พลาดรัก นิยาย บท 25

{"พ่อปารเมศเป็นอะไรคะ"}

{"พี่ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ก่อน ท่านขอไว้ไม่ให้บอกเรา"}

{"ท่านเป็นอะไร พี่ก็รีบพูดมาสิ"}

{"ท่านเป็นมะเร็ง เรามาที่โรงพยาบาลได้ไหม"}

{"ได้ค่ะ โรงพยาบาลอะไร"} หญิงสาวหันมองไปดูลูกชาย เธอจะทำยังไงดี กว่าจะขับรถเข้ากรุงเทพฯ แล้วลูกเราจะนั่งไปยังไงเขายิ่งซนอยู่

"มีอะไรหรือเปล่า" แค่มองสีหน้าของเธอก็รู้แล้วว่าคงมีเรื่อง

"ฉันต้องได้ไปโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ ฉันฝากตาปลื้มหน่อยสิ" คงมีแค่เขานี่แหละที่ไว้ใจที่สุดแล้วในเวลานี้

"ใครเป็นอะไร"

"พ่อของฉัน"

"มาขึ้นรถ เดี๋ยวผมพาไป"

"ฉันไปเองได้" ขณะที่พูดสายตาเธอมองดูลูกชายที่เขาอุ้มอยู่

"เอาลูกไปด้วย ผมจะดูแลแกให้เอง" นอร์เวย์หมายถึงว่าถ้าไปถึงที่นั่นแล้วเดี๋ยวเขาจะเป็นคนดูแลลูกให้เอง

ปิ่นมุกก็เลยนำของเข้าไปเก็บข้างในก่อน แล้วรีบตามนอร์เวย์มาที่รถ

หญิงสาวกอดลูกไว้ในขณะที่เขาเป็นคนขับ ใช้เวลาขับรถอยู่สองชั่วโมงกว่าก็ได้มาถึง

นอร์เวย์อุ้มปลาบปลื้มเดินตามแม่ของแกขึ้นไป

"มาแล้วเหรอ"

"มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง ทำไมพี่ถึงไม่บอกปิ่น"

"ปิ่นเหรอลูก"

"พ่อ" หญิงสาวตรงเข้าไปกุมมือพ่อผู้มีพระคุณไว้ "ทำไมพ่อถึงไม่บอกเรื่องนี้กับหนู"

"พ่อไม่อยากให้เราไม่สบายใจ"

"แล้วปิ่นจะทำอะไรได้ พ่อเห็นปิ่นเป็นคนนอกใช่ไหม"

"พ่อรักหนูเหมือนลูกแท้ๆ" มือที่เริ่มจะไม่มีแรงแล้วยื่นไปเพื่อลูบศีรษะของลูกสาวที่ท่านเลี้ยงดูมาตั้งแต่แบเบาะ "ถ้าไม่มีพ่อแล้ว หนูต้องดูแลตัวเองให้ดีนะลูก"

"ปิ่นไม่ยอม พ่อทำแบบนี้กับปิ่นได้ยังไง ทีพี่แทนพ่อยังบอกเรื่องนี้ได้"

ปารเมศมองไปดูแทนคุณ ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะบอกให้แทนคุณรู้เรื่องนี้เลย แต่ถ้าความลับนี้มันตายไปกับตัวเอง กลัวว่าจะไม่มีใครดูแลลูกสาวที่ท่านเลี้ยงดูมากับมือ

"ฝากดูแลน้องให้ดีด้วยนะ"

"คุณอามีอะไรจะพูดมากกว่าที่ฝากอยู่นี้ไหมครับ" แทนคุณสัมผัสได้ว่าท่านต้องมีเรื่องอะไรมากกว่านี้แน่

"แทน..อึก" ปราเมศเริ่มจะเหนื่อยมากแล้ว แรงที่จะพูดก็ไม่ค่อยมี

ที่จริงปราเมศรู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็งระยะที่รักษาไม่หายตั้งแต่ก่อนวันที่ไปร่วมงานแต่งในคราวนั้น เขาก็เลยพยายามที่จะให้ทั้งสองคนสนิทกันมากกว่านี้ โดยการฝากให้มาทำงานกับแทนคุณ

"พ่อ พ่ออย่าเป็นอะไรนะคะ ปิ่นยังไม่ได้ตอบแทนพระคุณของพ่อเลย"

"แค่หนูเป็นเด็กดีของพ่อ มันก็คือการตอบแทนแล้วลูก หนูอย่าคิดแบบนั้นอีกนะ" มือที่ไม่มีเรี่ยวแรงยกขึ้นไปอีกครั้งจนปิ่นมุกต้องได้ช่วยจับมือนั้นมาวางที่ศีรษะของตัวเองให้ "หนูต้องอยู่ต่อไปให้ได้ เลี้ยงดูเขาให้ดีนะ" สายตาของคนที่ใกล้จะหมดลมมองไปดูหน้าเด็กน้อย ที่ท่านเป็นห่วงอีกคน