พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 66

หลายวันต่อมา

ส่วนคนที่ทำให้อรัณคิดหนักอยู่นั้น ร่างบางในชุดเสื้อโปโลสีน้ำตาลเข้มทำงานในร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง ฉันย้ายออกจากห้องพักในซอยมหาลัยมาได้หลายวันแล้ว หลังจากที่ฉันทำเรื่องดรอปเรียนเสร็จไป ทางผู้จัดการร้านก็ให้ฉันมาทำงานฝึกเป็นบาริสต้าประจำสาขาที่นี่ และก็ย้ายมาพักหอพักแถวที่ทำงานที่อยู่ห่างจากร้านเพียงแค่สามร้อยเมตร ที่ฉันเลือกสมัครงานที่นี่เพราะฉันมีฝันว่าซักวันฉันอยากจะมีร้านคาเฟ่เป็นของตัวเองที่ตกแต่งน่ารักๆ แบบร้านที่ฉันทำงานอยู่

ส่วนเรื่องเรียนนั้นฉันอาจจะจบช้ากว่าเพื่อนหน่อยแต่ก็ยังไม่สาย ฉันไม่ได้จะทิ้งการเรียนนะ แต่ฉันแค่มีปัญหาเรื่องการเงินเท่านั้นเอง พอเก็บเงินได้ซักหน่อยพอจ่ายค่าเทอมฉันค่อยกลับไปเรียนต่อ

ส่วนกับใครอีกคนอย่าเรียกว่าฉันหนีเขาเลย เพราะฉันรู้ว่า ฉันไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขามากมายขนาดนั้น ส่วนกับเพื่อนของฉันตอนนี้เป็นช่วงที่กำลังติวเข้มและอ่านหนังสือสอบกัน ฉันยังไม่ได้ติดต่อกับไปหาใครเลยซักคน อีกอย่างเวลางานของที่นี่ก็ห้ามเล่นมือถือฉันจึงแทบจะไม่ได้เปิดโซเชียลเลย เพราะหลังเลิกงานกลับถึงห้องก็เหนื่อยมากหลับไป กว่าจะได้ตังมาแต่ละบาทมันเหนื่อยมากจริงๆ เพราะที่ผ่านมามีมิวาที่ยอมทำงานหนักเพื่อส่งเสียฉันเรียน

อีกด้านของอรัณ

ใบหน้าคมสันถึงกับคิดหนัก เขาพยายามติดต่อมิริณไปทุกช่องทาง แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะอีกไม่กี่วันทางมหาลัยก็จะเริ่มมีการสอบ ตอนนี้เขาไม่รู้จะหันไปปรึกษาใคร จะปรึกษาอคิณสินค้าโรงงานที่ญี่ปุ่นก็ถูกก๊อปปี้ เรื่องการตามหามิริณจึงถูกพับเก็บเอาไว้ เพราะอคิณตอนนี้ก็มีหลายเรื่องที่ทำให้คิดหนักและกลุ้มใจ ที่ต้องคอยแก้ปัญหาบริษัทสาขาที่โน้น

ร่างสูงของอรัณกลับเข้ามาในคฤหาสน์อีกครั้งในรอบเดือนด้วยบรรยากาศที่เงียบสงบ ไร้ร่างบางที่เคยทำอาหารให้ตนทาน ใบหน้าอันหล่อเหลาเศร้าลงราวกับคนกำลังทุกข์ใจอย่างหนัก เรียวขาที่จะก้าวในแต่ละวันก็แทบจะไม่มีเรี่ยวแรง

"ป้าเพ็ญครับ มิริณเธอติดต่อกลับมาบ้างไหมครับ" เสียงทุ่มในชุดนักษาเอ่ยถามป้าเพ็ญมาด้วยสีหน้าที่แววตาเศร้าลงป้าเพ็ญนั้นถึงกับรู้สึกได้

"ยังไม่มีวี่แววของหนูมิริณ เลยค่ะ" อรัณกวาดสายตามองไปยังรอบบริเวณของบ้าน จากนั้นร่างสูงเดินมาหยุดบริเวณต้นไม้ใหญ่ที่ติดกับบ้านอีกหลังของตน

"มิริณฉันเคยคิดนะว่าบ้านหลังนี้ที่คุณแม่ยกให้ฉันก่อนที่ท่านจะเสีย ฉันจะอยู่กับผู้หญิงที่ฉันรักและมีลูกที่น่ารัก มีครอบครัวที่น่ารักอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ฉันอยากให้เธอมาอยู่ที่นี่กับฉันนะ" ร่างสูงยังคิดถึงวันนั้นที่เขาอุ้มเธอเข้ามาในบ้านหลังนี้ แต่ฉันมันรู้สึกช้าไป อรัณได้แต่ครุ่นคิดในใจเพียงลำพัง ซึ่งก่อนหน้าที่มิริณอยู่ในคฤหาสน์ของอคิณสองสาวมิริณและปิ่นมักจะมาเก็บกวาดเรือนของเขาอยู่เป็นประจำ

"พี่ปิ่นคะ บ้านหลังนี้ริณชอบมากๆ เลยนะ ดูสิออกแบบได้สวยมาก เป็นสไตล์ยุโรปเหมือนภาพวาดเลย" เสียงแจ๋วๆ ของมิริณและปิ่นที่คุยกันขณะที่อรัณนั้นเดินสำรวจบ้าน แต่สองสาวนั้นกับไม่รู้ตัว อรัณถึงกับผุดรอยยิ้มขึ้นมา เมื่อนึกถึงครั้งที่มิริณมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ เรียกว่ามุมใต้ต้นไม้ ศาลานั่งเล่นมุมนี้คือมุมโปรดของเธอ

เพียงแค่ตอนนี้มิริณยอมติดต่อหาเพื่อนของ เธอหรือใครซักคน เขาก็พร้อมที่จะไปรับเธอกลับมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน แต่กับเพื่อนสนิทของเธอทั้งขวัญข้าวและบีนา ก็ยังไม่ทราบว่าตอนนี้มิริณอยู่ที่ไหนเลยนี้สิ อรัณถึงกับมีสีหน้าคิดหนัก เขาจนปัญญาที่จะตามหาเธอ จะแบกหน้าไปหาใครได้กับมิวาพี่สาวของเธอใช่ว่าเขาจะเอ่ยปากคุยกัน

1 เดือนต่อมา

อรัณการตามหามิริณกลับมา เข้าสอบก็สูญเปล่า และวันนี้ก็เป็นอีกวันของผม ที่สอบวันสุดท้าย และก็จะเรียนจบ ร่างสูงของอรัณที่กำลังจะเดินไปยังตึกสอบพร้อมกับเรียวตะ นั้น ขณะที่เดินเข้าตึกอรัณกับเจอแพทที่เดินเข้ามาหาตน

ริมฝีปากแดงละเอียดยกยิ้มออกมาให้กับอดีตคนรัก กับแพทอรัณเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว เพราะหลังจากที่เลิกลากับเธอได้ไม่นาน หญิงสาวก็เล่นควงหนุ่มใหม่ไม่ซ้ำหน้า เปลี่ยนคู่นอนราวกับเปลี่ยนเสื้อผ้า ที่เหล่าเพื่อนในคณะวิศวะ หรือรวมถึงรุ่นน้องนั่นต่างก็พูดกรอกหูตนอยู่บ่อยๆ

"อรัณคะ เจอแพทถึงกับจะเดินหนีแพทเลยหรอคะ" เสียงของหญิงสาวเอ่ยทักอรัณขณะที่เดินมากับเรียวตะ

"มีอะไรหรือเปล่า" แพทเดินเข้ามาหยุดที่หน้าเขา อรัณเสมองใบหน้าแพทที่ดูท่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วละที่วันนี้เขาเจอกับเธอที่นี่

"แพทได้ยินมาว่า นังมิริณลาออกจากที่มหาลัยแล้ว ฮ่าๆ " แพทเอ่ยมาพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างเย้ยยันอดีตคนรัก และสายของเธอยังรายงานมาว่าอรัณนั้นพยายามตามมิริณเพื่อกลับมาเรียน

"รู้ไหมคะ ว่าทำไมยัยมิริณหน้าโง่นั้นถึงออกจากบ้าน ลาออกไปแบบนี้" แพทยังคงลอยหน้าลอยตาพูดถึงมิริณต่อหน้าของอรัณ