พลาดรัก นิยาย บท 34

เขาพูดไปทุกอย่างแล้ว แต่ดูเหมือนเธอยังคงกลัวสิ่งที่ผ่านมาอยู่ ชายหนุ่มก็เลยปล่อยให้เธอได้อยู่กับตัวเองไปก่อน ถ้าเธอเลือกแล้วที่จะไม่มีเขา แล้วเขาจะทำอะไรได้

[รีสอร์ทสระบุรี]

"เมื่อคืนนี้คุณไปนอนไหนมา"

"กรุงเทพฯ"

"คุณกลับบ้านเหรอ"

"เปล่า"

"แอบไปหาสาวมาหรือเปล่าเนี่ย"

"ผมว่าคุณควรมีเมียได้แล้วนะคุณไชยา"

"ไม่เอา..จะเอามาทำไมเมีย ไปไหนก็ลำบาก" ถึงแม้จะไม่เคยมีเมียแต่ก็รู้เพราะหลายคู่ก็เป็นแบบนั้น

"คุณจะได้เลิกยุ่งกับผมสักทีไง" นอร์เวย์เดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียง ที่เขาไม่มีใครไม่ได้กลัวเหมือนไชยาเป็น แต่เพราะยังคงรอเธออยู่ ถึงแม้อีกใจหนึ่งจะคิดไว้ว่าเธอคงมีครอบครัวไปแล้ว

"ผมเข้าใจคุณนะ" ไชยายังคงพูดต่อ

"คุณเข้าใจอะไรผม"

"แม่หม้ายลูกติดก็แบบนี้แหละ ผู้หญิงกลัว เรื่องที่จะมีคู่อีกไง ถ้าเจอผู้ชายเลวๆ เหมือนเดิม"

"คุณรู้ได้ยังไงว่าเลว" นอร์เวย์เอ่ยสวนขึ้นทันที

"ไม่เลวแล้วจะเลิกไหม" ไชยาหมายถึงว่าถ้าไม่เจอผู้ชายเลวๆ แล้วปิ่นมุกจะยอมเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวทำไม

"พูดมาก ไม่รู้เรื่องอะไรก็ไม่ต้องพูด"

"แล้วนั่นคุณจะไปไหน"

"ไปหาที่นอนใหม่ รำคาญคุณ"

"เอ้า รำคาญเราซะงั้น"

พอนอร์เวย์ออกมาจากห้อง เขาก็ไปขอกุญแจสำรองของห้องเธอมา ถึงแม้ตัวไม่อยู่ในนั้นขอให้ได้อยู่ในที่ที่เธอกับลูกอยู่แล้วกัน

ชายหนุ่มเปิดเข้าไปในห้องก็เจอว่าห้องไม่เป็นระเบียบเรียบร้อยเลย เพราะวันนั้นเธอคงจะรีบเก็บของเพื่อไปกับพี่ชาย ..นอร์เวย์ก็เลยทำความสะอาดห้องให้กับเธอ และทำความสะอาดของใช้ของลูกชาย

เธอผ่านมันมาได้ยังไงคนเดียว เพราะดูจากครอบครัวของเธอแล้ว พ่อเลี้ยงคงจะมัวทำแต่งาน แถมช่วงที่เธอตั้งท้องท่านก็คงจะป่วยแล้วด้วย

เขาจะเอายังไงกับผู้หญิงดื้อแบบเธอดี คิดยังไงก็คิดไม่ตกนี่ขนาดพูดให้ฟังทุกอย่างแล้ว แต่เธอก็ยังคงใจแข็ง เธอคงจะเจ็บมากเลยสินะ ถึงไม่กล้าเปิดใจให้เขาเข้าไปในนั้นอีก

พอเก็บทำความสะอาดทุกอย่างเสร็จ นอร์เวย์ก็ยังคงนอนไม่หลับ ยิ่งได้มานอนเตียงของเธอแล้วมันก็ยิ่งทำให้หัวใจว้าเหว่เมื่อไม่มีเจ้าของเตียงอยู่ด้วย

ชายหนุ่มรีบเดินออกมาที่รถ แล้วขับกลับไปที่ที่เขาเพิ่งจะจากมา นั่นก็คือคฤหาสน์ที่อยู่อาศัยของ ทัตเทพ เทพประทาน

"ใครเป็นอะไร" พอมาถึงก็เห็นทุกคนกำลังวุ่นๆ กัน คนที่ขับรถออกไปแล้วก็มี ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้ามาด้านในเพื่อที่จะถามแม่บ้าน

"คุณน้ำอิงค่ะ"

"คุณน้ำอิงเป็นอะไรครับ"

"เธอเจ็บท้องจะคลอด"

"จะคลอดแล้วเหรอ"

"กำหนดอีกสามวันค่ะ แต่สงสัยน้ำเดินก่อน"

"แล้วคุณปิ่นมุกกับลูกชายล่ะ"

"ออกไปกับคุณพิภพและคุณเหมือนฝันแล้วค่ะ" พอรู้ว่าพวกเขาไปโรงพยาบาลไหน นอร์เวย์ก็รีบตามไป

"คุณทัตเทพ? สวัสดีครับ" เซอร์เวย์กล่าวคำสวัสดี เพราะทีแรกไม่ได้มองไปว่ามีใครบ้างที่นั่งอยู่ตรงนั้น

"สวัสดีครับคุณหมอ คุณพ่อกับคุณแม่สบายดีไหมครับ" ทัตเทพรู้จักพ่อกับแม่ของหมอเซอร์เวย์เป็นอย่างดี

"สบายมากเลยครับ ตอนนี้พวกท่านกำลังอยู่ในช่วงฮันนีมูนรอบที่เท่าไรแล้วนับไม่ได้ครับ"

"ลืมแนะนำเลย คนนี้คือลูกสาวของผม" ทัตเทพเอื้อมมือไปแตะไหล่ปิ่นมุกเบาๆ เพื่อแนะนำให้อีกฝ่ายได้รู้จัก

"ลูกสาวของท่านหรือครับ?" เซอร์เวย์หันมองไปดูน้องชาย เพราะน้องไม่ได้กลับบ้านมานานมากแล้ว ตั้งแต่คราวก่อนที่ดื้อไม่เรียนหมอพ่อก็เลยโกรธมาก แต่นอร์เวย์ก็ยังติดต่อกับพี่ตลอด

"ใช่ครับ ลูกสาวคนเล็กของผมเอง" ในเมื่อพี่ชายของเธอเป็นลูกชายของท่าน เธอก็ต้องเป็นลูกสาวอีกคนสิ

"ทำไมแกถึง.." พี่ชายหันมาตำหนิน้องชาย เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมที่บ้านถึงยังไม่รู้ จนลูกโตขนาดนี้แล้ว ที่อยากจะตำหนิน้องชายไม่ใช่เพราะเรื่องฐานะเลย แต่น่าจะบอกอะไรที่บ้านบ้าง

"วันหลังผมจะเล่าให้ฟังแล้วกัน" เพราะเธอจะรับเขาเป็นสามีไหมยังไม่รู้เลย

"ผมลืมถามเลยครับ แล้วท่านมาทำอะไร..?" เซอร์เวย์หันมองไปที่หน้าห้องคลอด

"ลูกสะใภ้อยู่ในนั้นครับ" และในนั้นไม่ได้มีแค่น้ำอิง เพราะแทนคุณก็อยู่ในนั้นกับภรรยาด้วย

"เป็นเรื่องที่น่ายินดีมากเลยครับ ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับท่าน"

พอเซอร์เวย์ไปแล้ว ทัตเทพก็เดินกลับไปนั่งข้างๆ ภรรยา ส่วนนอร์เวย์ก็ไม่ยอมปล่อยลูกลง เขายังคงอุ้มปลาบปลื้มไม่ยอมส่งคืนไปให้แม่ด้วย

"คุณกลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ"

"ใช่"

"??" ตอนที่เขากลับไปเธอยังนึกน้อยใจอยู่เลย

"แต่คิดถึงเมียกับลูก ก็เลยกลับมาอีก"