พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 61

ปิ่นเองถึงกับทำอะไรไม่ถูกที่เห็นมิริณนั้นเขาไปกระชากผมของคุณแพท

"อร้าย คุณแพทขา น้องมิริณ" ปิ่นถึงกับยืนไม่ติด แต่ก็แอบสะใจที่เห็นมีริณนั้นทำกับแพทเช่นนี้

"มีอะไรเหรอนังปิ่น เสียงดังโวยวายไปได้" เสียงของป้าเพ็ญที่ตะโกนถามมา

"ป้าเพ็ญ ช่วยด้วยค่ะ คุณแพทน้องมิริณ" ด้านอรัณหลังจากที่ร่างสูงอาบน้ำเสร็จอรัณจึงเดินลงมาจากชั้นบน แต่ก็ชะงักเมื่อไม่เจอใครอยู่ในบ้าน แต่กับได้ยินเสียง

"ตาย แล้วนังปิ่น แกไปแยกออกสิ" อรัณที่ได้ยินเสียงของความผิดปกติภายในบ้านกับรีบเดินมา ร่างสูงถึงกับชะงักที่ เห็นปิ่นและป้าเพ็ญยืนตัวสั่นอยู่หน้าห้องของมิริณ

" อร้าย...ยัยมิริณนังบ้า แก" เสียงของแพทดังมาอรัณถึงกับรีบสาวเท้าไปดู กับเจอมิริณที่กำลังกระชากผมแพท

"ฉันนิ่งนะแต่ใครที่มาทำฉันก่อน ฉันเองก็ยอมไม่ได้เช่นกัน" มิริณเอ่ยมาเสียงดังอย่างไม่มียอม

"เพี้ยะ" แพทถึงกับเลือดซึม อรัณที่เห็นเช่นนั้นถึงกับทั้งโกรธและโมโหมิริณจนเลือดขึ้นหน้า อรัณเข้าไปแยกทั้งสองสาวออกจากกัน แพทเป็นฝ่ายเสียเปรียบที่โดนมิริณทั้งตบและกระชากผม ทุกคนในบ้านตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ที่เห็นมิริณนั้นอารมณ์ร้าย อรัณเองต่างก็ตกใจไม่ต่างกัน

"นี้มันเรื่องอะไรกัน" อรัณตะเบ่งเสียงห้ามมาดังลั่น

"รัณคะ ช่วยแพทด้วยค่ะ อร้าย... ฉันทำอะไรให้เธอมิริณ" แพทเมื่อเห็นอรัณมาเปลี่ยนสีหน้าทันที ฝ่ามือหนากระชากมิริณออกจากตัวแพท แต่ด้วยแรงของผู้ชาย

"มิริณ ฉันบอกให้หยุด เลิกบ้าได้แล้ว" อรัณตวาดเสียงดังลั่น จากนั้นก็กระชากและผลักมิริณออกจากแพท อรัณเหวี่ยงมิริณออกจากแพท จนศรีษะของร่างบางกระแทกเข้ากับมุมห้องด้วยความแรง

" ปรึก อะ " มิริณรู้สึกตาลายจนล้มไปกองที่พื้น และเสมองใบหน้าของอรัณด้วยความน้อยใจ

"เธอเป็นบ้าอะไรของเธอ ถึงกล้ามาทำร้ายคนของฉัน ออกไปจากบ้านฉัน และอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก บ้านฉันไม่มีพวกคิดน้อยที่เอาแต่ใช้กำลัง" อรัณจ้องหน้ามิริณด้วยความโกรธและโมโหจัด ที่มิริณนั้นตบแพทจนเลือดซึม มิริณเสมองใบหน้าของอรัณด้วยความเจ็บและจุก ที่เขาไม่ถามเธอกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยซักนิด

มิริณเม้มปากเน้นด้วยความโกรธจัด แต่ก็ไม่คิดจะร้องไห้ต่อหน้าของคนใจร้าย เธอเองก็เจ็บแต่เจ็บใจมากกว่า

ป้าเพ็ญ ปิ่นที่ได้ยินอรัณเอ่ยไล่มิริณออกจากบ้าน ต่างก็ตกใจไปตามๆ กัน เป็นเหตุการณ์ที่รุนแรงในบ้าน ปิ่นได้แต่มองมิริณด้วยความสงสารด้านอรัณก็พยุงแพท

"ว้าย เลือดค่ะ น้องมิริณ" มิริณเองก็ตกใจจนหน้าซีด ที่อรัณผลักเธอจนหัวแตก ปิ่นเข้าไปพยุงมิริณต่อหน้าอรัณและแพท

"ทำไมคุณอรัณถึงได้ใจร้าย ทำร้ายกันขนาดนี้เลยละคะ" ปิ่นที่ทนไม่ไหวที่เห็นเลือดบนหัวของมิริณ ถึงกับต่อว่าเจ้านาย

"พี่ปิ่นใครเป็นเจ้านายหรือลูกน้อง" อรัณตวาดสาวใช้มาเสียงดัง

"ไปค่ะ น้องมิริณ พี่ปิ่นทำแผลให้นะคะ" ปิ่นเป็นคนทายาให้กับมิริณ แขนเรียวขาวเล็กๆ ช้ำหมด ปิ่นโกรธอรัณมากที่ทำกับมิริณเช่นนี้

ด้านอรัณหลังจากที่ทำแผลให้กับแพท อรัณแอบดูปิ่นและป้าเพ็ญ ที่ทั้งสองช่วยกันทายาและทำแผลให้มิริณอยู่อีกมุม มิริณแขนแดงเป็นจ้ำๆ อย่างเห็นได้ชัด

หลังจากที่แพทกลับไปแล้วนั้นอรัณก็มานั่งดื่มบรั่นดีที่บาร์เงียบๆเพียงลำพัง อรัณรู้สึกเสียใจที่พลั่งมือทำให้มิริณนั้นเจ็บตัว และยังหลุดปาก ไล่เธอนั้นออกจากบ้าน เขาไม่น่าหลุดคำนี้ออกไปเลยกลัวหรือเกินกลัวว่าเธอนั้นจะไปจริงๆ ยิ่งคิดมันยิ่งทำให้เขาเครียดถึงกับต้องพึ่งแอลกอฮอล์

ป้าเพ็ญที่เดินเข้ามาภายในห้องรับแขกกับขมวดคิ้ว เพราะนี้พึ่งจะบ่ายแต่อรัณกับนั่งดื่มแล้ว ดูท่าทีอรัณก็คงจะรู้สึกเสียใจไม่น้อยที่เขานั้นทำรุนแรงกับมิริณจนเกินไป

"แรงไปไหมคะ ที่ทำกับหนูมิริณขนาดนี้ ตัวก็เล็กแค่นั้น แขนช้ำหมด" อรัณถึงกับชะงักและรู้สึกผิดกับมิริณปากหนักถึงกับพูดไม่ออก

"เรื่องมันเป็นยังไงป้าก็ไม่ทราบหรอกนะคะ แต่นังปิ่นน่าจะรู้ดี" ป้าเพ็ญทิ้งคำพูดไว้แค่นั้น เมื่อเป็นเช่นนั้นอรัณจึงเรียกปิ่นเข้ามาถาม

@ภายในห้องรับแขก

ปิ่นนั่งก้มหน้าต่อหน้าของเจ้านาย

"มิริณเธอ เป็นยังไงบ้างครับ" อรัณเอ่ยถามกับปิ่นมาด้วยสีหน้าเป็นห่วง

"ปิ่นทายาให้แล้วค่ะ และให้ทานยาแก้ปวดไป กลัวว่าน้องมิริณจะปวดหัว บอกจะพาไปโรงพยาบาลก็ไม่ยอมไป"

"พี่ปิ่นน่าจะรู้และเห็นเหตุการณ์กับเรื่องที่เกิดขึ้น"

"ปิ่นสาบานตรงนี้ได้เลยนะคะ ว่าปิ่นไม่ได้อยู่ฝั่งใคร แต่คุณอรัณไม่น่าพูดรุนแรงถึงขั้นเอ่ยปากไล่น้องมิริณไปแบบนั้นเลยนะคะ น้องมิริณเธอเสียใจมาก เพราะเรื่องทั้งหมด คุณแพทเธอบังคับให้ปิ่นไปเอากุญแจเพื่อเปิดห้องน้องมิริณ และยังไปทำลายข้าวของในห้องน้องมิริณอีกค่ะ ปิ่นพูดเรื่องจริงนะคะ" อรัณที่ได้ฟังจากปากปิ่นถึงกับคิดหนัก แต่ปิ่นมาอยู่ที่บ้านนี้ก็นานไม่น่าจะโกหก แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมแพทถึงทำเช่นนั้นทำไม

"น้องมิริณที่พึ่งจะกลับเธอเลยเข้าไปตบคุณแพทที่คุณแพทใช้เท้าเหยียบกรอบรูปครอบครัวของเธอค่ะ"

"ผมมีเรื่องจะถามแค่นั้น พี่ปิ่นไปทำงานเถอะครับ" อรัณถึงกับรู้สึกเจ็บที่เขานั้นไม่ถามต้นเหตุของเรื่อง