทำไมซื้อให้อ่ะ” ฉันขมวดคิ้วสงสัย อยากรู้ว่าอะไรดลใจเขา ให้ซื้อชานมไข่มุกให้ฉัน

“วันนั้นฉันว่าเธอเรื่องงาน เห็นเธอเซ็ง ๆ แล้วบังเอิญเลื่อนเฟซบุ๊กเจอโพสนึงพอดี มันบอกว่า ‘ชานมไข่มุกเยียวยาทุกสิ่งของผู้หญิง’ มันไม่ใช่เหรอ? เธอไม่ชอบกิน?”

มาจากตำราเฟซบุ๊กนี่เอง กูล่ะเชื่อเขาเลย!

“ก็ชอบ... ขอบคุณที่แคร์กัน ถึงขั้นซื้อชานมไข่มุกให้” เขานั่งนิ่งทันที ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ ตามมา

“ไม่เป็นไร ฉันก็อยากรักษา... กำลังใจไว้เหมือนกัน...”

หืม... กำลังใจ?

ฉันหันไปมองเขาทันที แต่เขากลับหันไปทางอื่น ไม่ยอมไม่สบตาฉัน

“ยังไง คืออะไรเหรอ?” จนฉันพยายามถามอีกครั้ง มันกำกวมจนฉันไม่เข้าใจ

“ช่างเถอะ เลิกถาม ฉันไม่ชอบอธิบาย และพูดอะไรซ้ำ ๆ” และเขาก็รีบลุกขึ้น ก้าวยาว ๆ เดินนำฉัน ออกมาจากสวนสาธารณะเลย

อะไรก็ไม่รู้! กู งง

และเราก็ขับรถไปต่อที่โรงแรม... ไม่ใช่แบบนั้น! คือเราขึ้นไปดินเนอร์กันต่างหาก!

เราดินเนอร์กันที่ภัตตาคารดาดฟ้า กระจกวิวพาโนราม่าที่หมุนช้า ๆ จนเห็นรอบ ๆ เมืองกรุงเทพ...

มาถึงเขาก็จัดการสั่งอาหาร เราสั่งอาหารไทยกัน เพราะเขาเบื่ออาหารฝรั่ง พวกชีส เนย ขนมปัง อะไรที่เลี่ยน ๆ เออ... ก็ดีเหมือนกัน ฉันเองก็ไม่ชอบ

อยากบอกว่า... บรรยากาศในร้านดีมาก แสงเทียนสลัว ๆ สีส้มอ่อน มันทำวิวข้างนอกเด่นและสวยขึ้น ยิ่งกับไวน์ราคาแพงที่ถูกรินให้เมื่อกี้ พอฉันจิบมัน มันก็ยิ่งฟิน เข้ากับบรรยากาศไปอีก

“เมื่อกี้นายสั่งกุ้งซอสมะขามอีกแล้ว ชอบเหรอ?” เขาวางแก้วไวน์ลง แล้วหันมา พยักหน้าตอบฉัน

“อืม เธอชอบอะไร? สั่งสิ ครัวที่นี่นานาชาติ” ฉันไม่รู้จะสั่งอะไร กินได้ทุกอย่าง อยากตามใจเขา

“ตามใจนายเถอะ ยังไงก็ได้ ปกติวันหยุดแบบนี้... นายไปไหน? หรือมานั่งกินกุ้งซอสมะขามที่นี่”

“ฉันทำงานทุกวัน ไม่มีวันหยุด... ถ้าฉันไม่มีเวลา... เธอโอเคไหม? “ถามฉันเสร็จเขาก็หันไปมองวิวข้างนอก จนฉันนั่งเงียบสักพัก คือฉันมีสิทธิ์ไม่โอเคด้วยเหรอ?

“เอ่อ ฉัน... ยังไงก็ได้ ฉันคนง่าย ๆ นายก็รู้” ฉันพูดติดตลก จนเขาหันมาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ

“ตรงนี้?” จนเขาตกใจมาก รีบจับแขนฉันออก แต่ฉันส่ายหน้ารัว ไม่ได้! ฉันเหมือนติดมันแล้ว ให้ตาย! ตรงนี้ ตอนนี้ล่ะ!

จะด่าว่าใจง่าย... ก็คงไม่เท่าใจร่าน เมื่อมือฉันสองข้าง มันลงไปถอดเข็มขัดเขา ก่อนจะดึงกางเกงสแล็กนั้นลงเบา ๆ แล้วเอาแก่นกายเขาออกมา...

“คนจะเห็น!” เขาทำท่าจะเก็บมันเหมือนเดิม แต่ฉันรีบตีมือห้าม ก่อนที่จะเอามือนั้นไปจับมัน แล้วลุกขึ้นใช้มืออีกข้าง ดึงแพนตี้ตัวเองลง

ฉันค่อย ๆ นั่งลงอีกครั้ง... กับมือที่จับแก่นกายเขา ดันมันเข้ามา

อื้อ! เจ็บ...

“เจ็บ...” ฉันกอดคอเขาแน่น ได้ยินแต่เสียงถอนหายใจเขาตามมา จนมือหนา... เริ่มเขี่ยตุ่มกระสันฉันช้า ๆ แล้วกดบั้นท้ายฉันขึ้นลง...

‘ปึก ปึก ปึก~’ อื้ม! เสียว…

บั้นท้ายถูกบีบ และดันขึ้นลงบนรถหรู ก่อนที่เขาจะหันไปกดเลื่อนเบาะถอยกรู ปล่อยให้ฉันร่อนเอวบาง ๆ ทรมาน… ด้วยตัวเอง

“อ๊าส์~ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” ฉันหลับตาปี๋ ร่อนเอวถี่ ๆ อย่างเร่งรีบ จนเขาเอื้อมมือขึ้นมาคลึงเค้นบีบ กระตุ้นให้ทรวงอกทั้งสอง มันสาดความเสียวซ่านตอบสนอง ให้ฉันถึงฝั่ง

ฉันกัดฟันเกร็งสั่นไปทั้งตัว เมื่อเอวหนาช่วยกระแทกกระทั้นขึ้นมาจากข้างล่าง จนมันสอดเข้าประสานแนบชิด ทำฉันจิกเข้าที่เบาะรถหรู แล้วกระตุก ‘ตุบ ๆ’ ถึงฝั่ง… ไปพร้อมเขา

“อ๊ะ! อ่าส์…” ฉันนั่งแช่หายใจหอบ ก่อนจะรีบลุกออกมานั่งที่เดิม ตามด้วยน้ำรักสีขาว ๆ ที่ไหลตามออกมาเต็มหว่างขา

พอจัดการตัวเองเสร็จ ฉันก็นั่งเงียบ… รู้สึกอายนิดหน่อย แต่ตอนนั้นอารมณ์มันไปไวมาก

“เข้าบ้านได้แล้ว” จนเขาขยับรถไปใกล้ ๆ บ้านฉัน แล้วปลดล็อคให้ฉันลง

“อือ ขับรถดี ๆ ไปละ” ฉันหันไปหิ้วถุงของแบรนด์เนมทั้งหมด แล้วรีบเปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะตรงดิ่งเข้ามาในบ้าน แล้วแง้มม่านแอบดูเขา...

จนรถเขาขับออกไป...

“ลูกไปนอนที่คอนโดมาเหรอ พ่อโทรหาไม่รับเลย แล้วซื้ออะไรมาเยอะแยะ” ฉันรีบหันกลับมาทันที เมื่อได้ยินเสียงพ่อดังมาจากข้างหลัง

“อ๋อค่ะ งานเยอะค่ะพ่อ หนูหิวข้าวจัง มีอะไรกินไหมคะ” ฉันรีบชวนพ่อคุยเรื่องอื่นทันที จนพ่อเดินนำไปในครัวและสั่งแม่บ้านทำอาหารให้

“คุณไออุ่นอยากทานอะไรคะ” ฉันกินมาแล้ว!

“เอ่อ อยากกินบะหมี่ พ่อคะ... ยืมรถหน่อยค่ะ หนูไปซื้อบะหมี่ดีกว่า” ฉันวิ่งไปคว้ากุญแจรถเบนซ์พ่อ จนแม่บ้านวิ่งตามออกมาติด ๆ

“ให้ส้มไปซื้อให้ไหมคะ” บ้าจริง! ฉันรีบยกมือไล่แม่บ้านทันที ก่อนจะรีบขับรถพ่อออกมา หาร้านขายยาหน้าปากซอย เพื่อซื้อยาคุม!

ค่ะ! พอมาถึงร้านยา ฉันก็ลืมไปว่า ฉันไม่มีตังค์!

กูจะบ้า! ฉันจึงก้มหาเศษเหรียญในรถพ่อทันที เอามานั่งนับจนมันครบ แล้ววิ่งลงไปซื้อยามากิน ตอนจ่ายตังค์ก็แอบอายนิด ๆ ใส่แบรนด์เนมทั้งตัว แต่กูไปยืนนับเหรียญบาทจ่ายเขา!

จนฉันกลับมาขึ้นรถ แล้วหันไปเห็นรถออดี้คันนึง... เลี้ยวเข้าไปในซอยบ้านฉัน คุ้น ๆ คุ้น ๆ

เฮ้ย รถน้ำปั่น! ความแตกแน่ ถ้ามันเจอพ่อฉัน!