พลาดรัก นิยาย บท 7

หลังจากที่สัญญาณกันขโมยรถดังขึ้นเท่านั้นแหละ ประตูห้องที่ปิดสนิทในหลายๆ ห้อง ต่างก็เปิดออกมาพร้อมกัน และคนที่เพิ่งจะเดินผ่านไปก็ได้หันกลับมามอง

"อยู่ไหนนะ" หญิงสาวแกล้งค้นหากุญแจรถในตัว ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้หยิบออกมาด้วย เพราะตอนนี้ทุกคนต่างก็มองมาที่เธอ

และจังหวะเดียวกันนั้นประตูห้องของเธอก็ค่อยๆ เปิดออก

ปิ่นมุกรีบไปที่ห้องกลัวว่าอันจะปล่อยให้ปลาบปลื้มวิ่งออกมา

"กุญแจรถคุณอยู่นี่ค่ะ" อันส่งกุญแจรถออกมาให้กับปิ่นมุก พอหญิงสาวรับมันมาแล้วก็รีบปิดประตูกลับไว้เหมือนเดิม จังหวะที่เปิดประตูนั้นก็ได้ยินเสียงลูกชายร้องไห้ตามแม่

ปิ่นมุกอดไม่ได้ที่จะมองไปดูเขา ภาวนาอย่าให้เขาได้ยินเสียงเด็ก แต่โชคดีหน่อยที่เสียงสัญญาณกันขโมยรถกลบเสียงลูกเธอพอได้อยู่

หญิงสาวใช้กุญแจปิดสัญญาณกันขโมย แล้วเธอก็เดินไปเปิดรถใหม่ ไม่รู้จะเอาอะไรล่ะแต่ก็หยิบมั่วไปก่อน

"กันขโมยรถใครทำไมปล่อยให้ดังนานจัง" ไชยาเป็นอีกคนที่เปิดประตูออกมาดู ทีแรกว่าจะไม่สนใจแล้วล่ะ เพราะรถตัวเองไม่มีสัญญาณ แต่เห็นว่ามันดังนานเกินไปก็เลยเปิดมาดู "อ้าวคุณเวย์ ทำอะไรอยู่ถึงยังไม่เข้าห้อง"

"รู้สึกว่าคุณจะสนใจผมมากเกินไปแล้วนะ"

"อ้าวเหรอ" ไชยาก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองไปสนใจนอร์เวย์มากเกินไป

ปิ่นมุกมองผ่านกระจกรถที่ตัวเองก้มลงไปหยิบของ ก็เห็นว่าเขาเดินเข้าห้องเดียวกับคนที่ชื่อไชยา ..เขาเข้าไปทำไมในห้องนั้น อย่าบอกนะว่าพักห้องเดียวกัน

พอสังเกตว่าทุกคนเลิกสนใจแล้วหญิงสาวก็รีบกลับเข้าห้อง เพราะสงสารลูกที่ร้องไห้ไม่หยุด

"แม่ขอโทษครับ เดี๋ยวแม่จะพาปลื้มออกไปนะครับ" ลูกคงจะงอนที่แม่ออกจากห้องได้แต่ตัวเองทำไมถูกขังไว้

ปิ่นมุกเห็นว่าเขาเพิ่งจะเข้าไปในห้องคงยังไม่ออกมาง่าย หญิงสาวก็เลยรีบอุ้มลูกออกมาก่อน

"เราจะไปเล่นไหนกันดีครับ" หญิงสาวรีบพาลูกออกมาให้ห่างจากห้องก่อน

"แมะ" เด็กชี้ไปทางห้องที่เขาเข้าไปเมื่อวาน เหมือนอยากสื่อให้แม่รู้ว่าเขาอยากไปเล่นห้องนั้น

"ไม่ได้ครับลูกห้ามไปทางนั้นเด็ดขาดเข้าใจไหม"