พลาด2 นิยาย บท 88

“ปลายฟ้า… เขาเป็นอะไร ฮือ ๆ”

“...” เงียบ ทุกคนเงียบมาก มีแต่ทิชา… ที่หันมามองฉันทั้งน้ำตา

จนมือนึงเข้ามาสวมกอดฉันจากด้านหลัง

“ร้องทำไมคะ” ไทม์!

ฉันหันควับไปมองเขาทันที ตอนนี้หน้าเขาซีดมาก... ซีดเหมือนคนตาย แต่แววตาเจ้าเล่ห์นั้น ยังมองฉันเป็นประกายเหมือนเดิม

“ไทม์… นายเป็นอะไรฮือ ๆ ทำไมไม่มีใครพูดเลย อย่าบอกนะว่านายเป็น... เอดส์อ่ะ!” ฉันถามสิ่งที่ตัวเองกลัวที่สุดออกไป จนทุกคนหันมองหน้ากันทันที

“…” ให้ตาย… เหมือนจะเป็นลม ไม่จริงใช่ไหม? ทำไมมองหน้ากันแบบนั้น!

“ฮือ ๆ อิไทม์ นายมีลูกไม่ได้นะ ถ้านายเป็นเอดส์อ่ะ แล้วนี่… ฉันติดแล้วใช่ไหม จะลงอ่างจะกินใคร ทำไมไม่ใส่ถุงยาง ไอ้โง่! ฮือ ๆ ถ้าฉันท้องขึ้นมาลูกฉันไม่ติดไปด้วยเหรอ ฉันฆ่านายแน่… ถ้าเอาโรคมาใส่ฉันกับลูกอ่ะ ทำไมไม่เซฟตัวเองบ้าง ฮือ ๆ”

อยู่ ๆ เขากอดฉันแน่น แล้วก้มมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ ไม่เกรงใจสายตาใครในห้องเลย

“ใจเย็น ๆ ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ... อาหารเป็นพิษเมื่อคืน” ห้ะ! แล้วที่กูพูดไปทั้งหมดคือ!

ฉันหันไปมองทิชาที่ร้องไห้อยู่ทันที...

“ฮือ ๆ ก็ทิชาตกใจนิคะ พี่ไทม์ไม่เคยเข้าโรงพยาบาลเลย” เวรกรรม ทำไมคนที่โทรหากูต้องเป็นทิชาด้วยวะ ทำจิตตกไปหมด!

“แม่แมวไม่ต้องร้องแล้วค่ะ วันนี้ก็กลับได้แล้ว…” ฉันรีบปาดน้ำตาออกจากแก้มทันที

“แค่อาหารเป็นพิษ… ทำไมไม่ตอบไลน์”

“ไทม์ลืมมือถือไว้ที่ห้อง มาโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คิดถึงจัง… ขอโทษที่งอนนะคะ”

ขอโทษที่งอน?

ขอโทษที่งอนไม่พอ เขายังกอดฉันแน่นมาก แถมยังหอมซ้ายขวาไม่หยุด เอ่อ… พ่อแม่นี่ไม่อายแล้วใช่ไหม!

“งั้นพ่อกลับก่อน อยู่ไปก็ไม่มีความหมาย” และลุงทีก็เดินมาตบไหล่ลูกชายตัวเองเบา ๆ แล้วเปิดประตูออกไป

“ป่ะ ทิชา ปลายฟ้าปล่อยให้คู่หมั้นเขาสวีทกัน เอ้อ… ไทม์ แมวลูกอยู่ที่โรงแรมนะ แม่ให้คนแง้มประตูห้องน้ำ และเปิดแอร์ให้เรียบร้อย ไม่ต้องเป็นห่วง”

“ครับ ขอบคุณครับ…” แล้วทุกคนก็ออกไปกันหมด… เหลือแค่ฉัน พอเขาหันกลับมาเห็น เขาก็ฟัดฉันต่อทันที ทั้งหอมทั้งไซร้คอ

นี่มันโรงพยาบาลนะเว้ย!

“คืนนี้ขอแก้ตัวนะ...”

“แก้ตัวอะไร พรุ่งนี้หมั้น อีกอย่าง… นายอาหารเป็นพิษนะ จะเอาแรงที่ไหนทำ”

“เหลือเฟือ...” พูดจบก็โน้มมาจูบฉันทันที ก่อนที่จะดึงสายน้ำเกลือออกจากแขนตัวเอง แล้วอุ้มฉันขึ้นไปนอนบนเตียง

โอ้ย! บัดสี โรงพยาบาลของที่บ้านก็จริง แต่ทำแบบนี้ไม่ได้!

“ไทม์ ไม่เอา...” ฉันเริ่มเหมือนคนป่วย ที่นอนหายใจรวยริน เมื่อเขาเริ่มซุกหน้าซีด ๆ เข้ามาตรงร่องอก แล้วบีบเค้นมันทั้งสองข้าง… ซ้ายขวา

“หื้ม หอมจัง”

“อื้ม~ ไทม์… กลับคอนโดก่อน อย่าเพิ่ง...” เขาหยุดชะงัก แล้วเงยหน้ามองฉันทันที ก่อนที่จะดึงมือฉันให้ลุกขึ้นจากเตียง

“งั้นกลับกันค่ะ...” คนป่วยเมื่อกี้หายไปไหนไม่รู้ มีแต่คนหื่น ที่กำลังดึงมือฉัน ออกมาขึ้นแท็กซี่ข้างนอก

“เดี๋ยว ๆ ไปชุดนี้เหรอ แล้วเงินไม่จ่ายรึไง? ไม่ให้รักษาฟรีนะ” เขาบีบจมูกฉันทันที เมื่อเราขึ้นมานั่งบนแท็กซี่

“พ่อแม่จัดการแล้ว ไม่รักษาฟรีหรอก... ไว้เป็นลูกเขยเต็มตัวก่อนค่ะ” เขายิ้มจนตาหยี แล้วจับผมฉันขึ้นทัดหู บ้าจริง… โมเม้นมุ้งมิ้งก็ลอยมา ก่อนที่ฉันจะแก้มแดงเป็นลูกตำลึงให้เขาเห็น ก็รีบหันมองนอกหน้าต่างทันที

จนเรามาถึงคอนโด...

พอถึงหน้าห้อง เขาก็แตะคีย์การ์ดเปิดประตูให้ ก่อนที่เขาจะโอบไหล่ฉัน เดินเข้าไปถึงห้องนอน แล้วเปิดประตูออกช้า ๆ

แสงสีส้มของดวงอาทิตย์ ที่สาดเข้าทะลุกระจก... มันกระทบกับรูปฉันที่ติดเต็มผนัง

ก่อนที่ฉันจะสะดุดกับของที่พื้น ที่มีกระดาษ กับรูปฉันทุกรูป… รูปฉันเผลอ รูปฉันยิ้ม รูปฉันร้องไห้ตอนเด็ก ๆ และรูปรันรันที่นอนบนตักเขา