พลาดรัก นิยาย บท 9

แกร็ก แกร็ก ไม่รู้ว่าเสียงใครพยายามจะเปิดประตูห้อง แต่ควรเคาะเรียกเจ้าของห้องก่อนไหม

แกร๊ก! คนที่อยู่ในห้องรีบมาเปิดประตูดูว่าเป็นใคร

"หือ?"

"แมะ"

"หนูจำห้องผิดแล้วมั้ง" ทีแรกไชยาไม่เห็นหรอกเพราะเขามองสูง แต่พอได้ยินเสียงแมะเท่านั้นแหละเขาถึงได้มองลงไปหาคนที่พูด

"แมะ" เด็กน้อยพยายามจะเข้าไปในห้อง

"ใครมาเหรอคุณไชยา" คนที่เพิ่งจะอาบน้ำออกมากำลังยืนเช็ดผมอยู่

"ลูกของสถาปนิกมาใหม่"

"ใครนะ" ชายหนุ่มถึงกับหยุดเช็ดผม แล้วรีบเดินมาที่หน้าประตู

"แมะ"

"ปลื้ม!!" พอได้ยินอันบอกว่าไม่เห็นปลาบปลื้มอยู่ในห้อง ที่แรกที่ปิ่นมุกมองไปก็คือห้องของเขาคนนั้น และมันก็เป็นแบบที่คิดไว้ หญิงสาวรีบวิ่งไปคว้าตัวลูก

เพี๊ยะ! ผู้เป็นแม่อดไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่ทำโทษลูกก็จะไม่รู้ว่าห้ามดื้อห้ามออกมาแบบนี้ และห้ามมาห้องนี้โดยเด็ดขาด

"งื้ออออ" ปลาบปลื้มตกใจเพราะไม่เคยเห็นแม่โมโหขนาดนี้มาก่อน

"แม่ขอโทษนะลูก" ปิ่นมุกรีบอุ้มลูกกลับมาที่ห้องก่อน และเธอก็ตกใจไม่ต่างกันที่ตีลูกชายไปแบบนั้น

"ไหนล่ะ" นอร์เวย์ส่องออกมาก็ไม่เห็นคนที่ไชยาพูดถึง

"เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก" จะเรียกว่าแปลกใจก็ได้ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น พอปิ่นมุกเดินมาถึงก็คว้าตัวลูกรีบกลับห้องไปเลย

"ทำไมเหรอ"

"อะไรทำไม"

"ที่คุณบอกว่าเหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก..ทำไม"

"คุณอยากจะรู้เรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย"

"ทำไมคุณต้องเล่นลิ้นด้วยคุณไชยา"

"เอ้าเราผิดอีกแล้วเหรอ" ก็ไม่เคยเห็นอยากจะรู้เรื่องของคนอื่นสักที ทำไมเรื่องนี้ถึงอยากจะรู้นัก ประโยคต่อมาไชยาทำได้แค่คิดอยู่ในใจ

"เป็นอะไรคะคุณปิ่น" อันเห็นปิ่นมุกร้องไห้ก็ตกใจ

ที่เธอร้องไห้เพราะโมโหให้ตัวเองเผลอไปลงมือกับลูก

"เปล่าหรอกพี่"

"ทีหลังหนูอย่าดื้ออย่าแอบออกจากห้องอีกเข้าใจไหม" อันก็เลยหันไปตำหนิปลาบปลื้มที่ดื้อไม่เข้าเรื่อง จนทำให้แม่ต้องมีน้ำตา "พี่ว่าเราออกไปกันดีกว่า เดี๋ยวคุณจะไปทำงานสาย"

"พี่ช่วยอุ้มตาปลื้มออกไปก่อนได้ไหม" ปิ่นมุกคิดว่าถ้าให้อันเป็นคนอุ้ม ถ้าใครมองมาคงคิดว่าเป็นลูกของอัน

"ได้ค่ะ" อันก็เลยอุ้มปลาบปลื้มออกมาที่รถ