พลังแห่งจันทรา นิยาย บท 7

ด้านนอกหน้าต่างนั้นท้องฟ้ามืดมนประหนึ่งน้ำหมึก

ความหนาวเหน็บลอดเข้าตามซอกหน้าต่างที่มีรอยแตกร้าว

ไป๋ซือหวงรีบอุ้มเสี่ยวหลางขึ้นเตียงแล้วเอาผ้าห่มตัวบาง ซึ่งเป็นผ้าห่มผืนเดียวที่มีอยู่ห่มให้บุตรชาย

นางมองใบหน้าอันน่ารักกำลังหลับปุ๋ย นางเองก็เริ่มหลับตามไป

เมื่อหมดฤทธิ์ยา เด็กน้อยที่นอนอยู่บนเตียงก็รู้สึกตัวจากอากาศอันหนาวเหน็บ

เขาเปิดดวงตาสีฟ้าของตัวเอง มองมารดานอนหลับสนิทในท่าตะแคงก็ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

เมื่อครู่เขาเจ็บเจียมตาย แต่เป็นเพราะท่านแม่ร่างเวทมนตร์ เขาถึงจะนอนหลับ และตอนนี้ร่างกายเขาก็ไม่มีความเจ็บปวดแล้ว

ท่านแม่เป็นเทพธิดาจริงๆใช่หรือไม่?

เช่นนั้น...เขาก็ไม่ใช่ปีศาจสิน่ะ?

เขาไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรกับท่านแม่ที่เป็นเทพธิดาเลย

ระหว่างที่คิด เขาเอื้อมมือไปกอดแขนมารดาไว้แน่น จากนั้นก็ค่อยๆเข้าสู่นิทราอีกครั้ง

ไป๋ซือหวงตื่นเพราะมีสายลมหนาวพัดมากระทบร่างกาย นางพลิกกายแล้วลงจากเตียง เมื่อมองสิ่งแวดล้อมอันซอมซ่อ หักพังก็ต้องถอนหายใจ

นางเดินมายืนหน้ากระจกทองแดงแล้วเห็นใบหน้าอันน่ากลัวก็ต้องดันกระจกออก

อัปลักษณ์เกินไปแล้ว นางทนดูต่อไม่ได้

ชาติที่แล้วนางเป็นสตรีตัวสูง มีรูปโฉมงามสะคราญดุจบุปผา ถึงจะข้ามภพมายังมิติใหม่ แต่จะน้อยหน้าไม่ได้

ในความทรงจำของนาง เหมือนเจ้าของร่างเดิมจะเป็นอีสุกอีใสจนทำให้เสียโฉม

คนยุคโบราณเชื่อคำพูดลวงโลกนี้สนิทใจ ทว่านางเรียนการแพทย์แต่เด็ก รู้ว่าโรคอีสุกอีใสไม่มีทางทำให้เสียโฉมอย่างแน่นอน

ต้องมีสาเหตุอื่นแน่

หลังจากที่นางทะลุมิติมา จำได้ว่าร่างเดิมมีแต่คราบเลือด แต่ก็หายดีอย่างน่าประหลาดใจ หรือว่าร่างกายนี้จะมีไกกลวิเศษ?

เมื่อมีคำถามคาใจ นางก็เข้ามิติแห่งกาลเวลา ใช้ค่าน้ำใจสองร้อยแต้มเพื่อตรวจสุขภาพทั้งร่างกายด้วยความเสียดาย

หลังจากผ่านการตรวจร่างกายโดยเครื่องมือแพทย์แล้ว ผลตรวจก็ออกมาอย่างรวดเร็ว

ผลตรวจระบุว่าร่างกายปกติ ทว่าใบหน้ามีสารพิษบางอย่างที่ทำให้เสียโฉมอยู่

ไป๋ซือหวงมองใบรายงานผลตรวจด้วยแววตาเย็นเยียบ

ร่างเดิมเสียโฉมตอนเด็ก ซึ่งนอกจากคนในจวนแล้ว นางก็ไม่เคยพบเจอคนนอกมาก่อน

“เสี่ยวหลาง ตอนนี้เชื่อหรือยังว่าแม่เป็นเทพธิดา?”

นางแสร้งทำเป็นเพิ่งตื่นนอน พลางพูดหยอกล้อ

ถึงแม้ในใจเสี่ยวหลางจะเชื่อแล้ว แต่ก็ยังคงเอียงคอคิดอยู่นาน ก่อนจะถามด้วยความระมัดระวัง “ท่านแม่เป็นคนคลอดข้า ดังนั้นข้าเป็นลูกของเทพธิดาใช่ไหมขอรับ?”

ไป๋ซือหวงเห็นใบหน้าอันมีความหวังของเขาก็พูดปดโดยไม่กระดากปาก “ใช่แน่นอน ดังนั้นดวงตาสีฟ้าเป็นสัญลักษณ์ของเทพ ล้ำค่ากว่าเด็กที่รังแกเจ้าเยอะเลย”

“อันนี้คืออะไรขอรับ?”

เสี่ยวหลางใช้นิ้วเล็ก ๆ ชี้พาสเตอร์น่ารักๆที่ข้อมือตัวเอง พลางถามด้วยความฉงนสนเท่ห์

“อันนี้หรือ เป็นรอยจากที่แม่ใช้พลังเมื่อครู่”

“อ่อๆ”

เสี่ยวหลางเชื่อด้วยความมึนงง ไป๋ซือหวงเห็นใบหน้าไร้เดียงสาพยักหน้าหงึกๆก็รู้สึกเอ็นดู

นางเอื้อมมือไปลูบศีรษะของเสี่ยวหลาง ทว่ามือยังไม่ทันแตะตัวเขา เสี่ยวหลางก็รีบถอยหลังทันที

แต่เขารู้สึกทำแบบนี้ไม่ดี จึงยื่นหัวไปใต้ฝ่ามือนาง