"มิริณ เธอจะเอาแบบนี้ใช่ไหม ก็ได้" อรัณมองตามหลังมิริณที่เดินออกไปกับต้าจนลับตา อรัณได้แต่สงบสติอารมณ์ให้เย็นลงจากนั้นก็ไม่ลืมที่จะไปล้างปากที่มีเลือดซึมออกมาก่อนที่จะกลับเข้าไปนั่งโต๊ะ ที่เดิม
แพท เรียวตะ ริก และริว ที่เห็นใบหน้าของอรัณทุกคน ต่างตกใจ อรัณออกไปข้างนอกแค่แปบเดียวกับปากแตกเข้ามา
"รัณคะ รัณเป็นอะไรหรือเปล่า" แพทยื่นมือหวังจะจับรอยแผลที่มุมปากของอรัณด้วยท่าทีเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร" อรัณตอบแค่นั้น ก่อนที่จะหยิบแก้วที่ตั้งอยู่ขึ้นมากระดกลงคอ ด้านริกริวและเรียวตะ ไม่ต้องถามก็พอจะเดาออก นี้อรัณกลายเป็นคนหัวร้อนไปตั้งแต่ตอนไหนกัน
ด้านแพทอรัณเขาไปมีเรื่องกับใครที่ไหน ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าอรัณนั้นมีศัตรู ดูสีหน้าอรัณตอนนี้เขาโมโหสุดๆ และโกรธสุดๆ
อรัณหลังจากที่กลับเข้ามานั่งร่างสูงเสมองไปยังอีกโต๊ะ มิริณยังคงนั่งอยู่กับเพื่อนของเธอโดยไม่สนใจหรือหันมองมายังโต๊ะของเขาเลย แต่ที่หนักไปกว่านั้นก็ยังนั่งแนบชิดกับไอ้เวรนั้นอยู่เหมือนเดิม
มิริณหลังจากที่ฉันกลับมานั่งที่โต๊ะ มุมปากของต้าเกิดลอยแผลปรากฏบนใบหน้าอย่างชัดเจน วันนี้เป็นวันเกิดของต้า เขาไม่ควรมาเจอเรื่องแบบนี้เพราะฉัน
"ต้า เราต้องขอโทษด้วยนะ" ฉันเอ่ยกับต้า ขณะที่ต้ามันเป่าเค้กวันเกิดเสร็จและตอนนี้ในโต๊ะเหลือกันอยู่ไม่กี่คน เพราะคนอื่นๆ ขอไปที่หน้าฟอร์มแดนซ์กันหมด
"ไม่เป็นไร แค่นี้สบายมาก" ยิ่งต้าเอ่ยมาแบบนั้นฉันยิ่งรู้สึกเป็นกังวล
"อย่าคิดมากเลยน๊า มิริณ"
"นายโดนเขาต่อยทั้งคน จะให้ฉันยิ้มได้ยังไงละ"
"ไม่เอาดิ อย่าทำหน้าแบบนั้น วันเกิดเราขอ ริณ ยิ้มหน่อยดิ" ต้าเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้คนตรงหน้า มิริณจึงยอมเผยรอยยิ้มออกมาแต่นั้นก็ไม่ได้ให้เธอสบายใจขึ้นอยู่ดี
อีกด้านของคนโมโหร้ายอรัณหลังจากที่กลับเข้ามานั่งในโต๊ะร่างสูงที่กระดกเหล้าย้อมใจไม่หยุด เพียงไม่กี่ชั่วโมงอรัณถึงกับเมาคอพับ จนต้องลำบากทั้งสามหนุ่มที่ต้องพยุงคนเมามาขึ้นรถโดยมีแพทนั้นทำหน้าที่เป็นคนขับ
"แพทแน่ใจนะว่าขับไหว" เรียวตะเอ่ยกับแพทมาด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"ไหวสิ" ที่ทั้งสามหนุ่ม ต้องปล่อยให้แพทขับรถไปส่งอรัณ เพราะยังไงเสียทั้งสองก็มาด้วยกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
เมื่อพาอรัณเข้ามาในรถแล้วนั้นแพทก็ขับรถพาคนเมากลับยังคฤหาสน์ ทันที
ดี...เมาให้หนักๆ เลย จะได้จำอะไรไม่ได้ ไม่เสียแรงที่วันนี้เธอยอมตามอรัณไปด้วย ถ้ามันง่ายแบบนี้ ฉันควรตามอรัณไปคลับตั้งนานแล้ว
แพทขับรถเข้ามาในคฤหาสน์ในเวลาตีหนึ่งกว่าๆ ซึ่งมันเป็นเวลาที่ทุกคนในบ้านนั้นหลับกันไปหมดแล้ว มีเพียง รปภ. เท่านั้นพอเห็นรถอรัณวิ่งเข้ามาก็เปิดประตูทันที
"อ่า เมาหนักขนาดนี้ แล้วแพทจะพารัณไปได้ยังไง" แพทจึงยอมเรียก รปภ.ให้มาช่วยแบกอรัณเข้าไปยังคฤหาสน์ ที่เหลือจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของเธอที่จะต้องจัดการเอง ใช้เวลาไม่นานแพทก็พาอรัณเข้ามายังห้องนอนของชายหนุ่ม
"รัณ นะรัณ ตัวหนักเป็นบ้า ทำไมถึงได้เมาหนักขนาดนี้"
"มิ...ริณ เธอเลือกมาน งั้น เหรอ" เสียงคนเมาไม่ได้สติเอ่ยออกมาอย่างไม่รู้ตัว หึ...! ที่เมาหนักแบบนี้เพราะนังนั้นงั้นหรอกเหรอ แพทได้ยินชื่อของหญิงสาวอีกคน ถึงกับเจ็บจี๊ดขึ้นมาในอก
ก็ดีตื่นเช้ามาพรุ่งนี้แพทจะได้ประกาศตัวไปเลย ว่าแพทเป็นเมียรัณ รอยยิ้มร้ายที่ฝั่งลึกไปด้วยความแค้นปรากฏออกมาอย่างชัดเจน
"ฝันดีนะคะ ที่รักของแพท" ริมฝีปากแดงของแพทจูบเข้าที่ปากหนาของคนเมา พร้อมกับฝ่ามือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของอรัณออก เผยให้เห็นหน้าอกของคนตัวโตได้อย่างชัดๆ
"รัณเซ็กซี่แบบนี้ แพทจะปล่อยรัณไปได้ยังไงละคะ" จากนั้นแพทก็ถอดเสื้อของอรัณและตามคนเมาขึ้นไปนอนบนเตียงของเขาทันที
วันต่อมา
แพทเมื่อคืนฉันไม่ได้เมาอะไร แค่จิบๆ แต่ต่างกับใครอีกคน ตอนนี้จะสิบโมงแล้ว แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าอรัณนั้นจะตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด ฝ่ามือเรียวของแพทถึงกับลูบเข้าที่ใบหน้าคมสันของคนหลับอย่างพอใจ
"รัณคะ รัณ" อรัณรู้สึกตัวกับเสียงเรียกของใครอีกคนที่เรียกชื่อของเขา ร่างสูงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตนอยู่ในห้องนอนพร้อมกับแพท ด้วยสภาพที่เปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่
"แพท อรัณเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงตกใจ" เมื่อคืนเขาเมาหนัก เช้านี้ตื่นมาถึงกับปวดหัวตึบๆ และที่หนักไปกว่านั้น อ่า...เมื่อคืนเขานอนกับแพทมาตลอดทั้งคืนงั้นเหรอ
"รัณเป็นยังไงบ้างคะ ยังมึนหัวอยู่ไหม" แพทเอ่ยถามอรัณมาด้วยความเป็นห่วง
"เมื่อคืน..." อรัณเอ่ยถามคนตรงหน้าออกมา
"รัณเมาหนักมาก แพทเป็นขับรถพาอรัณมาที่นี่ จากนั้นรัณก็..." แพทแกล้งไม่พูดต่อ แต่อรัณกับเหลือบมองไปยังพื้นห้องที่มีคอนดอมผ่านการใช้งานมาแล้วหลายชิ้น กระจายอยู่บนพื้นห้อง อรัณถึงกับจุก นี้เขาเมาหนักถึงกับจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ อรัณพยายามคิดแต่ก็คิดไม่ออก ยิ่งคิดมันยิ่งปวดหัวขึ้นมาตึบๆ
"รัณมึนหัว อ่า...มึนมากเลยแพท"
"รัณ อย่าพึ่งคิดอะไรตอนนี้เลย รัณยังไม่สร่างเมา รัณนอนพักก่อนเถอะ" อรัณเสมองใบหน้าของแพท เขายังรู้สึกมึนๆ หัวและยังอยากพักผ่อนต่อ เมื่อเป็นเช่นนั้นอรัณจึงนอนพักอีกรอบ ร่างสูงพยายามคิดเรื่องราวเมื่อคืนยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
"แพทจะให้พี่ปิ่นทำซุปร้อนๆ มาให้" แพทเอ่ยจบจากนั้นร่างบางก็ลุกไปยังห้องน้ำและออกมาพร้อมกับสวมทับด้วยชุดคลุมอาบน้ำของอรัณ จากนั้นแพทก็เดินลงไปยังชั้นล่าง
ปิ่นที่เช็ดโต๊ะอยู่ภายในห้องรับแขกถึงกับชะงักที่เห็นร่างบางอันคุ้นตาของแพทนั้นเดินลงมาจากชั้นบนและยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำด้วยท่าทีไม่เรียบร้อยนัก
"พี่ปิ่นคะแพทรบกวบทำซุปร้อนให้อรัณ และยกขึ้นไปที่ห้องด้วยนะคะ" แพทเอ่ยมาพร้อมกับยกยิ้มให้กับสาวใช้ สั่งเสร็จแพทก็เดินขึ้นชั้นบนทันที
ด้านปิ่นตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ปิ่นนั้นไม่เคยเห็นคุณอรัณพาคุณแพทมาค้างที่นี่เลย คุณอรัณนะคุณอรัณทำไมถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ วันก่อนก็เห็นออกจากห้องน้องมิริณ และพักหลังๆ น้องมิริณก็ออกไปพักกับเพื่อน ทำไมถึงใจร้ายกับน้องมิริณมากขนาดนี้ เห็นผู้หญิงเป็นของเล่นหรือไง ปิ่นมายังห้องครัวเพื่อทำซุปร้อนให้กับเจ้านายหนุ่ม
"ก๊อก ก๊อก" ปิ่นที่ยกซุปขึ้นไปยังห้องของอรัณ ก็เจอกับแพทที่เปิดประตูออกมา ด้วยสภาพที่อรัณยังคงเปลือยเปล่าท่อนบนอยู่บนเตียง และสายตาของปิ่นกับสะดุดเข้ากับถุงยางอนามัยที่ผ่านการใช้งานแล้ว อ่า เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นคงไม่ต้องคิดต่อ
ด้านแพที่เห็นสีหน้าของปิ่นแพทถึงกับยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ เพราะยังไงสาวใช้ก็คงเอาเรื่องนี้ไปเล่าต่อ อาจจะถึงหูคุณลุงอนันต์ด้วยซ้ำ ปิ่นกลับมายังห้องครัวด้วยสีหน้าอันตื่นตระหนก
"หรือพี่ปิ่นอยากจะหางานใหม่คะ เศรษฐกิจแบบนี้เรียนมาน้อยอย่างพี่ปิ่นหางานยากนะคะ" ปิ่นที่โดนแพทดูถูกถึงกับเจ็บจี๊ดแต่ก็จำใจยอมทำตามคำสั่ง
ด้านแพทหลังจากกุญแจอยู่ในมือร่างบางก็ไม่รอช้าเดินมาหยุดที่หน้าห้องของมิริณทันที โดยมีปิ่นนั้นตามมา
"น้องมิริณนะน้องมิริณพี่ก็เคยเตือนเรื่องกุญแจห้องแล้ว ทำไมถึงไม่ยอมเปลี่ยนเสียที" ปิ่นนึกขัดใจเพราะตอนนี้ตนนั้นขัดใจแพทไม่ได้เพราะกลัวโดนว่าที่สะใภ้เล็กนั้นไล่ออก
!! แก๊ก !! แพทไม่รอช้าถือวิสาสะไขกุญแจเปิดเข้าห้องของมิริณทันที ร่างบางในชุดคลุมอาบน้ำมือกอดอกเดินสำรวจภายในห้อง พร้อมกับหยิบจับของส่วนตัวมิริณอย่างเสียมารยาท
"ห้องเล็กๆ แคบ ก็แคบ เหมาะกับผู้หญิงขายตัว คนชั้นต่ำอย่างแกเสียที่สุดๆ คงรู้ตัวสินะ ถึงไม่กล้าขึ้นไปอยู่ชั้นบน" แพทเผยรอยยิ้มเยือกเย็นออกมา ด้วยความอิจฉาริมฝีปากยิ้มร้ายออกมา ข้าวของเครื่องใช้ภายในห้องมีแต่ของตลาดล่าง ปิ่นถึงกับทำหน้าไม่ถูกที่ได้ยิ่นคำของแพทที่เอ่ยออกมา
"ใบหน้าสวยลูกผู้ดีแต่นิสัยเสีย" ปิ่นได้แต่คิดในใจ
ร่างบางเดินสำรวจภายในห้องนอนของมิริณจนทั่วทั้งห้องราวกับเจ้าของบ้าน แต่สะดุดเข้ากับกรอบรูปที่วางบนหัวเตียงนอน ที่มีรูปของมิริณ มิวาและสองคนนั้นน่าจะเป็นบิดาและมารดาของเธอ ส่วนอีกภาพเป็นรูปของมิริณและมิวาที่ถ่ายคู่กันสีหน้าของทั้งคู่ดูมีความสุขมากรอยยิ้มที่สดใส
ด้านมิริณที่กลับเข้ามาในคฤหาสน์ในช่วงสาย ร่างบางที่กำลังเดินเข้ามายังหน้าห้องกับต้องตกใจ ที่เห็นปิ่นยืนอยู่หน้าห้องของตน ประตูห้องถูกเปิด
"พี่ปิ่นคะ"
"น้องมิริณคะ เออพี่...พี่" มิริณที่เห็นสีหน้าของปิ่นกับรีบเข้าห้องของตนทันที
"เคล้ง..." แพทหยิบกรอบรูปขึ้นมาทั้งสองภาพ พร้อมกับโยนลงบนพื้นจนแตกกระจาย
"ฉันเกลียดแก ยัยมิริณ และฉันเกลียดพี่สาวแกที่แย่งพี่คิณไปจากเพื่อนของฉันๆ ที่เคยวาดฝันว่าเธอและนีน่าจะต้องเป็นสะใภ้บ้านนี้ด้วยกันมาพังเพราะพวกแก ยัยมิวา ยัยผู้หญิงขายตัว" แพทเอ่ยกับกรอบรูปที่แตกกระจายลงบนพื้นห้อง พร้อมกับใช้เท้าเหยียบให้แตกละเอียดจนไม่เป็นชิ้นดี
มิริณที่เห็นแพทใช้เท้าเหยียบกรอบรูปครอบครัวของเธอ มิริณถึงกับตกใจ
"คุณแพท" แพทชะงักเล็กน้อยที่เห็นหน้ามิริณ แต่นั้นมันก็แค่แว่บเดียวและหันมายิ้มเย้ยยันให้กับคนตัวเล็ก
มิริณที่เห็นเท้าของแพทที่เหยียบย้ำภาพครอบมครัวด้วยความรู้สึกเจ็บบาดลึกลงในใจ มันทั้งโกรธแลโมโห เส้นความอดทนของมิริณถึงกับขาดลงทันที ร่างบางเดินเข้าไปกระชากผมของแพทด้วยความแรงและโกรธจัด แพทถึงกับตกใจที่โดนกระชากผมอย่างไม่ทันตั้งตัว
"อร้าย ....ยัยบ้า นังมิริณ ฉันเจ็บนะ" กรี๊ดร้องออกมาด้วยความเจ็บ เพราะเป็นฝ่ายเสียเปรียบให้กับมิริณ
"ฉันยอมได้ทุกอย่าง แต่กับของๆ ในห้องของฉันคุณไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่ง โดยเฉพาะภาพครอบครัวของฉัน" ที่เธอมีมันเพียงภาพเดียว
"เพี๊ยะ" นี้สำหรับที่คุณเหยียบของๆ ฉัน มิริณตบหน้าแพทด้วยความแรง
" แก...อร้าย นังบ้า" ปิ่นเองถึงกับตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาดรักร้ายนายวิศวะ