พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 63

อรัณดันร่างบางเข้ามาในห้องของเธอ พร้อมกับปิดประตูดัง

!!ปัง !!

"นี้ปล่อยนะ พี่จะมากอดฉันทำไม" มิริณพยายามดิ้นเพื่อให้ตนนั้นหลุดจากกอดของคนใจร้าย

"มิริณฉันหนาว" อรัณเอ่ยออกมาปากสั่น ร่างบางรับรู้ถึงชุดนักศึกษาของอรัณที่มันเปียกชื้นไปทั้งตัว แต่นั้นใช่ว่ามิริณจะสนใจ จะเป็นอะไรก็ช่างเขาสิ

อรัณยังคงกอดร่างบางเอาไว้แน่นเพื่อหาความอบอุ่น แต่มิริณก็พยายามดันอรัณออกจากตัวของเธอ

"มิริณ....ฉันขอโทษ" คำที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินมัน กับผุดขึ้นมาจากปากหนักของคนใจร้าย

"ฉันออกมาจากบ้านพี่แล้ว พี่ไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวกับฉันอีก" มิริณเอ่ยเสียงแข็งพร้อมกับทุบเข้าที่หน้าอกแกร่งของอรัณด้วยความรู้สึกโกรธน้อยใจ ที่เขายังเอาแต่ตามเธอ

"ออกไปจากห้องฉันเถอะคะ พี่อย่าทำให้ฉันรู้สึกเกลียดพี่มากไปกว่านี้เลย"

!! ตุบ ตับ!! ภาพที่เขาผลักเธอมันยังคงติดตาของฉัน แต่นั้นอรัณก็ยอมให้ร่างบางนั้นตุบตน ร่างสูงรู้สึกเจ็บแต่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ ฉันพยายามที่จะเข้มแข็งตลอดหลายวันที่ผ่านมา แต่พอกับเจอคนใจร้ายตรงหน้าฉันกับห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ไหว ถึงกับปล่อยน้ำตาไหลออกมาตรงหน้าของเขาทั้งที่ฉันพยายามจะไม่ให้มันไหล ร่างบางยังรัวมือตุบเข้าที่อกแกร่งหนาของคนตรงหน้า ไม่หยุด

"ตอบฉันมาสิคนบ้า พี่จะตามฉันมาอีกทำไม"

"ฉันมันเห็นแก่ตัว ที่ปล่อยเธอไปไม่ได้" อรัณเอ่ยมาเสียงดัง เขายอมรับว่าเห็นแก่ตัวที่ทิ้งเธอไปไม่ได้

"เพี๊ยะ" มิริณถึงกับทนคำพูดที่เห็นแกตัวของอรัณไม่ไหว ร่างบางถึงกับพันมือตบเข้าใบหน้าอันหล่อเหลาร่างกายที่เปียกโชกหันไปตามแรงตบของคนตัวเล็ก แต่นั้นอรัณกับไม่รู้สึกโกรธเธอเลยซักนิด มันยังน้อยไปด้วยซ้ำเธอเทียบกับสิ่งที่เธอเจอ

"ตบอีกสิ ตบฉันจนกว่าเธอจะพอใจ และขอร้องอย่าไล่ฉันไปเลย เพราะฉันปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ "มือหนาจับมือเรียวบางขึ้นมา เขายอมให้เธอตบจนกว่ามิริณจะพอใจ แต่นั้นมันกับยิ่งทำให้ร่างบางนั้นทั้งโกรธและเจ็บใจ ที่เขายังเห็นแก่ตัวเช่นเดิม

"ปล่อยไม่ได้ แต่พี่ก็มีใครอีกคน ทุเรศสิ้นดี" มิริณเสมองใบหน้าของอรัณ พร้อมกับน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ที่เธอนั้นทั้งรักและเกลียดเขาในร่างคนๆ เดียวกัน อรัณที่เห็นมิริณร้องไห้ตรงหน้าถึงกับชะงักและจุกในอก ฝ่ามือหนายื่นเข้าไปเช็ดน้ำตาให้กับคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน

"มิริณ...ฉัน" ปากหยักหนาถึงกับพูดไม่ออก เพราะเขายังไม่มีหลักฐานเรื่องของแพท แต่ก็คงอีกไม่นาน อรัณได้แต่ดึงร่างบางเข้ากอด ถึงมิริณจะขัดขืนแต่อรัณกับไม่ยอมปล่อยเธอ

"ปล่อยคะ...พี่ควรละอายแกใจบ้างนะ" อรัณไม่คิดจะปล่อย ฝ่ามือหนาลูบผมคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยนพร้อมกับซบหน้าลงที่บ่าไหล่ของมิริณ

"พี่อรัณ...ปล่อย" มิริณเอ่ยมาเสียงแข็งแต่คนใจร้ายก็ไม่คิดจะปล่อยเธอ

"หนีออกจากบ้านมาแบบนี้ เธอไม่คิดถึงฉันหรือไง" อรัณผละออกจากคนตรงหน้าพร้อมกับสบตาเข้ากับร่างเล็ก

"พี่ไล่ฉันออกมาเอง พี่ไม่ควรได้รับสิ่งนั้นจากฉันเลยซักนิด" มิริณเอ่ยพร้อมกับเบื้องหน้าหนี

"ฉันรู้ว่าฉันผิดที่เผลอปากไล่เธอ และทำให้เธอเจ็บตัว แต่มิริณเธอรู้ไหมว่าแต่ละวันที่ฉันไม่มีเธอฉันรู้สึกทรมานมากแค่ไหน คืนนี้ข้างนอกฝนยังตกหนัก เธอจะใจร้ายไล่ฉันกลับไปแบบนี้ ไม่เป็นห่วงฉันบ้างเหรอมิริณ" อรัณเอ่ยถามคนตัวเล็ก

"พี่ไม่ควรได้รับความห่วงใยจากฉันเลยซักนิด" เสียงแข็งเอ่ยออกจากคนตัวเล็ก

"ฉันรู้ว่าฉันทำผิดกับเธอมาก จนเธอไม่ยอมให้อภัยฉัน"

"รู้ตัวก็ดี งัั้นก็ออกไปจากห้องฉันสิคะ ที่จะยืนอยู่อีกทำไมกัน" ร่างสูงเสมองหน้าคนเล็ก อรัณอยู่ในห้องพักมิริณนานนับชั่วโมงแต่ก็ไม่มีท่าทีฝนจะหยุด ร่างสูงยังคงนั่งตัวสั่นอยู่อีกมุมของห้อง

"มิริณ ฉันหนาว" อรัณเอ่ยกับคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงนอนของเธอ

ร่างบางเสมองออกไปนอกหน้าต่างฝนก็ยังคงตกหนักอยู่ ไล่เท่าไหรอรัณก็ไม่ยอมไป เมื่อเป็นเช่นนั้นมิริณจึงเดินไปหยิบผ้าขนหนูและโยนให้กับคนใจร้าย อรัณถึงกับผุดรอยยิ้มขึ้นมา อย่างน้อยมิริณก็ยังเป็นห่วงเขาใจเธอไม่ได้แข็งเหมือนปาก

อรัณกวาดสายตาไปทั่วทั้งห้องของมิริณ มันทั้งเล็กและแคบมาก จากนั้นร่างสูงก็ถอดเสื้อที่เปียกชื้นออกจากตัวทันที

"นี้พี่จะทำอะไร ฉันแค่ให้พี่ใช้ผ้า อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ นะ" มิริณเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงอันตกใจ ที่อรัณนั้นถอดเสื้อต่อหน้าเธอ เผยให้เห็นกล้ามและซิกแพคเป็นมัดๆ

"ก็เห็นจนชินแล้วนิ จะอายอีกทำไม เธอเห็นของฉันไปถึงส่วนล่างแล้วนะ ยังไม่ชินอีกเหรอ" เมื่อเห็นว่ามิริณหายโกรธ ร่างสูงก็เอ่ยแกล้งเธอทันที

"หน้าด้าน...ลามก"

"ฉันแค่ถอดเสื้อนะมิรอณ นี้เธอคิดไกลไปถึงไหน หน้าแดงเชียว" อรัณเอ่ยพร้อมกับผุดรอยยิ้มขึ้นมาเปลี่ยนไปราวกับคนละอารมณ์ เขานั้นรู้ดีมิริณเป็นคนโกรธง่ายและหายเร็ว

"คนบ้า...ฉันไม่พูดกับพี่แล้ว" มิริณเอ่ยจบ จากนั้นไฟในห้องก็ดับลง

"ไฟดับ นี้พี่อรัณพี่แกล้งฉันใช่ไหม เปิดไฟเดี๋ยวนี้เลยนะคนบ้า ใครใช้ให้พี่ปิดไฟในห้องฉัน" มิริณเอ่ยมาด้วยความตกใจ

" ฉันไม่ได้ปิด ไฟน่าจะดับหนะ" อรัณเอ่ยพร้อมกับเสมองไปยังนอกหน้าต่าง มิริณจึงเปิดไฟในสมาร์ตโฟนก็พบว่าไฟดับทั้งซอยจริง

เมื่อเห็นว่าไฟดับร่างบางจึงล้มตัวลงนอนบนเตียง ด้วยความรู้สึกสับสน ฉันหนีออกมาอยู่ไกลแบบนี้แล้วพี่ยังจะตามมาอีกทำไมกันละคนบ้า ร่างบางได้แต่นอนหันหลังอยู่บนเตียง

" พรึบ " อรัณนั่งลงบนเตียงของคนตัวเล็กอย่างถือวิสาสะ เขานั่งถอดเสื้ออยู่บนพื้นนานจนรู้สึกขั้นเนื้อขั้นตัวเหมือนจะไม่สบาย

"พี่อรัณนี้พี่มานั่งบนเตียงฉันทำไมออกไปเลยนะ"

"ฉันหนาว มิริณ" อรัณเอ่ยจบจากนั้นร่างสูงก็ถือวิสะล้มตัวนอนลงข้างคนตัวเล็กพร้อมกับแกล้งเอามือโอบกอด

"นี้ปล่อยนะ..." ร่างบางรับรู้ถึงไอร้อนจากร่างสูง

"มิริณ ฉันหนาว มันหนาวมากๆเลยนะ" อรัณเอ่ยพร้อมกับกอดร่างบางเอาไว้แน่น มิริณถึงกับชะงัก

"นี้พี่ไม่สบายเหรอ"

"ใช่มิริณฉันน่าจะไม่สบาย เธอช่วยดูแลคนป่วยคนนี้หน่อยได้ไหม อย่าพึ่งไล่ฉันกลับไปเลย" อรัณเอ่ยเสียงมาราวกับคนไม่สบายจริง มิริณยอมหันหน้ามาจากนั้นไฟในห้องก็สว่าง