พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 65

แพทกรีดร้องออกมาเก่งถึงกับเอามือปิดหู

"แต่งตัวและออกไปจากห้องผมได้แล้ว" เก่งบอกกับแพทราวกับหัวเสียสุดๆ

"แก ไอ้บ้า แกกล้าไล่ฉันเหรอ" แพทถามเก่งมาด้วยความตกใจ ที่ฝ่ายชายไล่ตนออกจากห้อง

"ผมไม่ลากออกไปด้วยสภาพแบบนี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว" มีอย่างที่ไหนโยนความผิดให้คนอื่น ทั้งที่เขาก็อยู่ต่อหน้าเธอ ตอแหลสิ้นดี ไม่แปลกที่อรัณเห็นท่าแท้ของเธอ

!! อร้าย...แก ไอ้บ้า" จากนั้นแพทก็แต่งตัวออกไปจากคอนโดของเก่ง

"ที่ฉันโดนทั้งอรัณและเก่งปฏิเสธ เป็นเพราะนังมิริณ คนเดียว" แพทได้แต่เม้มปากแน่นด้วยความแค้นที่มีให้กับอรัณและมิริณ

ด้านอรัณหลังจากที่ออกมาจากคอนโดของเก่ง แล้วนั้น ริวก็นั่งรถออกมากับอรัณ

"คนอกหักอย่างมึง หน้าไม่เห็นเศร้าเลยวะ" ริวที่สังเกตุสีหน้าของอรัณได้แต่เอ่ยถามมาด้วยท่าทีสงสัย

"และใครบอกกูอกหักละ"

"แม่ง เจอแฟนนอกใจ นอนเอากันกับคนอื่นแบบนี้ มึงไม่รู้สึกบ้างเลยเหรอวะ"

"ก็มีบ้างแหละ แพทเธอเองก็รักแรกของกู แต่แม่ง กูไม่คิดว่าจะโดนเธอเล่นกลับ และไอ้ห่านั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน หลานแม่เลี้ยงกูเอง"

"อ่า...แม่งโลกกลมชิบหาย"

"กูต้องขอบใจมึงกับไอ้ริกมาก ที่ช่วยกูจัดการ เรื่องนี้ ถ้าไม่ได้พวกมึงสองตัวกูคงแย่"

"งั้นมึงไปเลย SKy Club ยังไม่ปิดโว้ย ตอนนี้ยังทัน" ริวเอ่ยบอกกับอรัณมา

"นี้มึงยังจะไปต่ออีกหรอ" อรัณถามริว ที่จะไปนั่งมีแค่เขากับมันแค่สองคน ส่วนไอ้ริว กลับไปนอนคอนโดแฟนมัน

"เออ น๊า ถือว่าเลี้ยงเหล้าที่กูช่วยมึงละกัน" ด้านอรัณจะปฏิเสธคำชวนของริวก็ไม่กล้า เพราะเรื่องนี้ถ้าไม่ได้ริวเข้ามาช่วยก็อาจจะโดนแพทโกหกไปอีก และคืนนี้อรัณจึงยอมมาต่อที่คลับกับริว ส่วนมิริณวันหลังค่อยไปง้อเธอและกัน

@มหาลัย B

สองวันต่อมา ใบหน้าหวานถึงกับคิดหนัก ใกล้จะถึงวันสุดท้ายของการจ่ายค่าเทอมฉันจะเอาตังมาจากที่ไหน สมัครงานส่งประวัติทิ้งไว้ ก็ไม่มีท่าทีจะเรียกไปสัมภาษณ์ซะที ใช่สิ เมื่อคิดได้ดังนั้น มิริณจึงเดินไปสอบถามข้อมูลที่ห้องฝ่ายทะเบียน แต่ระหว่างทางขณะที่เดินไปนั้นกับรู้สึกถึงความผิดปกติ เหมือนว่ามีใครกำลังเดินตามเธอ มิริณจึงหันหลัง ร่างบางถึงกับชะงัก

"คุณแพท" ริมฝีปากแดงละเอียดที่ยกยิ้มออกมาให้กับคนตรงหน้า

"ฉันแค่ได้ข่าวมาเธอออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่แล้ว" แพทเอ่ยพร้อมกับเสมองใบหน้าของมิริณด้วยรอยยิ้มเหยียดและความสะใจ ที่มิริณออกจากคฤหาสน์เพราะฝีมือของตน

"คุณมีอะไรกับฉันก็พูดมาเถอะค่ะ เพราะคนอย่างคุณเข้ามาแบบนี้ไม่มีเรื่องดีแน่นอน"

"แก...ยัย" แพทได้แต่กดเสียงต่ำลงมาอย่างไม่น่าฟัง

"ฉันกำลังท้องกับอรัณ ถ้าแกยังพอมีความเป็นคนอยู่บ้างก็เลิกยุ่งกับเขาซะ" แพทเอ่ยมาด้วยความสะใจ อย่างน้อยยัยมิริณก็ต้องรู้สึกเจ็บบ้างแหละ

!! อึก...!! มิริณที่ได้ยินเช่นนั้นใบหน้าหวานถึงกับชะงัก ซีดเผือกมาอย่างเห็นได้ชัด แพทถึงกับยกยิ้มออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของมิริณ อยากจะสมน้ำหน้านังมิริณนัก มิริณรีบเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติราวกับยินดีกับพวกเขา

"ยินดีด้วยนะคะ" มิริณเอ่ยแค่นั้นจากนั้นก็รีบไปยังห้องทะเบียน ด้วยภายในใจรู้สึกเจ็บและจุกแทบจะไม่มีแรงจะก้าวเดิน แพทที่เห็นสีหน้ามิริณ

"สมน้ำหน้าอย่าหวังว่าฉันจะปล่อยให้พวกแกมีความสุข ขณะที่ฉันไม่ได้"

ด้านมิริณหลังจากที่ร่างบางคิดมาหลายวัน ฉันก็ได้คุยกับทางอาจารย์ที่ปรึกษาแล้วนั้น มันทำให้ฉันตัดสินอะไรได้ง่ายขึ้น หลังจากที่ฉันยื่นเอกสารและทำเรื่องเสร็จแล้วนั้น ฉันก็มาหายัยบีนาและยัยขวัญข้าวที่ห้องสมุด

"มิริณ แกมาพอดีเลย ฉันหาตังมาช่วยแกได้แล้วนะ" บีนาเอ่ยมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"แต่มันได้ไม่หมด พี่ฉันมันมีให้ฉันยืมแค่หมื่นเดียวเองหนะ" มิริณได้แต่ยิ้มให้กับบีนามา

"ขอบใจแกมากนะที่ช่วยฉัน แกเก็บไว้เถอะ"

"อ้าว....ทำไม ไหนแกบอกจะเอาตังไปจ่ายค่าเทอมไง" บีนาเอ่ยมาด้วยสีหน้าสงสัย

"ฉัน...เอ่อ ฉันไปคุยกับอาจารย์ ปทุมภรณ์ ฉันขอยื่นเรื่องดรอปเรียนกับทางห้องทะเบียนไปแล้ว"

"ดรอปเรียน มิริณนี้แกบ้าไปแล้วเหรอ" ขวัญข้าวและบีนาเอ่ยมาแทบจะไม่เชื่อหู

"ฉันคิดมาหลายวันแล้ว ฉันจะไปเอาตังมาจากไหนมากขนาดนั้น ฉันขอหาตัง ตั้งหลักก่อนละกัน พวกแกอย่าคิดมากเลย"