พลาด2 นิยาย บท 82

มือที่จับช้อนนิ่งทันที ก่อนที่ฉันจะมองเขาอึ้ง ๆ สลับกับคนตรงหน้า ที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร!

เอาไงดีวะ ทักดีไหม... ทำไงดี!

อึก... ฉันกลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอ ไคล์หันไปสั่งคนขาย ก่อนที่จะเดินไปนั่งกับเพื่อนเขาที่โต๊ะ แล้วหยิบมือถือขึ้นมา... อย่าบอกนะเว้ย!

‘ตึ้ง~’ กูว่าแล้ว!

KAI: แลนด์แล้วครับ ไงบ้าง… ก๋วยจั๊บญวนกับราเมงวันนั้น อะไรอร่อยกว่ากัน

เชี่ย! จุกเลยกู

ฉันอึดอัดมาก... หางตาก็เห็นไคล์มองฉันเป็นพัก ๆ ทำฉันอยู่ไม่สุขเลย ได้แต่ขยับหลบ และหันไปทางอื่น พยายามไม่สบตาเขา จนไทม์เงยหน้าขึ้นมามอง

“เป็นอะไร… แม่แมวอิ่มแล้วเหรอคะ” และไคล์ก็หันมามองทันที เมื่อได้ยินคำพูดละมุนละม่อมของคนตรงหน้าฉัน

ซวยฉิบ! กูว่าจะนัดไคล์คุยกันดี ๆ ขอเป็นเพื่อนอ้อม ๆ ทำไมต้องมาเจอกันแบบนี้ด้วยวะ มันหักดิบเกินไปไหม กูดูเลวมาก!

“เอ่อ อิ่มแล้วไปจ่ายตังค์เถอะ” ฉันดูดน้ำชาในแก้วหมด แล้วลุกขึ้นทันที แต่เชี่ย!

อยู่ ๆ มันก็เจ็บแปล๊บขึ้นมา ทำฉันก้าวขาเซไปข้าง ๆ จนไคล์และไทม์วิ่งมาพยุงไว้... พร้อมกัน!

บันเทิงฉิบหาย

ไทม์มองหน้าไคล์ทันที แน่นอน! เขาจำได้! เพราะเขาเคยเห็นไคล์มาส่งฉันที่โรงพยาบาล ส่วนไคล์... ฉันไม่รู้ว่าจำไทม์ได้ไหม ตอนนี้เขาได้แต่มองหน้าฉัน แล้วถามด้วยความเป็นห่วง

“เป็นอะไรไหม” ฉันรีบทรงตัวทันที ก่อนที่จะพยายามแกะมือทุกคนออก

“ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ” ไทม์มองไคล์นิ่ง ๆ สลับกับฉัน ก่อนที่จะหันไปวางเงินแบงก์พันบนโต๊ะ แล้วจับมือฉันแน่น

จนไคล์มองมาที่มือเรา

“ไคล์คือ...” ฉันพยายามอธิบาย แต่คิดไม่ออกว่าจะพูดยังไง

“ค่อยคุยได้ไหม... ไคล์เหนื่อย” เขาฝืนยิ้มให้ฉัน... แล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง ไม่หันมองฉันอีกเลย จนไทม์ค่อย ๆ ประคองฉันออกมาจากร้าน และขับรถไปส่งฉันที่โรงพยาบาลปกติ

ระหว่างทาง ไทม์ไม่ถามฉันสักคำ ขับรถนิ่ง ๆ มีบ้างที่จับมือฉันไปหอม หอมเสร็จก็ไม่พูดอะไรเลย เงียบ เงียบ และก็เงียบ

จนเรามาถึงโรงพยาบาล

“ไทม์กลับก่อนนะคะ รันรันไม่มีคนอยู่ด้วย” บอกฉันเสร็จก็หอมแก้มฉันฟอดใหญ่ ฉันจึงโน้มไปหอมเขากลับ

‘ฟอด~’

ฉันอยากขอบคุณที่เขาไม่ถามอะไรจุกจิก ทำฉันอึดอัดมากไปกว่านี้.

จนฉันหันไปเปิดประตูรถ แล้วเขาก็จับมือฉันไว้

“แม่แมวขา ไทม์มีแม่แมวคนเดียวนะคะ”

พอฉันหันกลับไปมอง... ก็เห็นเขากำลังยิ้มให้ แต่สายตา... กลับไม่ใช่ ดูเขาไม่ได้รู้สึกเหมือนที่ปากยิ้มเลย

“อื้ม ขอบคุณที่มาส่งนะ” ฉันจึงรีบลงจากรถทันที เพราะคำพูดเขาทุกคำ มันแฝงอะไรให้ฉันคิด เขาไม่ถาม ไม่สั่ง ไม่ห้าม แต่เขาย้ำว่าเขามีฉันแค่คนเดียว แล้วฉันล่ะ มีเขาคนเดียวรึป่าว?

เฮ้อ! ฉันถอนหายใจยาวมาก เดินเข้าโรงพยาบาลไปคิดไป เจ็บไหมก็เจ็บอยู่ แต่เดินไปเดินมามันก็ชินไปเองซะงั้น

ฉันยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเพื่อนในกลุ่มเลย... สุดท้ายฉันก็ชิงมีผัวก่อนปลายฟ้า แอบสงสารมันเหมือนกันนะ ถ้ามันโสดคนเดียวในกลุ่มแบบนี้ ใครจะหาผัวให้ได้? ฉันเองก็ได้มาแบบแปลก ๆ ไออุ่นก็ได้มาแบบงง ๆ ส่วนไอ้ซินน์ไม่ต้องพูดถึงมันหรอก… แรดกว่าใคร จำความได้ก็มีผัวแล้ว!

เอาไว้ว่าง ๆ ค่อยบอกแล้วกัน วันนี้การรักษาหมาแมวของฉันผ่านไปด้วยดี น้อง ๆ ไม่ดื้อ ไม่งับมือฉันเท่าไหร่ แต่แอบเศร้าใจกับบางเคส… เคสหมาจร แมวจร ที่ชาวบ้านเก็บมาให้รักษา แล้วไม่มีเงินจ่ายโรงพยาบาล

เฮ้อ… เมื่อไหร่คลีนิคฉันจะเสร็จ ฉันจะรักษาหมาแมวจรจัดพวกนี้ฟรี ๆ เลย!

“คุณหมอ ไม่รู้ว่าแมวใคร ป้าเห็นมันโดนรถชนริมถนน สภาพมอมแมม ถ้าทิ้งไว้คงทรมานน่าดู… ป้าหาเช้ากินค่ำ ไม่มีเงินจ่าย คุณหมอรักษาแค่เบื้องต้นได้ไหมคะ มันเจ็บมาก ป้าสงสาร...”