พลังแห่งจันทรา นิยาย บท 8
ไป๋ซือหวงอดขยี้เส้นผมเขาแรงๆไม่ได้ รู้สึกผมเขานุ่มเหลือเกิน
“ไจ่ไจ๋ แม่กลับมาแล้ว ต่อไปไม่มีใครรังแกเจ้าได้อีก
เจ้าจำไว้นะ ต่อไปใครรังแกเจ้า เจ้าก็สวนกลับได้เลย แม่จะหนุนหลังเจ้าเอง”
เสี่ยวหลางได้ยินแล้วก็รู้สึกแสบจมูก บิดหน้าไปอีกทางแล้วส่งเสียงในลำคอ “อืม”
“ร้องไห้เหรอ?”
ไป๋ซือหวงหันหน้าไป ดวงตาโค้งงอเหมือนจิ้งจอกมองดวงตาสุกใสที่มีน้ำตาคลอเบ้า เป็นเด็กผู้ชาย ไยเวลาร้องไห้ถึงทำหน้าเศร้าได้ขนาดนี้?
“เปล่า”
เสี่ยวหลางรีบหันหน้ากลับมา
“ร้องสิ”
“ไม่ได้ร้องขอรับ”
สองแม่ลูกถกเถียงกันจนถึงเช้าตรู่
ไป๋ซือหวงเอาเสื้อตัวใหม่ที่เย็บเสร็จแล้วให้เสี่ยวหลางเปลี่ยน
“แม่เอาเสื้อเก่ามาปรับแก้ใหม่ เจ้าอย่ารังเกียจนะ”
นางค้นทั่วห้องแล้ว แต่ก็เจอแค่ผ้าเก่าๆไม่กี่ชิ้นเท่านั้น จึงจำใจต้องเอามาปรับแก้แล้วเย็บใหม่
เสี่ยวหลางมองเสื้อสะอาดสะอ้านและสวยงาม ดวงตาสีฟ้าเผยความตื่นเต้นขึ้นมา
“ท่านแม่ วันนี้เป็นเทศกาลอะไรขอรับ?”
เขาถามด้วยความลังเล
“ไยจึงถามเยี่ยงนี้?”
ไป๋ซือหวงงวยงง
“เพราะ...จะได้ใส่เสื้อใหม่เฉพาะเทศกาลไม่ใช่หรือขอรับ?”
เสี่ยวหลางสงสัยเล็กน้อย
“ไจ่ไจ๋ มานี่”
ไป๋ซือหวงพูดเสียงแหบ เมื่อก่อนเด็กคนนี้คงไม่ได้ใส่เสื้อตัวใหม่เลยสิท่า?
เสี่ยวหลางเดินไปอย่างเชื่อฟัง ไป๋ซือหวงบีบแก้มเขา “ต่อไปถ้ามีแม่อยู่ เจ้าจะได้ใส่เสื้อใหม่ทุกวันเลยนะ”
“จริงหรือขอรับ?” เสี่ยวหลางไม่อยากจะเชื่อ
“จริง ต่อไปแม่จะแต่งตัวให้ไจ่ไจ๋หล่อๆเลย ดีไหม?”
“ดีขอรับ”
เสี่ยวหลางพึมพำ ดวงตาก็เริ่มแดงขึ้นมา ต่อไปเขาจะได้ใส่เสื้อใหม่เป็นประจำแล้ว
ท่านแม่ช่างดีเหลือเกิน
......
ภายในห้องครัวขนาดใหญ่ แม่ครัวเจ็ดแปดคนยุ่งอยู่ใกล้เตาร้อน
แม่ครัวที่กำลังวางจานบ่นพึมพำว่า “ได้ยินว่าเมื่อวานฮูหยินแม่ทัพเปลี่ยนไป กล้าทำร้ายอนุเหลียนด้วย พวกเรามอบอาหารให้นางแค่นี้ จะโดนลงโทษไหม?”
แม่ครัวปรุงอาหารทำหน้าดูแคลน “กลัวอันใด ยังไม่เป็นที่โปรดปรานไม่ใช่หรือ? เมื่อก่อนกินได้ ตอนนี้ก็ต้องกินได้สิ”
ระหว่างที่พูด นางก็โยนอาหารที่เหลือจากการกินใส่กล่องพัง จากนั้นก็สั่งข้ารับใช้ชายว่า “นำไปส่งที่เรือนชีอู๋”
ข้ารับใช้ชายโบกมือ ไม่กล้าเอื้อมมือไปรับ
แม่ครัวปรุงอาหารเลิกคิ้วก็เห็นมือผ่ายผอมรับกล่องใส่กับข้าวไป เมื่อแม่ครัวเงยหน้าขึ้นก็ถึงกับสะดุ้งโหยง
ไป๋ซือหวงมองนางด้วยสายตาเย็นเยียบ แม่ครัวปรุงอาหารก็ได้สติกลับมา พูดถูไถว่า “ฮูหยินเจ้าค่ะ หากไม่มีอะไรก็โปรดอย่าออกมาเลย ไม่รู้ว่าจะทำให้ผู้อื่นกลัวหรอกหรือ?”
“เมื่อครู่เจ้าบอกว่าอันนี้จะให้คนในเรือนข้ากินหรือ?”
ไป๋ซือหวงยกกล่องหารขึ้น
“ใช่เจ้าค่ะ มีแต่กับข้าวอร่อยๆทั้งนั้นเลย ฮูหยินมีลาภปากแล้ว”
แม่ครัวปรุงอาหารพูดแขวะใส่ คนรอบข้างก็คล้อยตาม “ใช่แล้ว ของเหลือล้วนเป็นอาหารเลิศรส”
ยิ่งไปกว่านั้นยังมีคนเอาผักปาใส่ไป๋ซือหวง จากนั้นก็แสร้งขอโทษขอโพย “ขออภัยเจ้าค่ะฮูหยิน บ่าวไม่ได้ตั้งใจ”
ชั่วอึดใจต่อมาทุกคนก็พากันหัวเราะคิกคัก
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลังแห่งจันทรา