พลาดรัก นิยาย บท 8

"ไม่เจอหน้าหลายวันเลยนะคะ" เป็นแบบที่คิดไว้..พอนอร์เวย์เข้ามาในร้านอุบลก็รีบเดินมานั่งเบียด

ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเขาสั่งอาหารตามปกติ เพราะรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้ชอบวอแวกับผู้ชายที่หน้าตาดี ตอนแทนคุณก็เจอไปครั้งหนึ่งแล้ว

"ผมขออาหารจานเดียวแล้วกัน ช่วยเร่งให้หน่อยนะครับอยากจะกลับห้องแล้ว"

"ค่ะ!"

"คุณน่าจะคุยกับเธอหน่อยนะครับ เห็นไหมเดินหน้ามุ่ยไปโน่นแล้ว"

"ถ้าคุณชอบ ทำไมคุณไม่จีบเอาล่ะ"

"ผมหมายถึงคุณ"

"แต่ดูคุณจะสนใจเธอมากเลยนะ"

"สิ่งที่ผมกลัวที่สุดหนึ่งคือเซฟตี้ สองคือสาวอุบลนี่แหละครับ"

"คุณไปกลัวเซฟตี้ทำไม" ถ้าเป็นคนงานก่อสร้างยังพอว่า เพราะส่วนมากชอบลักไก่ไม่ค่อยชอบเซฟตี้ความปลอดภัยกันเท่าไร

"ไม่รู้สิ ผมเห็นคนงานเขากลัวกัน"

"ตายยากจริงๆ"

"ใครหรือครับ" ไชยารีบหันกลับมองไปด้านหลังตามสายตาของนอร์เวย์ "อุ้ย..ขวัญเอ๋ยขวัญมา"

"คุณก็ชอบไปล้อคุณขวัญ" ขณะที่มองดูขวัญตา สายตาคมของนอร์เวย์มองเลยผ่านไปทางหน้าร้าน เพราะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอุ้มเด็กผ่านไปพอดี

"สวัสดีค่ะคุณสถาปนิก"

"สวัสดีครับ คุณจะมาทานข้าวเหรอครับ" ถึงแม้สายตานั้นจะมองตามอีกคน แต่เพื่อไม่เป็นการเสียมารยาทนอร์เวย์ก็คุยกับขวัญตาไปด้วย

"เปล่าหรอกค่ะ จะมาสั่งอาหารไปกินที่ห้อง..ที่นี่ไม่ค่อยเจริญหูเจริญตาเท่าไร"

"อ้าว.. พูดแบบนี้ก็สวยสิครับ"

"สวยอยู่แล้วค่ะ"

"พวกคุณนี้เป็นอะไรกัน เจอหน้ากันทีไรผมเห็นกัดกันทุกที"

"อ้าวคุณนอร์เวย์ผมไม่ใช่หมานะครับ"