พลาดรัก นิยาย บท 49

"ที่รักครับ ผมว่าเราไปหาอะไรทานกันดีกว่า"

"ฉันว่าจะชวนคุณขวัญ.."

"จะชวนทำไม" ปิ่นมุกยังพูดไม่จบนอร์เวย์ก็รู้แล้วว่าเธอคงจะชวนขวัญตาไปด้วย แต่ก็แอบเอ็นดูภรรยาเพราะช่างไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย

"มีอะไรหรือเปล่าคะ" หญิงสาวถามสามีที่จูงมือเดินออกมาจากจุดรวมพล เพราะดูเหมือนเขามีอะไรในใจ

"จะมีอะไรล่ะคุณไม่เห็นสองคนนั้นเหรอดูแปลกๆ ไหม"

"แปลกตรงไหนคะ"

"เอ้า..ยังไม่รู้อีก"

"แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงถ้าคุณไม่บอก" ที่ปิ่นมุกไม่คิดแบบนั้น เพราะเธอได้ยินบ่อยมากเรื่องที่ไชยาแอบนินทาเซฟตี้ ยิ่งกับขวัญตาด้วยแล้ว เพราะขวัญตาเป็นคนดูหน้างานตรงที่ไชยารับผิดชอบ

"เขาสองคน.." นิ้วชี้ของนอร์เวย์ถูกยกขึ้นมาพร้อมกันทั้งสองข้าง แล้วก็ขยับเข้ามาแนบชิดเพื่อสื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาสองคนกำลัง..

"อะไรนะคะ?" ปิ่นมุกหยุดแล้วหันกลับไปมอง

"คุณเข้าใจที่ผมพูดใช่ไหม"

"พวกเขาสองคนทะเลาะกันเหรอคะ"

ว่าแล้วเธอจะไม่เข้าใจ กับบางเรื่องทำไมเธอถึงเก่งนัก ยิ่งไอ้เรื่องคิดไปเองเนี่ยเก่งกว่าใครเพื่อน

"ไปกินข้าวดีกว่าครับที่รัก อย่าไปยุ่งเรื่องของชาวบ้านเขาเลย"

"คุณพูดไม่เคลียร์"

"เดี๋ยวผมพากลับไปเคลียร์ที่ห้องเอาไหม เคลียร์ให้หมดเปลือกไปเลย แบบไม่ให้เหลืออะไร" สายตาคมมองต่ำลงไปดูจุดสำคัญ

"คุณนอร์เวย์ พูดเป็นเล่นไปได้ทุกเรื่องเลยนะคุณ"

พอเลิกแถวขวัญตาก็เดินตรงเข้าไปหน้างานที่ตัวเองรับผิดชอบเหมือนทุกวัน เพราะอุปกรณ์เซฟตี้ในตัวเธอใส่มาครบแล้ว ก็เลยไม่จำเป็นต้องได้กลับไปเอาอะไรที่ออฟฟิศ

แต่จะว่าเหมือนทุกวันก็ไม่ใช่..เพราะวันนี้มีคนเดินตามเธอมา

ขวัญตาหันมองกลับไปด้านหลังเพราะได้ยินเสียงฝีเท้า

"ผมก็จะไปหน้างานเหมือนกัน" เมื่อคืนนี้นอนแทบไม่หลับ เพราะคิดคำที่จะพูดกับเธอ แต่พอเจอหน้าเข้าจริงๆ สิ่งที่คิดมาตลอดทั้งคืนกลับพูดไม่ออก

เห็นว่าเขาจะเดินไปหน้างานเธอก็เลยเดินเลี่ยงไปทิศทางอื่น เพราะไม่จำเป็นต้องไปที่จุดเดียวกันก็ได้

พอขวัญตาหันหลังให้ ไชยาก็ถอดหมวกเซฟตี้ออก

"คุณสถาปนิกครับ ใส่อุปกรณ์เซฟตี้ให้ครบด้วย" ประยุทธ์ที่จะไปดูหน้างานตัวเองเดินผ่านมาพอดี

ขวัญตาได้ยินแบบนั้นก็เลยหันกลับมามอง "แล้วคุณจะถอดมันทำไม" เพราะมันอยู่ในเขตรับผิดชอบของเธอ ถ้าประยุทธ์รายงานว่าเธอทำงานบกพร่องก็จะไม่เป็นผลดี

"ผมร้อนนี่"

"ร้อนคุณก็กลับออฟฟิศไปสิ"

ถูกต่อว่ายังดีกว่าเธอไม่พูดอะไรด้วยเลย "เซฟตี้นี้ก็หนัก" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ปลด Safety Belt ที่เอวอยู่

"คุณอยากจะหาเรื่องฉันใช่ไหม"

ประยุทธ์เห็นแบบนั้นคงไม่ใช่เรื่องของตัวเองแล้วล่ะ ก็เลยรีบพาตัวเองออกไปจากตรงนั้นก่อน เพราะดูเหมือนว่าเพื่อนร่วมงานกำลังจะขายออกแล้ว

{"เราก็มาดูเองเถอะ"}

{"บอกมาเลยไม่ได้หรือไงแม่เป็นอะไร"}

{"แค่นี้ก่อนนะพ่อพูดนานไม่ได้ ถ้าแม่รู้ว่าพ่อโทรมาส่งข่าว.."} พูดแค่นี้นสายก็ตัดไป เพื่อให้อีกฝ่ายกระวนกระวายใจ

เมื่อวานนี้ก็ลางานไปแล้วหนึ่งวัน ยิ่งใกล้ถึงวันหยุดยาวถ้าลาอีก สงสัยเงินเดือนไม่ขึ้นแน่เลย

ขวัญตาทิ้งเวลาไว้ชั่วโมงกว่า แล้วก็โทรกลับไปเครื่องของแม่ เผื่อว่าแม่จะเป็นคนรับสาย

{"ฮัลโหลแม่เป็นยังไงบ้างคะ"}

{"เป็นยังไงอะไรเหรอลูก"}

{"แม่สบายดีไหม"}

{"ทำไมถามแบบนั้นล่ะ ตกลงปีใหม่หนูจะกลับบ้านไหม"}

{"กลับค่ะ"} ที่แม่โทรมาบอกให้กลับบ้านหรือว่าเพราะเรื่องนี้ ฟังจากน้ำเสียงของแม่ยังดูสดใส รอให้ถึงวันหยุดยาวก่อน ค่อยกลับคงได้มั้ง

หลายวันต่อมา.. และก็เป็นวันที่ทุกคนรอคอย นั่นคือวันหยุดยาวที่จะได้กลับไปพบครอบครัว

ขวัญตากลับมาเก็บข้าวของ แทบจะเป็นคนสุดท้าย เพราะรู้ดีว่ากลับบ้านไป ต้องเจอคำพูดเกี้ยวพาราสีจากพ่อเลี้ยงแน่

หญิงสาวออกมาจากห้องแล้วก็เดินมาที่รถ ขวัญตาขึ้นไปนั่งบนรถได้ครู่หนึ่ง เพราะเธอกำลังชั่งใจอยู่ว่า ถ้าทำแบบนั้นจะเป็นเหมือนการหนีเสือปะจระเข้ไหม แต่ถ้าเป็นเขาก็ยังดีกว่าพ่อเลี้ยง

ก๊อก.. ก๊อก..