พลาด2 นิยาย บท 94

กลับมาถึงตึก ZER เราก็อาบน้ำนอนกันเลย บ้านช่องฉันไม่กลับแล้ว ถ้าไม่นอนคอนโด ก็นอนที่เพนท์เฮ้าส์แฟนนี่ล่ะ อีกแค่สี่วันก็แต่งแล้ว ช่างหัวมันเถอะ เรื่องความเหมาะสมอ่ะ

ตื่นเช้ามาฉันก็ลงไปทำงานพร้อมเขา เราเดินจับมือกันไม่แคร์สายตาใคร กินข้าว เลิกงาน คือตัวติดกันแทบจะ 24 ชม.

ตอนนี้ก็ด้วย อยู่ ๆ ตาเวียร์เขาก็สั่งคน เข้ามายกโต๊ะทำงานฉันไปห้องตัวเอง!

“ไม่ต้องยกไปหรอกค่ะ อยู่นี่ก็ดีแล้ว” พนักงานก้มหน้าลงทันที ไม่กล้าสบตาฉัน

“คุณเวียร์สั่งมาครับ ผมขัดไม่ได้จริง ๆ” ฉันถอนหายใจเซ็ง ๆ แล้วเปิดประตูเดินไปห้องเขา

เพราะเราต้องคุยกันแล้วล่ะ! ตัวติดกันเป็นตังเมแบบนี้ ฉันอึดอัด!

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“เชิญ”

พอฉันเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นเขานั่งทำงานอยู่

“มีอะไร” จ้า… ขนาดฉันมีลูกในท้อง เขายังนิ่งใส่เหมือนเดิม

“มันเกินไปไหม ที่นายให้คนย้ายโต๊ะทำงานฉัน มาห้องนี้อ่ะ ทำงานไปจับผิดฉันไป นายกำลังทำให้ฉันอึดอัดนะ”

เขาวางปากกาลงโต๊ะทันที ก่อนที่จะลุกขึ้น แล้วเดินล้วงกระเป๋ามาหาฉัน

“ไม่ดีเหรอ… จะได้ตรวจงานง่าย” เขาพูดจบก็มองมาที่ท้องฉัน

“เวียร์… ฉันเดินมาได้ อย่าให้หงุดหงิดได้ไหม นายจริงจังกับงานไป ฉันท้องอยู่นะ ให้ฉันทำงานอย่างสบายใจเถอะ”

เขาถอนหายใจ แล้วจับมือฉันขึ้นมา

“ฉันไม่ได้จริงจังกับงาน... แต่ฉันจริงจังกับเธอ” ฉันก้มมองมือเขาที่ตอนนี้ กำลังโอบเอวฉันเข้าไปหา

ก่อนที่เขาจะก้มลงมาจ้องตา

“เธอจะว่าฉันเห็นแก่ตัวก็ได้นะ ฉันทำงานเครียด ๆ ฉันเลยอยากเห็นหน้าเธอตลอดเวลา”

ฉันชี้มาที่ตัวเองทันที ก่อนที่เขาจะดึงฉันเข้าไปกอดไว้

“ปกติเห็นไล่กันตลอดเลย วันนี้มาแปลกนะ” เขาไม่ตอบ... แต่ถอนกอดออกมา จนฉันเห็นหน้าขาว ๆ นั้นแดงระเรื่อ

อุ้ย… นางเขิน!

“มาอยู่ด้วยกัน... คิดถึงตัวเล็กกับ... แม่” ฉันอมยิ้มแล้วเขย่งขึ้นไปหอมแก้มเขาทันที ฉันดีใจที่ได้ยินอะไรแบบนี้จากปากเขา

เพราะคนตรงหน้าเหมือนยังไม่ชิน ที่จะพูดอะไรหวาน ๆ กับชาวบ้านเขา

จนพนักงานยกโต๊ะและเอกสารในห้องฉันมาที่นี่ แล้ววางไว้ข้าง ๆ โต๊ะเขา พอทุกอย่างถูกจัดเรียบร้อย เขาก็ยกนาฬิกาข้อมือดูทันที

“งานเธอเสร็จรึยัง ไปโรงพยาบาลไหม” ไปโรงพยาบาล? นี่เขาทำใจได้แล้วเหรอ ก่อนหน้านี้เขาบอกให้รอสักพัก เขากลัวเห็นเจ้าตัวเล็ก แล้ววัน ๆ จะไม่ทำอะไร คิดถึงแต่ลูก

“ทำใจได้แล้วเหรอ” เขาเดินมาลูบท้องฉันที

“อืม เคลียร์งานสำคัญเสร็จแล้ว ต่อไปจะให้เวลาลูกเมียเต็มที่” น่ารัก!

ฉันหยิกแก้มขาว ๆ เขาทันที แต่ดูหน้าเขาสิยังนิ่งอยู่เลย อินกับกูหน่อยก็ไม่ได้!

“คุณพ่อไม่ยิ้มเลย ว่าแต่… โทรนัดโรงพยาบาลยัง”

เขาพยักหน้าแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถ

“โทรนัดแล้ว… ห้ามเช็คอิน เดี๋ยวพ่อแม่รู้” แล้วเขาก็จับมือฉันไปที่ลิฟต์ ขึ้นไปที่ลานจอดรถเพนท์เฮ้าส์ตัวเอง วันนี้ไม่ไปรถสปอร์ตไฮโซอะไรนั่นแล้ว เขาขึ้นไปสตาร์ทรถอีกคันที่น่าจะนั่งสบายกว่าแทน

“ทำไมวันนี้เปลี่ยนรถ?”

เขาขับรถไปที่ ลิฟต์แล้วหันมามองฉันแว๊บนึง ก่อนที่ลิฟต์จะลงไปเรื่อย ๆ และโน้มตัวมาดึงเข็มขัดรัดให้

“รถคันนั้นโช๊คแข็งคันนี้เหมาะกับคนท้องอ่อน ๆ อย่าซนนะ เดินระวัง” ไอ้คำท้าย ๆ นี่เสียงแข็งใส่กูจัง นี่เมียนะ!

“รู้แล้วน่า” ฉันทำหน้ามุ่ยใส่ จนเขาเอื้อมมือมาลูบท้องฉันเบา ๆ แล้วขับรถออกจากตึกไป

ฉันชอบเวลาเขาลูบท้อง เพราะฉันเองก็เผลอลูบท้องตัวเองบ่อยเหมือนกัน ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เป็นแม่คน ถ้าพ่อแม่พวกเรารู้คงตกใจช็อกสุด ๆ

ฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าในท้อง เป็นเวียร์น้อย หรือไออุ่นน้อย เอ่อ...ขอให้เป็นเวียร์น้อยเถอะ อย่าเหมือนแม่เลย

สักพักเราก็มาถึงโรงพยาบาล คนข้าง ๆ เดินไปเดินมาไม่หยุด พอนั่งลงเก้าอี้แป๊บเดียว ไม่ถึงนาที! เขาก็ลุกขึ้นอีกแล้ว

“เป็นอะไร พอแล้ว นั่งเถอะ” เขายกนาฬิกาข้อมือดูแล้วมองไปที่ห้องตรวจ

“ฉันไม่ชอบรอ” ใครชอบวะ แต่นี่มันโรงพยาบาล ใครก็รอทั้งนั้น

“นั่งลงได้แล้ว อย่าเอาแต่ใจ นี่ไม่ใช่บริษัทนายนะ” ฉันบ่นเขาทันที จนร่างสูงนั่งลงแล้วถอนหายใจอยู่ข้าง ๆ

“โรงพยาบาลไอ้นาวา ได้นาวิน บริหารเวลาไม่เป็นจริง ๆ” บ่นด้วย!

ฉันไม่สนใจ รอจนพยาบาลเรียกเข้าห้องตรวจ...

เข้ามาถึงคนตื่นเต้นถามหมอคนแรกก็คือเขา ฉันคนอุ้มท้องแท้ ๆ ไม่มีโอกาสอ้าปากถามอะไรเลย!