พลาด2 นิยาย บท 49
สรุปบท ไออุ่น | ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม: พลาด2
สรุปเนื้อหา ไออุ่น | ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม – พลาด2 โดย โนเนจัง
บท ไออุ่น | ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม ของ พลาด2 ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย โนเนจัง อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ทำไมเขาไม่ตื่นวะ!
‘แกร๊ก แกร๊ก’
เฮ้ย! อย่านะ!
‘อ้าว! ล็อค... เวียร์ครับ ไม่สบายรึป่าวลูก แม่กลับมาแล้วนะ เปิดประตูให้หน่อย เอ๊ะ คุณ... ตาเวียร์เป็นอะไรไม่รู้ค่ะ ปกติไม่ล็อคห้องนี่น่า คุณคะ คุณ... คุณเซ็น!’
นอนกับหนูอยู่ไงคะ! โอ้ย! ตื่นสักทีสิวะ ช่วยแก้ปัญหาหน่อย!
“เวียร์! ตื่น ๆ ตื่นได้แล้ว!” ฉันเขย่าแขนเขาแรง ๆ อีกครั้ง... จนเขาค่อย ๆ เปิดตาตื่น
“พอ ฉันเพิ่งได้นอน!” ไม่ใช่แบบนั้น!
“ใช่พอ! เพราะแม่นายกลับมาแล้ว!” เขาตกใจเบิกตากว้าง ก่อนจะรีบลุกขึ้นทันที
“เชี่ย!” เออ… เชี่ย!
“เสื้อฉันอยู่ไหน โอ้ยตาย! นายโยนไปไว้ไหนเวียร์...” ฉันดึงผ้าห่มปิดหน้าอก แล้วรีบขวานหาเสื้อตัวเอง
“อยู่ไหนวะ นี่เธอจะใส่เดรสสีแดงนั่น เจอแม่ฉันเหรอ?” แล้วให้กูทำยังไง! แก้ผ้าแบบนี้เลยไหมล่ะ เครียดโว้ย!
“ไม่รู้ ไม่เจอได้ไหม! ฉันขอไปหลบก่อน ขอหลบตู้เสื้อผ้าได้ไหม! ผ้าห่ม ๆ ขอผ้าห่มคลุมตัวด้วย!” ฉันรีบดึงผ้าห่มพันตัวเอง ก่อนจะวิ่งไปหลบด้วยความเร็วแสง เมื่อได้ยินเสียงกุญแจ กำลังไขเข้ามา!
ตามด้วยเขา… ที่วิ่งตามมาติด ๆ และใส่ผ้าเช็ดตัว วิ่งกลับไปเปิดประตูให้แม่ตัวเอง เฮ้อ… รอด!
“ครับคุณแม่ ๆ”
แอด… (เสียงเปิดประตู)
“อ้าว แม่นึกว่าเวียร์ไม่สบาย ไม่ทำงานเหรอ?” ฉันยืนนิ่งในตู้เสื้อผ้า จนเสียงป้าณีเวียใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
“ไม่ครับ วันนี้อยากพัก...”
“โถ่ลูก เวียร์เหนื่อยไหมครับ... แม่คิดถึงจัง ช่วงนี้ทนหน่อยนะ รอน้องโอเคกว่านี้ก่อน”
“ไม่เหนื่อยครับ คุณแม่เดินทางเหนื่อยไหม ไปพักก่อนไหม?” เขาทำงานสายตัวแทบขาด ยังบอกแม่ตัวเองว่าไม่เหนื่อยอีก
“จ้า งั้นมาหอมทีนึง ๆ แม่ไปงีบก่อนนะ… เวียร์ก็พักเถอะ วันนี้คุณพ่อบอกว่าจะเข้าบริษัทแทน”
“ครับ”
ตามด้วยเสียงปิดประตู... เฮ้อ…
นี่ป้าณีเวียออกไปแล้วใช่ไหม โอ้ย… ฉันจะบ้าตาย... ฉันพยายามแนบหูฟังที่ประตูตู้เสื้อผ้า ก่อนที่หน้าฉันจะคะมำออกมา เมื่อเขาเปิดมันออก!
“ว้าย… อุ๊ปส์!”
จนเขากอดฉันไว้แน่น แล้วรีบเอามือปิดปากฉันทันที
“เบา ๆ” ฉันจึงรีบหันหน้าไปทางอื่น ตายเถอะ ทำไมใจฉัน... มันเต้นแรงขนาดนี้
‘ตึก ๆ ตึก ๆ ตึก ๆ’ หยุด ๆ!
“เอ่อ… ฉันจะออกไปยังไง” เมื่อเราผละออกจากกัน ฉันก็รีบถามขึ้น ก่อนจะหอบเสื้อผ้าตัวเอง เดินเข้ามาในห้องน้ำพร้อมเขา
“เดินออกไป” เออ ตอบง่ายมาก
เมื่อฟังคำตอบที่ชื่นใจ ฉันก็รีบจัดแจงตัวเองทันที… ฉันใส่เดรสสีแดงชุดเดิมนี่ล่ะ เพราะไม่มีตัวอื่นแล้ว ถึงตอนนี้มันจะแอบเหมือน... ก็เถอะ ไม่ ๆ ฉันเหมือนเมียน้อยที่คอยหลบเมียหลวงมากกว่า!
พอฉันออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นเขาแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว และเขาก็กำลังเดินล้วงกระเป๋า เดินไปเดินมาในห้อง... มองนาฬิกาข้อมือสลับกับประตูไม่หยุด
“เอาไงดี ๆ” เมื่อฉันถามขึ้น เขาก็หยุดนิ่ง ก่อนจะหันมามองฉันหัวจรดเท้า แล้วถอนหายใจออกมาแทน
ทำไมวะ?
“อย่าให้ฉันเห็นนะ ว่าเธอใส่ชุดนี้อีก” ตอนใส่เข้าผับมันสวยดีออก เห็นไหม! ไม่ทันไรสั่งกูอีกแล้ว!
“เซ็กซี่ใช่ป่ะ” ฉันหมุนซ้ายหมุนขวา โชว์ทรวดทรงตัวเองให้เขาดู แต่เขากลับหันหน้าไปทางอื่น!
“รอห้างเปิด ไปซื้อชุดใหม่” เวรกรรม ฉันไม่ได้ถืออะไรติดตัวมาเลย กระเป๋าตังค์ มือถือ ไม่รู้ตอนนี้มันอยู่ไหน ก็เมื่อคืน… เขาเล่นลากฉันออกมาเลยนี่น่า!
“ซื้อให้หน่อยนะ ไม่มีเงินสักบาท” หันกลับมามองฉัน แล้วถอนหายใจใส่ทันที
ฉันนั่งรอสักพัก... รอจนเขาเดินออกไปจากห้อง... แล้วเปิดประตูเข้ามา จับมือฉัน ย่องเบา ๆ ออกไป
พอออกมาจากบ้านเขาได้ เขาก็รีบพาฉันไปที่รถลัมโบร์กินีตัวเอง ก่อนจะสตาร์ทรถ แล้วขับเข้าลิฟต์อย่างรวดเร็ว!
“ไปห้างอื่นเหรอ?” เขาพยักหน้าเบา ๆ จนลิฟต์ลงมาถึงข้างล่าง เขาก็รีบขับออกมาจากตึกทันที
“นี่ คุณผู้บริหาร... ยิ้มหน่อยสิ ฉันพามาเดทนะ ไม่ได้พามาฆ่า” เขายกถุงของแบรนด์เนมฉันขึ้นมาทันที
“พามาฆ่าชัด ๆ” แหนะ! ฉันรีบเดินไปควงแขนเขา ก่อนจะยิ้มหวาน ๆ ให้
“แล้วมีอะไร… ที่ทำให้นายหายเหนื่อยได้บ้าง... ฉันทำได้ ฉันจะทำให้” เขาหันมามองฉัน แล้วเผยยิ้มเบา ๆ ที่มุมปาก
“ออกไปจากห้างนี้ ก่อนที่ฉันจะหมดตัว” พูดเสร็จก็เดินนำฉันออกมาเลย ฉันต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามขายาว ๆ ของเขา… จนถึงรถ
ขึ้นรถมาเราก็นั่งเงียบ เงียบจนฉันหันไปมองเขาหลายรอบ เพราะนึกสงสัยจริง ๆ ว่าทำไมเขาไม่ออกรถสักที
จนเขาพูดขึ้นมาว่า…
“หันหลังสิ” ฉันชี้มาที่ตัวเองทันที ฉันเหรอ? เขาจะทำอะไรวะ?
“โง่นะ เร็ว ๆ” เออ ด่าฉันโง่อีกแล้ว! ฉันจึงทำหน้ามุ่ย จำใจหันหลังตามคำสั่งเขา
จนรู้สึกว่า… มีอะไรเย็น ๆ มาโดนคอ เพราะเขา… กำลังใส่สร้อยให้ฉัน!
เมื่อสร้อยเส้นนั้นถูกใส่เรียบร้อย ฉันก็หยิบจี้ที่คอขึ้นมาดูทันที ก่อนจะเผลอยิ้มให้มัน… อย่างไม่เข้าใจตัวเอง…
ตัวเดียวสั้น ๆ แต่ทำไมฉันยิ้ม… ก็ไม่รู้
จนฉันหันไปเห็นเขา… ที่มองฉันอยู่ และยิ้มกว้างออกมาอีกจนตาหยี
“ขอบคุณนะคะ” แล้วเขาก็โอบฉัน… ไปซบไหล่ตัวเองทันที ฉันได้แต่ซบหน้าที่ไหล่เขานิ่ง ๆ จนเขาตอบกลับมาว่า
“ไม่ต้องขอบคุณ... แค่ถามฉันทุกวัน ว่าเหนื่อยไหมก็พอ” ทุกวัน?
“งั้นเริ่มเลยนะ... เหนื่อยไหมคะ” เขาอมยิ้มเบา ๆ แล้วก้มมาจุมพิตที่หน้าผากฉัน
“อื้ม… แค่นี้ก็หายเหนื่อยแล้ว”
กรี๊ด… ฉันหลับตาปี๋ ยิ้มและซบไหล่เขาอยู่แบบนั้น ตอนนี้ฉันรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งแก้ม มันหุบยิ้มไม่ได้เลย ไม่รู้ทำไม! ฉันเหมือนคนบ้า! แค่คำพูด และการกระทำทั่ว ๆ ไป แต่มันกลับทำฉัน… แทบจะละลายตรงนี้!
ฉันเอาหน้าซบไหล่เขาเนิ่นนาน นานจนเขาขับรถออกมาจากห้าง ฉันก็ยังซบอยู่... เพราะฉันหุบยิ้มไม่ได้เลย ให้ตาย! และฉันก็ไม่อยากให้เขาเห็นด้วย ว่าปากฉัน… มันจะฉีกไปถึงหูแล้ว!
“ออกไปสิ จะสิงฉันใช่ไหม?” จนเขาพยายามดันตัวฉันออก เพราะขับรถลำบาก แต่ฉันไม่ไปค่ะ! เวียร์ขา ช่วยด่ากูหน่อยได้ไหม ให้กูหยุดยิ้มหน่อย! ขอร้อง…
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด2