พลาดรัก นิยาย บท 33

"ใช่..ผมรู้จักคุณก่อนที่คุณจะรู้ว่ามีผมอยู่ด้วยซ้ำ" เขาเห็นว่าเธอคงจะแปลกใจทำไมเขาถึงรู้เรื่องนี้ได้

นิ้วเรียวของน้ำอิงสะกิดสามีเบาๆ เพื่อที่จะชวนออกไปจากตรงนี้ก่อน เพราะเวลานี้ต้องปล่อยให้พวกเขาคุยกันเองแล้ว ..แทนคุณก็เลยอุ้มเอาปลาบปลื้มออกไปด้วย เพราะมันเป็นคำสั่งของเมียรักใครจะกล้าหือล่ะ

"ฉันไม่เข้าใจ" ทั้งสองที่มองสบตากัน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ในห้องโถงอันกว้างขวางนั้นมีแค่พวกเขาสองคน

"มันจะเข้าใจยากตรงไหน ก็ผมแอบรักคุณตั้งแต่ตอนนั้นไง"

"คุณจะมารักฉันได้ยังไง" ปิ่นมุกคิดถึงสภาพตัวเองตอนที่เป็นแม่ค้า ผมเผ้าไม่เคยได้หวีหรอก แค่มัดรวบไว้ด้านหลัง แถมต้องได้ใส่ผ้ากันเปื้อนคลุมชุดนักเรียนไว้ตลอด

หวนกลับไปในวันนั้น..วันแรกที่นอร์เวย์เจอกับผู้หญิงในดวงใจ

เธอกำลังเก็บถ้วยชามที่ลูกค้ากินอยู่หน้าร้านเข้าไปไว้ แต่จังหวะนั้นปิ่นมุกทำถ้วยตกแตก เขาซึ่งนั่งอยู่ในรถคันหรูตอนติดไฟแดงหันไปมองพอดี

"มองอะไรเหรอลูก" แม่ที่นั่งมาด้วยก็มองตามสายตาของลูกชาย "ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันต่อไป" เห็นตอนที่เด็กนักเรียนกำลังเก็บกวาดสิ่งที่ทำตกอยู่พื้น เพราะแม่ของเขาชอบสอนทุกอย่างที่เกี่ยวกับชีวิต ถึงแม้ว่าครอบครัวจะมีครบทุกอย่าง แต่ก็ให้เห็นใจสังคมรอบข้างด้วย

พอสัญญาณไฟเขียวรถคันนั้นก็วิ่งออกไป

"ลูกอ่านหนังสือถึงไหนแล้ว อย่าลืมนะว่าปีหน้าเราจะเรียนหมอแล้ว" ผู้เป็นแม่ยังคงพูดกับลูกชาย.. ทีแรกเขายังไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี ก็เลยสัญญากับแม่ไว้ว่าจะเรียนหมอตามที่พ่อกับแม่อยากให้เป็นแล้วกัน

วันต่อมา..

วันนี้รถยังคงมาติดไฟแดงที่เดิม เขาแอบมองเข้าไปดูในร้านนั้น ก็เห็นว่าเธอกำลังมัววุ่นเก็บร้านอยู่ เพราะพายุฝนใกล้จะมาแล้ว สายตาของผู้หญิงที่กำลังเก็บของเหลือบมองขึ้นไปบนท้องฟ้า พอเห็นว่ามีแสงมาแต่ไกลเธอก็รีบหลบเข้าไปในร้านก่อน แล้วค่อยๆ ชะโงกหน้าออกมาดู ก่อนที่จะรีบวิ่งออกมาเก็บของเหมือนเดิม

และวันต่อๆ มา เขาก็ยังคงมองเข้าไป.. จนวันหนึ่งเขาไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว

ปีต่อมาที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ..คณะสถาปัตยกรรม

ชายร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาคนที่ครอบครัวหมายมั่นปั้นมือจะให้เป็นหมอเพื่อสืบทอด แต่ตอนนี้เขาหันมาเรียนเป็นสถาปนิก

"หล่อจัง" เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ หันไปมองด้านหลัง ..จนปิ่นมุกต้องหันตามไปแบบอัตโนมัติ "เธอว่าหล่อไหม" เพื่อนคนนั้นถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนก็มองไปเช่นกัน

"ก็งั้นๆ" พอพูดจบหญิงสาวก็หันกลับมาสนใจบทเรียนที่กำลังอ่านอยู่ก่อนหน้านั้นต่อ

ด้วยความที่ปิ่นมุกเป็นผู้หญิงสวยหน้าตาดีแถมหุ่นของเธอก็ไม่มีที่ติ ก็เลยเป็นที่หมายปองของผู้ชายทั้งรุ่นเดียวกันและรุ่นพี่ แต่ไม่มีใครสามารถคว้าหัวใจของเธอได้ ถ้าใครเข้ามาเกินกว่าคำว่าเพื่อน เธอจะไม่คุยด้วย

"ระวัง" จนถึงปีสุดท้าย มีผู้ชายคนหนึ่งยอมวิ่งเข้ามาช่วยเธอในตอนที่กำลังเดินข้ามถนน

"นาย? นายเป็นอะไรไหม" เรียนด้วยกันมาก็นาน เธอก็รู้แหละว่าเพื่อนในห้องมีใครบ้าง แต่เธอจะเลือกสนิทแต่กับผู้หญิง

"โอ๊ยย..จะเดินใจลอยไปถึงไหน" คนที่ศีรษะกระแทกพื้น ยกมือขึ้นมาลูบดูว่าตอนนี้ศีรษะของตัวเองเป็นยังไง "เลือด??"