พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 149

ส่วนลึกในใจของเขาค่อนข้างขัดแย้ง ชอบการอยู่ตามลำพังกับตวนมู่สวี่ชิง และคุ้นเคยกับการฝันถึงเขาในหลากหลายรูปแบบที่ใกล้ชิดสนิทสนม แต่ในฝันนั้นเขาเป็นสตรี ทว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าในขณะนี้กลับเป็นบุรุษ การที่จะต้องมาพลอดรักกอดจูบกับบุรุษเพศเดียวกัน หลงจิ้งซิวรู้สึกว่า เขาอาจจะต้องใช้เวลาอีกนานมากในการยอมรับและทำความคุ้นเคย

ตวนมู่สวี่ชิงรู้จักกาลเทศะ เมื่อได้ลิ้มรสน้ำผึ้งอันหอมหวานเพียงเล็กน้อย ก็หวานล้ำเข้าสู่หัวใจได้เพียงพอแล้ว

หลังจากกอดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็คลายมือออก “การทำสบู่หอมนอกจากด่างแล้ว ยังต้องใช้น้ำมันพืช อีกอย่าง การเคี่ยวก็ต้องใช้แรงงานคน หลงจิ้งซิว ท่านมีสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับใช้เป็นโรงงานหรือไม่ขอรับ?”

“ยังมีเรือนพักนอกเมืองอีกสองแห่ง วันพรุ่งนี้จะพาเจ้าไปดู ต้องการคนเท่าใดรึ?”

การเคี่ยว การกวนจนเกิดปฏิกิริยาการเกิดสบู่ การแบ่งบรรจุ การทำให้แข็งตัว การบรรจุใส่ห่อ สวี่ชิงคำนวณดูคร่าวๆ “เบื้องต้นสักยี่สิบคนก่อน ไม่จำเป็นต้องไปหาซื้อคนจากพ่อค้าทาส พวกทหารบาดเจ็บที่เคยติดตามท่านออกรบในอดีต หากมีคนที่ไว้ใจได้และยังสามารถทำงานได้ ท่านไปตามพวกเขามาเถิดขอรับ”

หลงจิ้งซิวมองดูร่างเล็กตรงหน้า ในใจพลันรู้สึกอบอุ่น การจัดหาที่อยู่ให้ทหารผ่านศึกที่บาดเจ็บพิการเป็นเรื่องที่ค้างคาในใจเขามาตลอด เพียงคำพูดง่ายๆ ของสวี่ชิง กลับช่วยแก้ปัญหานี้ได้

หากค้นพบเหมืองแร่ด่างหรือทะเลสาบด่างได้ วันหน้าเมื่อขยายการผลิต ก็จะสามารถจัดหาที่อยู่ให้คนได้มากขึ้น

เขายกมือขึ้น ลูบไล้แก้มของตวนมู่สวี่ชิงเบาๆ คนที่เข้าใจเขา รู้ใจเขาถึงเพียงนี้ แม้จะเป็นบุรุษ ก็ทำให้เขาอดหวั่นไหวไม่ได้ หากนางเป็นสตรีจะดีสักเพียงใด? ใช้เกี้ยวแปดคนหาม สู่ขออย่างเป็นทางการ แต่งนางเข้าจวนอย่างถูกต้องตามประเพณี สัญญาว่าจะรักเพียงนางคนเดียวตลอดชีวิต ก็ย่อมคุ้มค่า

ฝ่ามืออันอบอุ่นและค่อนข้างหยาบกร้านสัมผัสแก้มของนาง ตวนมู่สวี่ชิงรู้สึกทั้งชอบใจและประหม่าเล็กน้อย

แววตาของหลงจิ้งซิวค่อนข้างซับซ้อน นางมองไม่ออก เกรงว่าวินาทีถัดไปเขาจะเป็นเหมือนพี่ใหญ่ตวนมู่หรงเช่อคราวก่อน ดึงแก้มของนางเพื่อตรวจสอบว่ามีหน้ากากหนังมนุษย์หรือไม่

นางเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว แสร้งทำเป็นกล่าวอย่างใจเย็น “อยู่ดีๆ ทำไมต้องถึงเนื้อถึงตัวด้วยเล่า!”

จิ้งอ๋องคิดในใจ เจ้าล่ะถึงเนื้อถึงตัวน้อยกว่าข้าเสียเมื่อไหร่?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็พลันยิ้มออกมา “ชิงเอ๋อร์ดีมาก”

สวี่ชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ชื่อ ‘ชิงเอ๋อร์’ นี้ เมื่อถูกเรียกจากปากบิดามารดาและพี่ชาย นางไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ แต่เหตุใดพอหลงจิ้งซิวเป็นคนเรียก กลับฟังดูคล้ายสตรีไปเสียได้?

แต่ก็น่าแปลกที่กลับชอบให้เขาเรียกนางเช่นนี้ “ต่อไปเมื่อไม่มีคนนอกอยู่ อนุญาตให้ท่านเรียกข้าเช่นนี้ได้”

จิ้งอ๋องกล่าวว่า “ต่อไปเรียกข้าว่าอวี้เหิง”

สวี่ชิงเลิกคิ้ว หลงจิ้งซิว อวี้เหิง อันที่จริงชื่อไหนก็ไพเราะทั้งนั้น จะเรียกอะไรก็แล้วแต่อารมณ์แล้วกัน “หิวหรือยังขอรับ? ตอนเย็นอยากทานอะไร? ครัวที่นี่ข้าก็จัดการเรียบร้อยแล้ว ใช้การได้”

“ตามสบาย อะไรก็ได้”

“เช่นนั้นท่านรอข้าอยู่ในห้องสักครู่ ข้าไปดูหน่อยว่าป้าอู๋เตรียมวัตถุดิบอะไรไว้บ้าง...”