พลาด2 นิยาย บท 50

จนแล้วจนเล่า จนฉันตั้งสติได้ รีบหุบยิ้ม แล้วกลับมานั่งตามเดิม เอ่อ… แต่ไม่กล้ามองเขาหรอกนะ ฉันหันออกไปนอกหน้าต่าง หันไปแอบยิ้มคนเดียว!

“ไปไหนต่อ? ปกติคนเดทกัน เขาไปไหน” จนเขาถามขึ้นมาเรียบ ๆ เออว่ะ… ไปไหนต่อดีเนี่ย!

“กินข้าว ดูหนัง นั่งเล่นมั้ง แต่ไม่รู้ไปที่ไหนดี” ฉันตอบไปเท่าที่รู้ ทำเขาเอามือกุมขมับแล้วบ่นทันที

“ทำไมยากแบบนี้วะ” บ่นเสร็จก็จอดรถริมถนน... ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์อะไรบางอย่าง แล้วยื่นให้ฉันดู

“ทะเล?” ฉันอ่านที่เขาหาไว้ก็รีบถามทวน เออ… เอาจริงเหรอเนี่ย!

จนพยักหน้าเบา ๆ แล้วตอบมาว่า…

“วันอื่นไง วันนี้ไปดินเนอร์… เธอโทรจองโต๊ะโรงแรม Princess Sky สิ” พอสั่งฉันเสร็จ เขาก็ขับรถต่อ คงจะเคยชินกับการสั่งเลขาสินะ โอเค… เป็นเลขาให้ชั่วคราวก็ได้”

พอฉันโทรจองโต๊ะดินเนอร์สุดหรูให้เขาเรียบร้อย เราก็มาเดินเล่นฆ่าเวลากันที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ และหน้าสวนสาธารณะที่นี่ ก็มีรถขายไอติมกะทิพอดี ฉันเห็นแล้วทนไม่ไหว หิวจนรีบขอเงิน เขาไปซื้อใส่โคนมาสองอัน

ซื้อเสร็จก็วิ่งกลับมา ยื่นให้เขาอันนึง... จนเขามองหน้าฉัน… สลับกับไอติมที่ยื่นให้งง ๆ

“ฉันไม่กิน” อ้าว! อะไรวะ

“ซื้อมาแล้ว อร่อยนะ” ฉันกินโชว์ และยื่นไอติมไปใกล้ ๆ เขาอีก จนเขาถอนหายใจใส่ แล้วรับมันไปอย่างรำคาญ

“ฉันไม่เคยกินไอติมแบบนี้” ทำไมต้องมองไอติมกูเหมือนเชื้อโรคด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจ

ฉันเห็นแล้วหงุดหงิดจับมือเขา แล้วดึงไอติมมากินแทน

“แบบนี้ไง จะละลายแล้ว ลองกินดู” แล้วเขาก็ยอมกินมัน ก่อนจะหันมาพยักหน้าให้ฉัน ยืนยันว่าอร่อย

และเราก็เดินเล่นรอบสระน้ำ กินไอติมไปคุยกันไป คนก็วิ่งกันใหญ่ เวลาเราเดินข้าง ๆ กันก็มักจะมีคนเข้ามาแทรกกลาง… ขอทางทุกที จนคนข้าง ๆ ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก เขารำคาญ แล้วดึงมือฉันไปจับไว้แน่น

เขากุมมือฉัน… เราประสานมือกันเหมือนคู่รักคู่อื่น… ที่เดินกระหนุงกระหนิงกันแถว ๆ นี้ บ้าจริง! มันทำฉันใจสั่นรัว สั่นจนต้องเดินก้มหน้า… แล้วแอบอมยิ้มอยู่คนเดียว

ไม่ไหวแล้ว! ฉันต้องรีบหาอะไรคุยกับเขา เพื่อแก้อาการนี้ของตัวเอง!

“เอ่อ… นายเคยเดินเล่น ที่สวนสาธารณะแบบนี้ไหม” เขามองไปรอบ ๆ ทันที

“ไม่มีเวลามาแบบนี้ เข้าแต่ฟิตเนส… เธอคงมาบ่อยสินะ” เขาถามแต่ไม่มองหน้าฉัน… มองไปทางอื่นตลอด

“สมัยก่อนก็บ่อย แต่ทำงานแล้ว… ไม่มีเวลาเหมือนกัน”

“เข้าฟิตเนสแทน?”

“เข้าผับ” แล้วเขาก็หันกลับมาส่ายหน้า เอือมระอาฉันสุด ๆ จนเราเดินมานั่งที่เก้าอี้ มองไปที่สระน้ำ ที่ตอนนี้… พระอาทิตย์กำลังตกดิน และสาดแสงสีส้ม ๆ ลงมาเป็นประกายระยิบระยับบนผิวน้ำ

“บรรยากาศดี... โรงแรมเราน่าจะมีสวนสาธารณะแบบนี้ข้าง ๆ” อย่าบอกนะ จะชวนกูคุยเรื่องงาน

“อืม… เปลืองที่ เอาไปทำอย่างอื่นดีกว่า แล้วนายชอบกินอะไรเหรอ… ขึ้นไปจะได้สั่งเลย” ฉันพยายามถามอย่างอื่นแทน

“เปลืองตรงไหน ที่กรุงเทพแออัด มีสวนสาธารณะแบบนี้กลางเมืองก็เด่นดี แขกในโรงแรมจะได้ไม่อุดอู้อยู่แต่ฟิตเนส... และห้องนอน” เอ่อ… คือไม่ได้ยิน? หรือไม่ได้ใส่ใจที่ฉันถามวะ?

ฉันเริ่มหงุดหงิด นอยด์... รีบดึงมือตัวเองออกจากมือเขา

“ไม่คุยเรื่องงาน เวลาเดท…” แล้วบ่นพึมพำใส่ จนเขาขยับมาใกล้ ๆ แล้วจับหัวฉันโยกไป โยกมา

“ห้ามงอน แถวนี้ไม่มีชานมไข่มุก” ชานมไข่มุก?

ฉันว่าแล้วเชียว! ชานมไข่มุกวันนั้น มันคือของเขา!

“ทำไมต้องชานมไข่มุก? ที่ให้เลขาเอามาให้ฉันวันนั้น... นายเป็นคนซื้อให้เหรอ?” เขาพยักหน้าเบา ๆ

“อืม”

“ทำไมซื้อให้อ่ะ” ฉันขมวดคิ้วสงสัย อยากรู้ว่าอะไรดลใจเขา ให้ซื้อชานมไข่มุกให้ฉัน

“วันนั้นฉันว่าเธอเรื่องงาน เห็นเธอเซ็ง ๆ แล้วบังเอิญเลื่อนเฟซบุ๊กเจอโพสนึงพอดี มันบอกว่า ‘ชานมไข่มุกเยียวยาทุกสิ่งของผู้หญิง’ มันไม่ใช่เหรอ? เธอไม่ชอบกิน?”

มาจากตำราเฟซบุ๊กนี่เอง กูล่ะเชื่อเขาเลย!

“ก็ชอบ... ขอบคุณที่แคร์กัน ถึงขั้นซื้อชานมไข่มุกให้” เขานั่งนิ่งทันที ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ ตามมา

“ไม่เป็นไร ฉันก็อยากรักษา... กำลังใจไว้เหมือนกัน...”

หืม... กำลังใจ?

ฉันหันไปมองเขาทันที แต่เขากลับหันไปทางอื่น ไม่ยอมไม่สบตาฉัน

“ยังไง คืออะไรเหรอ?” จนฉันพยายามถามอีกครั้ง มันกำกวมจนฉันไม่เข้าใจ

“ช่างเถอะ เลิกถาม ฉันไม่ชอบอธิบาย และพูดอะไรซ้ำ ๆ” และเขาก็รีบลุกขึ้น ก้าวยาว ๆ เดินนำฉัน ออกมาจากสวนสาธารณะเลย

อะไรก็ไม่รู้! กู งง

และเราก็ขับรถไปต่อที่โรงแรม... ไม่ใช่แบบนั้น! คือเราขึ้นไปดินเนอร์กันต่างหาก!

เราดินเนอร์กันที่ภัตตาคารดาดฟ้า กระจกวิวพาโนราม่าที่หมุนช้า ๆ จนเห็นรอบ ๆ เมืองกรุงเทพ...

มาถึงเขาก็จัดการสั่งอาหาร เราสั่งอาหารไทยกัน เพราะเขาเบื่ออาหารฝรั่ง พวกชีส เนย ขนมปัง อะไรที่เลี่ยน ๆ เออ... ก็ดีเหมือนกัน ฉันเองก็ไม่ชอบ

อยากบอกว่า... บรรยากาศในร้านดีมาก แสงเทียนสลัว ๆ สีส้มอ่อน มันทำวิวข้างนอกเด่นและสวยขึ้น ยิ่งกับไวน์ราคาแพงที่ถูกรินให้เมื่อกี้ พอฉันจิบมัน มันก็ยิ่งฟิน เข้ากับบรรยากาศไปอีก

“เมื่อกี้นายสั่งกุ้งซอสมะขามอีกแล้ว ชอบเหรอ?” เขาวางแก้วไวน์ลง แล้วหันมา พยักหน้าตอบฉัน

“อืม เธอชอบอะไร? สั่งสิ ครัวที่นี่นานาชาติ” ฉันไม่รู้จะสั่งอะไร กินได้ทุกอย่าง อยากตามใจเขา

“ตามใจนายเถอะ ยังไงก็ได้ ปกติวันหยุดแบบนี้... นายไปไหน? หรือมานั่งกินกุ้งซอสมะขามที่นี่”

“ฉันทำงานทุกวัน ไม่มีวันหยุด... ถ้าฉันไม่มีเวลา... เธอโอเคไหม? “ถามฉันเสร็จเขาก็หันไปมองวิวข้างนอก จนฉันนั่งเงียบสักพัก คือฉันมีสิทธิ์ไม่โอเคด้วยเหรอ?

“เอ่อ ฉัน... ยังไงก็ได้ ฉันคนง่าย ๆ นายก็รู้” ฉันพูดติดตลก จนเขาหันมาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ