พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 147

หยิ่นฉู่เคอและคนอื่นๆ คิดเพียงว่าจิ้งอ๋องให้ความสำคัญกับคุณค่าของตวนมู่สวี่ชิงเท่านั้น มีเพียงสวี่ชิงเองที่รู้สึกอบอุ่นและหวานชื่นในใจ

“ตอนข้ามา เห็นด้านหลังเรือนพักนอกเมืองมีสวนผลไม้อยู่แปลงหนึ่ง มองไปไกลๆ เห็นว่าออกผลแล้ว ท่านอ๋องจะไปดูกับข้าสักหน่อยหรือไม่?”

จิ้งอ๋องเข้าใจในใจดี เจ้าตัวเล็กอยากจะใช้เวลาตามลำพังกับเขา

ทันทีที่กำลังจะตอบรับ หยิ่นฉู่เคอก็ชิงเอ่ยขึ้นก่อน “สวี่ชิงคงหมายถึงสวนผลไม้ทางขวาของเนินเขาด้านหลังกระมัง? ตอนที่ข้าช่วยท่านอ๋องจัดการเรื่องเรือนพักนอกเมืองแห่งนี้ ก็เพราะติดใจต้นผลไม้ที่เต็มเนินเขานั่นแหละ ฤดูใบไม้ผลิมีดอกท้อดอกสาลี่บาน ฤดูใบไม้ร่วงผลไม้ก็หวาน ตอนนี้ก็เป็นช่วงที่ผลไม้สุกพอดี พวกเราไปดูด้วยกันเถิด ไปเก็บกลับมาบ้าง”

“บ่าวจำได้ว่า ทับทิมปีที่แล้วอร่อยเป็นพิเศษขอรับ” เสี่ยวซงจื่อก็แสดงความจำนงว่าจะไปด้วย

คนเยอะขนาดนี้เชียว? ตวนมู่สวี่ชิงพลันไม่อยากไปเสียแล้ว หลายวันนี้ต้องวิ่งเต้นไปทั่ว ที่จริงนางเหนื่อยมาก

หยิ่นฉู่เคอออกเดินไปแล้ว “พอดีเลย ข้ายังมีเรื่องบางอย่างอยากจะขอคำชี้แนะจากสวี่ชิง”

“ขอคำชี้แนะมิกล้ารับ ท่านหยิ่นมีอะไรก็ถามมาเถิดขอรับ!” พูดกันตรงนี้ให้เรียบร้อย ไม่ต้องไปถึงเนินเขาด้านหลังแล้ว

“ก็ดีเหมือนกัน ปรึกษาเรื่องงานเสร็จแล้วพวกเราค่อยไปสวนผลไม้” หยิ่นฉู่เคอหยุดฝีเท้าลง “ร้านเครื่องประทินโฉมหลายวันนี้ สบู่หอมของแถมเพียงก้อนเดียว ลูกค้ามากมายเพื่อถึงกับซื้อชาดและแป้งผัดหน้าไปจำนวนมาก เหตุใดสวี่ชิงจึงบอกว่า มะรืนนี้เมื่อสบู่หอมเริ่มวางขายอย่างเป็นทางการแล้ว ยังจำกัดจำนวนเพียงวันละยี่สิบก้อนเท่านั้นเล่า?”

“เพราะว่าของในคลังสินค้ามีไม่มากน่ะสิขอรับ!”

“ในจวนอ๋องมีคนมากมาย ล้วนเป็นคนที่ไว้ใจได้ สวี่ชิงสามารถวางใจสอนวิธีการผลิตให้พวกเขาได้ หากคนยังไม่พอ ก็สามารถหาจากพ่อค้าทาสซื้อบ่าวไพร่เพิ่มได้ ลงนามในสัญญาขายขาดก็สิ้นเรื่อง”

ตวนมู่สวี่ชิงส่ายหน้า “มิใช่เรื่องง่ายดายอย่างที่ท่านหยิ่นคิดหรอกขอรับ...”

เพิ่งจะเกริ่นนำ ศิษย์น้องของช่างไม้ที่สวนหลังบ้านก็มาถึง โขกศีรษะให้ท่านอ๋องก่อน แล้วจึงกล่าวกับตวนมู่สวี่ชิงว่า “คุณชายขอรับ ท่านอาจารย์บอกว่าเก้าอี้ขัดเงาเรียบร้อยแล้ว เชิญท่านไปดูขอรับ”

“เช่นนั้นไปดูเก้าอี้ก่อนเถิด เรื่องสบู่หอมค่อยว่ากันทีหลัง”

จิ้งอ๋องพยักหน้า “ก็ดี!” กล่าวจบก็ลุกขึ้นยืน

ตวนมู่สวี่ชิงอดใจรอไม่ไหว อยากจะพาหลงจิ้งซิวไปดูเก้าอี้ที่จะสามารถรักษาอาการป่วยของพระมารดาเขาได้ ด้วยความตื่นเต้นจึงเผลอคิดจะยื่นมือไปจูงมือใหญ่ของเขาทันที

แต่ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัส นางก็ชักมือกลับ นี่อยู่ต่อหน้าเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทั้งนั้น เสี่ยงเกินไป นิดเดียวก็จะทำพลาดแล้ว

หลงจิ้งซิวย่อมสัมผัสได้ถึงกิริยาเล็กๆ น้อยๆ ของนาง ในใจพลันรู้สึกอ่อนโยนขึ้นมา

สวนหลังบ้าน เก้าอี้ที่พนักพิงสามารถปรับระดับความสูงได้สร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้จะเทียบไม่ได้กับเก้าอี้ทำฟันในคลินิกทันตกรรม แต่ก็ถือว่าพอจะใช้งานได้

ส่วนกลไกเล็กๆ อื่นๆ คงต้องรอหยิบออกมาจากห้องปฏิบัติการส่วนตัวตอนทำการรักษา

“นี่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการหรือไม่?” จิ้งอ๋องมองเก้าอี้ที่ดูแปลกตาอยู่บ้าง แล้วเอ่ยถาม